Om 17.20 uur kwamen Luus en ik aan in Berlijn.
Veel tijd om van het uitzicht te genieten had ik niet, want ik maakte me druk over hoe ik die hoeveelheid aan bagage in godsnaam uit de trein zou krijgen. Uiteindelijk was ik als eerste bij de deur, ik ging eruit met alles behalve mijn grote trolley. Helaas had Luci niet heel veel zin om te springen (snap ik, klein beestje) en hield ik daardoor de rij op.
Ieder nadeel heb z’n voordeel: iemand anders voelde zich geroepen om mijn grote koffer uit de trein te tillen. Ze had alleen niet helemaal door hoe zwaar deze koffer was.
Daar stond ik dan, bepakt en bezakt in BERLIJN (du mein Berlin, Berlin…).
OK, zie nu maar eens naar beneden te komen. Kleine trolley en Luci rechts, slaapplunje op mijn rug, ene tas crossover links, andere tas over rechterschouder zodat ik mijn rechterhand vrij had voor de grote trolley – die heeft gelukkig 4 wielen en rolt dus als vanzelf. Naar de rij voor de lift, lift in, lift uit op de eerste etage van het (grote!) station waar ik van mening was dat Luci te hard aan haar lijntje trok en ik dat niet kon hebben met alle zwaarte aan bagage die ik al had.
Oplossing: Luci op de grote trolley en duwen. Enig – en dat vond de rest van Berlijn ook ;). Het ge’oeh’ en ge’aah’ was niet te geloven. Ik moest er alleen maar heel hard om lachen.
In die vorm heb ik alles de roltrap opgeduwd en beneden aangekomen heb ik even uit staan puffen.
Links: dé nieuwste bezienswaardigheid in Berlijn en rechts uiteraard de hoofdingang van het Hauptbahnhof.
De man van de daklozenkrant kwam Luus aaien en er diende zich nog een raar kind aan dat bang voor haar was en dus niet dichtbij durfde komen (wie is er nu bang voor kleine, snoezelige Pluus?).
Na 10 minuten van het Berliner uitzicht te hebben genoten, doken we een taxi in die ons naar mijn huis bracht. Ik had een praatgrage taxichauffeur die me van alles over Berlijn vertelde: erg leuk! We reden een aardig stuk door waardoor ik direct besloot om zo snel mogelijk op zoek te gaan naar een studio wat dichter in het centrum. Ik arriveerde op de plaats van bestemming, de beste taxichauffeur laadde mijn spullen uit en ik ging op zoek naar huis 11.
‘Whoop, there it is’.
Zo’n 35 minuten buiten het centrum,
maar hartstikke groen en dus fijn voor Luci.
Links de ‘oprit’ – rechts: de achterkant van het huis. Mijn kamer zit op de tweede verdieping.
Ik was de trap nog niet op of ik hoorde wat meiden gillen, omdat Luci al voor mij uit stevende. Och, wat vonden ze haar allemaal schattig. Uit alle kamers kwamen ineens meiden om Luci te aaien en allen vonden ze haar fantastisch.
Dat was direct het moment dat ik hoorde dat er helemaal geen hondjes toegestaan zijn (fijn, als je in de veronderstelling bent dat ze wel toegestaan is). Maar goed, ik doe gewoon voorzichtig en iedereen vindt haar leuk- dus.
Ik ontmoette direct wat huisgenoten – waarvan ik nu pas weer de namen weet en raakte een beetje vermoeid door alle aandacht (tja, wat wil je na zo’n lange treinreis). Ik schoot mijn kamer in en het viel me alles mee. 10 m2 is niet zo klein als ik dacht, ik heb een grote garderobekast, een groot bureau, nog een kast en een bed. Maar geen koffiezetapparaat en nog geen WIFI (paniek!). Het meisje dat over het wachtwoord beschikt was namelijk niet thuis. In mijn kamer zag ik dat mijn ramen afgeplakt waren met karton en ik begreep in mijn vermoeidheidsroes niet goed waarom. De volgende ochtend wel: geen gordijnen, dus het wordt erg vroeg licht. Enfin, ik wilde enerzijds mijn spullen uitpakken, wat inrichten, eten en naar bed.
Maar hallo, ik was in Berlijn, dan ga je niet vroegtijdig naar bed. Dus spullen uitgepakt en met Pluus erop uit.
Uiteraard liep ik gigantisch om op weg naar het tramstation (baah wat hoog), maar ach, een work-out na een hele dag treinen is ook niet erg. We togen naar Zoologischer Garten (Bahnhof Zoo) en stapten daar maar eens uit om te kijken wat er zoal aan winkelaanbod was.
Ik ontdekte Bikini Berlin (overdekt winkelcentrum, zie foto) en viel met mijn neus in de boter: er was een of ander Schlager/Bier Festival aan de gang met verschillende kraampjes – gezellig! Doorgelopen naar Tauentzienstraße: grote boulevard met winkels, alles was natuurlijk al dicht maar zo zag ik meteen wat er zat.
Ik ontdekte een Saturn en kocht er een (enorm noodzakelijk) koffiezetapparaat, daarna nog een stuk doorgelopen, want ach, when in Berlin…
Aan uw linkerhand aanschouwt u het KaDeWe (gék op dat winkelwalhalla), aan uw rechterhand ziet u de kleine Fluus en uiteraard het koffiezetapparaat. Maar eigenlijk zocht ik nog een supermarkt. Na een kwartier zoeken (tja, what can I say) was mijn ontmoeting met Kaiser’s – groot, veel aanbod en tot laat open – een feit. Maar helaasch, geen hondjes toegestaan natuurlijk. Terwijl ik ervoor stond werd ik nog aangesproken door een dronken, om geld schooiende Pool of ik niet wat voor ‘m had.
Nee gast, ik heb niets, ga weg!
Lekker geloofwaardig ook met een handtas, mopshond en grote tas van Saturn, but who the hell cares, val me niet lastig. Vervolgens werd het donker, maar kon ik geen S-Bahn meer vinden (als Google Maps en G er niet waren was ik hopeloos verloren). Stukje doorgelopen, ondertussen nog een U-Bahn ingelopen in de hoop dat die ook ergens richting mijn huis ging.
Geen geluk, wel een leuke foto:
Na een tijdje lopen zag ik gelukkig een S-Bahn aan de Nollendorfplatz. Aan mijn rechterzijde zag ik echter ook een cocktailbar, maar bij nadere inspectie was het toch niet helemaal mijn ding. Ik besloot de S-Bahn terug te nemen, maar de twijfel sloeg wederom toe op het moment dat ik de straat rechts van me inspecteerde. Ik zag een heel gezellig uitziend kroegje (REZA, Maaßenstraße 4) en besloot om gewoon wat te gaan drinken. Wat zou het ook, zaterdagavond in Berlijn. Ik mocht dan wel alleen zijn, maar hey, ik had Luci bij me. Uiteraard speelde Nederland zaterdag, dus ik heb daar de wedstrijd gekeken onder het genot van Aperol. Prima!
Op de terugweg rammelde mijn maag als een gek, maar had ik geen zin om onderweg iets te kopen – ik had thuis nog een pizza mozzarella in de koelkast dus dat werd ‘m. Zodoende zat ik om een uur of half twee ’s nachts nog een pizza te verorberen. Helaas had ik ‘m er ietwat te lang in laten zitten waardoor een kwart niet meer lekker was, maar joh, om half twee hoef ik ook geen hele pizza meer.
Na de pizza restte me nachtrust.