Ik herinner me nog dat ik hier aankwam op 12 juli 2014 (ja, ik tik bijna mijn twee jaar Berlijn aan – champagne!), mijn taxi door de stad scheurde, we voorbij Messe Nord reden en ik Mercedes Benz Fashion Week geadverteerd zag staan. Aaaah, damn it, is fashion week voorbij nu ik net aankom. Destijds had ik echt nog keine blöde Ahnung hoe um Gottes will ik me ooit binnen ging kletsen bij een Fashion Week, maar het heeft me altijd aangetrokken/gefascineerd. Ik geloof dat ik right there and then besloot om me eens een keer in accreditering tegaan verdiepen. Dat verhaal begon met een bezoek aan de Premium-beurs in juli 2015 (ik ben zo nostalgisch dat de perskaart tot domderdag nog aan mijn garderobedeur bungelde) en liep via de ZEIT magazin conferentie in het Kronprinzenpalast naar hét hoogtepunt: de modeshow van Dorothee Schumacher! Ja, zowaar – het interesseerde niemand in mijn omgeving een kriebel ‘wat moet je daar nu, je werkt niet in die branche’.
Nah und, ik was best trots met die invite in mijn knuistje. Al moet ik zeggen dat ik het allemaal best een opgeblazen gedoetje vond, zo met al die hooggehakte, gemakeupte modemensen. ik houd van mode, maar het is een kwestie van de juiste mensen kennen, zien en gezien worden en hoewel ik echt niet vies ben van een spotlight, is het me iets té. Ondanks dat blijf ik toch gewoon dol op mode en gaat mijn modehart sneller slaan van bepaalde merken.
Kende ik vorig jaar zo ongeveer een maand voor Fashion Week de hele Mercedes Benz-kalender uit mijn hoofd, zo was ik er dit jaar helemaal niet mee bezig. U heeft al akte genomen van mijn drukke baan sinds februari dit jaar, dus eigenlijk was Fashion Week het laatste op mijn lijst. Vorig jaar heb ik er dagen voor vrijgenomen bij Zalando – eigenlijk omdat ik het gewoon helemaal niet leuk vond bij Zalando en ik de kansen bij Fashion Week niet wilde laten liggen. Nu is het anders, aangezien ik het nu niet zo zag zitten om vrije dagen in te leveren voor een evenement waar ik eigenlijk niets aan heb. Modesk heeft geen naamsbekendheid meer opgebouwd en ik vind in dezen mijn werk belangrijker.
Maar toen ik op maandag de Schöneberger Brücke opfietste en een enorm bord met PREMIUM zag staan besefte ik ineens dat de beurs praktisch naast kantoor werd gehouden en ik er zelfs misschien in mijn pauze naartoe kon. Hup, naar de website – helaas accreditatie was gesloten, ik kon me nog wel aanmelden bij de persbalie. Maar potverdrie, mijn paspoort is verlopen (oops) dus identificeren ging eigenlijk niet. Na een bericht via Facebook bleek dat ik me gewoon vor Ort kon accrediteren met mijn creditcard en oude perspas.
OK!
Ik had er dan misschien weinig aan momenteel, maar ik wilde gewoon weer naar die beurs. Al was het maar om Fred de la Bretoniere te bezoeken en weer even een beetje mode op te snuiven door alle verzekeringen en polisvoorwaarden door. Dus ik besloot op 30 juni de PREMIUM weer te verkennen. Ik had er een paar uur voor uitgetrokken, maar dit bleek achteraf niet nodig, geloof dat er ik er met anderhalf uur doorheen was. Aangezien ik ‘gewoon’ modebegeistert ben en er niet kom om dingen voor een shop in te kopen is het gewoon een kwestie van een beetje rondlopen.
Er stonden een aantal stands op mijn lijst:
– Fred de la Bretonière
– VicMatie
– See by Chloe
– Drykorn
– Paul and Joe Sister
– Essentiel Antwerp
Daarna ging ik gewoon weer terug naar kantoor. Hoewel ik me ietwat drukmaakte om het feit dat ik nog geen perskaart 2016 had, was dit nergens voor nodig. Ik had mijn oude perskaart om mijn hals en zodra ze dat zagen bij de entree kon ik zonder problemen doorlopen ‘ah you are press!’ (ik vond het leuk).
Ik liep als eerste naar Fred de la Bretonière, want oude liefde roest niet. Fantastische nieuwe collectie die ik maar wat graag had willen fotograferen, maar dat wilde de beste Duitse representant niet hebben. ‘Nur fur Kunden’ – ja snoeps, wat denk je dat ik ben? Had ik foto’s mogen maken, hadden jullie nu wat exposure gehad. Maar goed, ik heb in ieder geval gezien dat ik mag gaan sparen voor zomer 2017 – alle materialen en modellen waardoor ik ooit verliefd ben geworden op het merk, komen weer terug. Hammer!
Voor de rest is eigenlijk alleen Paul and Joe Sister me bijgebleven (ze zijn erg met poezen en stripfiguren bezig en dat trekt me niet zo). Daarnaast had ik het idee dat de standhouders er wel een beetje klaar mee waren. Het was warm binnen en naar mijn idee liepen er voornamelijk mensen zoals ik: die dus niets kwamen inkopen, sondern de nieuwe collecties kwamen inspecteren. Dat brengt natuurlijk wat exposure, maar geen harde euro’s. Na voor de vorm nog een rondje over het terrein te hebben gemaakt keerde ik weer terug naar kantoor waar een aantal collega’s geinteresseerd aan me kwam vragen waar ik dan geweest was en waarom ik zoiets wilde bezoeken? Ik heb er geen beter antwoord op dan: omdat het konn en ik voelde dat, als ik niet zou gaan, ik er spijt van zou krijgen. En dat wil ik niet.
De moraal van dit stukje? Die is er niet, ik had gewoon zin om erover te schrijven. En nou ja, dat ik het eigenlijk best hilarisch vind dat ik, als persoon die gewoon gek is op mode en daar een website aan heeft gewijd, toegang kan krijgen tot een beurs van zulk formaat.
Bis nächste mal!