Op 7 juli hoorde ik dat ik een baan in Berlijn te pakken had. ‘Gaat het nu dan toch echt gebeuren?’, ‘Zou het dan echt?’ YESSS, aangenomen! O-mijn-God, ik ga naar Berlijn.
Maar op het moment dat ik het goede nieuws kreeg had ik geen woonruimte. Ik wilde mijn hele avontuur niet wereldkundig maken zonder dat ik zeker wist dat ik ook echt kon gaan, dus het duurde even voordat ik de moed verzameld had om een berichtje te plaatsen op Facebook. Maar ik deed het wel, want ik moest iets! Toen ging alles heel snel, binnen een uur had ik een kamer te pakken waar ik dezelfde week nog in kon. Ik had geen idee waar ik terecht zou komen, maar ik nam ‘m maar aan. Eenmaal in Berlijn zou ik vast wat anders kunnen vinden.
Op 12 juli 2014 vertrok ik met bagage en mops naar Berlijn. Ik zie mezelf nog staan in de trein, huilend van geluk (YES, ik ga het doen! ik ga het gewoon echt doen!) en van emotie, omdat ik me ineens extra besefte dat ik G een lange tijd niet zou zien. Dat onbestemde ‘waar kom ik in godsnaam terecht’- gevoel flitste door mijn hoofd, maar het maakte me ergens niet uit. Ik ging eindelijk mijn hart achterna, ik ging naar Berlijn. Vandaag is het 24 augustus en er is een hoop gebeurd.
Werk
Waar ik eigenlijk naar Berlijn vertrok om er bij een groot bedrijf op de Klantenservice aan de slag te gaan, ben ik daar nooit terechtgekomen. Er waren momenten dat ik vreselijk met mijn handen in mijn haar zat op financieel gebied, maar ik wist gewoon dat het goed zou komen. Vraag me niet waarom! Ik heb een maandje van Berlijn mogen genieten zonder iets te hoeven, en wat freelance werk gedaan.
Ik heb gesolliciteerd bij een aantal bedrijven en ben blijven hangen bij een start-up in Prenzlauer Berg. Het voelde al goed toen ik binnenstapte en ook al is de branche niet mijn nummer 1 (ik glijd niet van mijn stoel van de nieuwste BMW whateveritsnameis, mij maak je dolgelukkig met een nieuwe tas); het wordt meer dan goed gecompenseerd door het feit dat ik me heel nuttig voel, ik enorm lieve, gezellige, grappige collega’s heb (die ook voor je klaar staan in moeilijke tijden- al kennen ze je 4 dagen), initiatieven worden gewaardeerd en er een overall fijne, relaxte sfeer hangt Ik heb het er naar mijn zin, ga er met plezier naartoe en meer van dat ;).
Woning
Ik woon nu zes weken in een studentenhuis: Wohnheim Eichkamp aan de Harbigstraße.
Het is Berlijn, maar dat is dan ook alles. Het is hier zo groen, campussery en soort van afgelegen (in 10 minuten bereik je de S-Bahn, daar niet van) dat ik me amper besef dat ik in Berlijn woon.
Toen ik hier aankwam was het hele huis nog bewoond, nu loopt het leeg, wat een soort van deprimerend is. Het is gewoon een groot gebouw met 3 lagen en het wordt steeds stiller. Die Erasmus-mensen hebben zes maanden bij elkaar in huis gewoond en nemen nu afscheid van elkaar; er vloeien dus een hoop tranen en mensen hebben natuurlijk minder zin om iets leuks te gaan doen ‘want die en die zijn er niet meer bij’. Ik ben er alleen de laatste maand bij geweest, maar ik moet komende dinsdag ook afscheid nemen van 2 meiden die me dierbaar zijn geworden. Twee meiden waarmee ik veel samen heb ondernomen en die er voor me waren toen ik het moeilijk had (en andersom).
Ook is er zo knettergoed voor Luci gezorgd de afgelopen maand – iedereen was/is dol op haar en draaide er de hand niet voor om haar uit te laten. Ook als ik besloot dat ik na werk nog een café indook en er dus niet voor Pluusjes was..
Ik heb huisgenoten altijd vreselijk gevonden, maar herzie na Eichkamp mijn mening. Was ik in Rotterdam helemaal niet sociaal naar de mensen en gingen ze mij in Amsterdam écht een brug te ver in dat huis – De laatste maand heeft me laten inzien hoe het ook kan. Volgende week verhuis ik naar mijn nieuwe kamer, in Moabit, bij een Nederlandse jongen in huis. Gelukkig wat centraler dan de Harbigstraße. Ik weet niet of het iets gaat worden, maar het voelde goed, ik had iets nodig en heb in ieder geval een gezellige huisgenoot. Omdat het wonen hier nu een soort van permanente draai heeft gekregen, ga ik daarna op zoek naar iets voor mezelf en de kleine Pluus. Ik merk dat ik me steeds meer onthand begin te voelen zonder al mijn eigen spullen, meubilair, keukenspullen, meer kleding en al dat geklets.
Maar goed, een verhuiswagen inladen in Nederland en naar Berlijn rijden zit er even niet in (en dat vind ik ook nog misschien een beetje te eng). God, ik kan nog steeds niet geloven dat ik hier woon.
En verder..
Heb ik geen moment spijt gehad van mijn plotselinge vertrek naar Berlijn al is het niet allemaal fun and games geweest. Maar ik ben in Berlijn, leer bijna elke week nieuwe mensen kennen en ik moet op mezelf vertrouwen. Het is heel raar dat ik er, na er acht jaar lang over nagedacht te hebben, nu woon. Telkens als ik naar mijn werk loop/tram zie ik de Fernsehturm en moet ik mezelf weer even knijpen. En dat gevoel zal nog wel even blijven. Wel is het zo dat ik ’s avonds weinig puf meer heb om voor MODESK te schrijven, maar liever doelloos een serie kijk. Zonde vind ik dat aangezien MODESK een van de beste beslissingen van 2014 was! Ik heb zoveel in mijn hoofd waarover ik wil schrijven dat het er telkens niet van komt.
Kortom: het gaat allemaal om balans. Voor nu ga ik het zonnetje opzoeken met Luus, want die arme mops is de hele week ook niet buiten de Eichkamp-muren geweest.
Schöne Tag, Tschüßie