Deze week was vrij hectisch, erg gezellig en heb ik meer getreind dan ik me kan heugen. Vorige week maandag had ik een sollicitatiegesprek met een bedrijf in Berlijn en ’s middags hoorde ik dat ik de baan toegewezen had gekregen – jaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaa!
Oja, ik heb wel nog een kamer nodig anders kan ik het vergeten. Thuis direct een bericht geplaatst op Facebook en binnen twee uur had ik een kamer voor een goede prijs. Het ging me er gewoon om dat ik mijn bips kon keren in het huis, het schoon zou zijn en Luci meekon. Dit alles kon en de deal kon meteen gesloten worden. Zelf was ik op dat moment compleet van het padje af door alle gelukzaligheid, dus G heeft het afgehandeld met paspoorten en treinroutes. Ik was tot vrij weinig in staat. Bovendien ging ik die dinsdag en woensdag twee dagen met Debby naar Düsseldorf – gewoon, omdat het kon. Achteraf niet heel handig gepland met Berlijn op zo’n korte termijn, maar ach, go with the flow (en dat uit mijn mond). Over de trip naar Düsseldorf kun je binnenkort alles lezen onder Duitsland – Düsseldorf.
Woensdagavond kwam ik thuis, doodmoe maar voldaan en begon de wedstrijd. Ik vond ‘m saai en we doken nog voor het einde ons bed in. Ondertussen had ik ook het ouderlijk front in Brabant maar eens een belletje gegeven dat hun enige dochter weer aan haar stutten trok – dit keer naar haar lievelingsstad Berlijn. Zij hadden uiteraard ook 630 vragen, maar zelf wist ik ook nog vrij weinig dus we besloten dat ik de dag erna (donderdag) naar Brabant af zou reizen. Om afscheid te nemen en om mijn grote trolley mee terug naar Haarlem te nemen. Inpakken voor twee maanden gaat niet met één trolley (nee, echt niet – heb je mijn schoenencollectie gezien?).
Donderdagochtend dus redelijk vroeg op – er moest nog gesport worden, maar het werd allemaal krap dus ik heb maar de helft van mijn challenge gedaan. Ach, beter dan niks dacht ik. Trein in en uiteindelijk was ik blij dat ik, inclusief mops Luci, op station Den Bosch arriveerde. Ik zou om 13.15 uur in Oss zijn en mam zou me op komen halen. De trein opende zijn deuren en ik sprintte naar buiten, naar het juiste spoor. Roltrap op, hal door, roltrap af en trein in. Hèhè, we zitten. Ik appte met G, luisterde muziek, er gingen 1000 (positieve) gedachten door mijn hoofd met dingen die ik nog zou moeten doen/eventueel zou vergeten en in gedachten verzonken keek ik ineens naar rechts – naar buiten.
Huh, waar zou ik zitten? Den Bosch en contreien zien er wel heel anders uit? Zou ik nu niet in Rosmalen moeten zitten en zo in Oss moeten zijn? En toen kwam het: nieeeeeet! Ik ben in de trein terug naar Utrecht gestapt. Ik werd me toch opeens overmand door een hoop stress. Niet in de eerste plaats omdat ik 1,5 uur te laat in Oss aan zou komen, maar vooral omdat mijn moeder geen innige relatie heeft met haar GSM, sterker nog: ze weet niet zo goed hoe ‘ie werkt en heeft het kreng dus nooit bij zich. Conclusie: ik kon haar niet bereiken. Uiteindelijk trof ik haar in Oss op een bankje met de Vogue – dan weet ik toch weer dat ik echt een dochter van haar ben ;).
Winkelen
Godzijdank was alles OK en konden we even een much needed rondje langs onze vaste adresjes doen. Na veel te lang bij Deuxieme Chance te hebben gekletst en rondgekeken (DC is een tweedehands designer zaak waar we zelf kleding inbrengen, maar ook vaak genoeg andermans pareltjes hangen) ging ik voor een witte blazer en bijna voor een leren jasje. Hij was mooi, hij was stoer, hij was prachtig, maar ik mocht het niet van mezelf met Berlijn en die ‘vreselijke’ Duitse uitverkoop in het vooruitzicht. Ik had geen jas nodig, dus klaar ermee. Daarna was VELVET aan de beurt – ook zo’n zaak waar we al jaren kind aan huis zijn. Vooral als – tja, we willen nog meer in het leven- de grote uitverkoop zijn intrede doet. Dit leverde een mooie broek met retroprint (Edith & Ella) en een blauw bloesje (Drykorn) op. Dolblij ben ik met mijn nieuwe aanwinsten. Mam en ik waren kapot, dus streken we neer op het terras van de Groene Engel met een heerlijke Aperol Spritz!
Toen ik een blik op de klok wierp werd ik ietwat zenuwachtig. Het was al 17.30 uur en we moesten nog terug naar huis rijden (papa wilde me ook nog graag gedag zeggen), mijn trolley en wat spulletjes pakken, mama zou nog wat shirtjes voor me vermaken én dan moesten we ook nog terug naar Oss, omdat Schaijk zo – laat ik het op pittoresk houden- is dat er geen trein rijdt. In dat dorpse leven mag je al blij zijn met een godvergeten bus die één keer per uur rijdt. Mama wist me zelfs te vertellen dat de ‘buurtbus’ (nee, ik verzin het niet!) niet meer rijdt vanwege te weinig animo. Ik weet niet zo goed of ik hierom moet lachen of heul hard moet huilen. Hoe het ook zij, ik heb nergens last van: ik ben er al zo’n 10 jaar weg.
De terugreis liep gelukkig voorspoedig en de rest van de avond is niet noemenswaardig. De vrijdag besteedde ik aan de laatste dingetjes regelen en ’s avonds een borrel voor intimi, omdat ik ze waarschijnlijk twee maanden (wellicht langer) niet zie. Het was gezellig en veel te laat, maar G en ik waren toch te nerveus om te slapen.
Ik vertrek
Op de dag van vertrek ging om 8 uur de wekker en kon ik niet opstaan. Om 9.30 uur moesten we weg, G had zich ontfermd over mijn bagage (als er iemand is die praktisch kan inpakken….) en vertelde me waar alles zich bevond. Kopjes koffie en fruit op tafel, maar ik had geen honger. Ik dacht alleen maar ‘Ben ik niets vergeten?’ – ‘Wat moet ik nu echt niet vergeten?’ Maar ik had gewoon alles. Om 9.30 uur liepen we naar het station met 2 trolleys, 2 grote handtassen (lang leve mijn collectie), slaapspullen én Luci. We togen naar Amsterdam en van daaruit naar Duivendrecht. Niks aan de hand totdat we het perron zagen. VOL, VOL, zo verschrikkelijk VOL. Normaliter heeft Deutsche Bahn een schema op het perron waarop exact staat in welk vak welke wagon tot stilstand komt, maar dit was er dus mooi niet.
Hoe ging ik ooit in wagon 5, plaats 101 komen als ik niet zie waar ie is? Het was tijd voor paniek, gepaard met de gedachte dat ik nu écht wegging en G achterliet, ik zoveel bagage bij me had en misschien niet kon zitten…. Het klamme zweet brak me uit. Maar toen de trein naderde zag ik wagon 5 gelukkig voorbij denderen en we haastten ons er achteraan. G tilde alles erin en daar stond ik dan.
“Daar sta je dan. De dag die je wist dat zou komen is eindelijk hieeeeer”
(hoewel WimLex een iets langere voorbereidingstijd had dan ik ;))
By far niet mijn beste foto, maar emoties namen even de overhand en ik begon te lachen en huilen tegelijk. De tranen kwamen overal vandaan. Niet van ellende, maar omdat ik dit al zo lang zo graag wil en het niet meer in vervulling zag gaan (nu ik dit typ laat ik gewoon weer een traantje van geluk). Insiders weten dat ik al sinds 2006 naar Berlijn wil, maar er nooit een kans was, of moet ik zeggen: geen juist moment. Dat moment was er nu dus wel daar en ik moest mezelf nu nog steeds knijpen.
Goed: ik zwaaide, G en ik gaven elkaar handkusjes en op de heenweg ben ik geloof ik 5x in huilen uitgebarsten van geluk. Ik vond het natuurlijk zwaar … dat ik G achter moest laten, maar goed, dit moest ik gewoon gaan doen.
Trots op mezelf dat ik het in mijn eentje heb gefixt om naar Berlijn te kunnen. Een droom ging in vervulling.