Maandag 31 december, 7:52 uur. Vanmorgen ging om 7:15 de wekker en een kwartier later merkte ik hoe makkelijk ik dan blijkbaar weer in slaap val.
Mel Robbins’ – don’t feel like it? 5 4 3 2 1 – do it anyway! schoot door mijn hoofd en ik sloop ons bed uit.
Tegen de jaarwisseling, en al helemaal op de laatste dag van het jaar, heb ik ineens in mijn hoofd dat ik er nog even alles uit moet halen. Dat het zonde is om langer in bed te blijven liggen. Dat heb ik tenslotte de laatste weken al gedaan en wil ik eigenlijk veranderen.
Komt bij dat nu de Top2000 op de radio draait en daar houd ik van. Nostalgie, want ik luister ‘m altijd bij mijn moeder in NL en dit jaar dus voor het eerst niet.
Opstaan met die hap
Anyway, dat eerder opstaan dus. Ik gooide het er telkens op dat ik moe ben van alles. Dat alles heet dan: de verhuizing van Berlijn naar Barcelona, onze eigen reis, het wennen, de taal, de buurt, het wennen aan ons huis, en het feit dat ik (nog) niet werk.
Als je niet hoeft te werken, kun je tenslotte net zo goed uitslapen.
Tot gisteren scrollde ik nadat ik wakker werd direct door Instagram. Waarom? Waarschijnlijk om te kijken hoe andermans levens zich ontwikkelen en het mijne qua carrière wise stil stond. Ach Sas, meisje, wat ben je zielig. Ja, zo voelt het precies als ik me zo nederig voel; alsof het kleine meisje in me tot leven komt.
Ook online?
Ik gooide het vaak op die accounts inspireren me, maar dat doen ze helemaal niet. Eigenlijk voel ik me er niet goed genoeg door: shit Sas, zij hebben allemaal een druk leven en opdrachten, zij hebben wat jij wilt en (nog steeds) niet hebt. Plus ze kennen elkaar allemaal en dat wil ik ook: ergens bij horen. Exact daar gaat het om: erbij horen.
Na maanden volgen, drukte ik tegenwoordig automatisch op PLAY, omdat ik het zo gewend was om hun levens te volgen.
Zoals veel van hun volgers ken ik ze natuurlijk niet, maar we/ik kijken wel iedere week naar al hun belevenissen. Vervolgens denk ik soms: dat kan ik ook, ik moet ook met mijn koppie op YouTube! Anderzijds wil ik dan weer niet mijn hele private bestaan online knallen.
Too much love will kill you
De serie You die liefde en ik eergisteravond en gisteravond hebben gebingewatched heeft daar ook iets aan bijgedragen. Gadsiedarrie, wat ligt al onze data toch eigenlijk op straat. Dat gevolg op Instagram is dan (hoop ik voor velen) geen stalken, maar het schudt me toch wat wakker. Omdat het voor ondergetekende geen kwaad kan om eens te minderen op Instagram, heb ik een aantal accounts ontvolgd die slechts de vraag bij me opriepen: waarom ben jij daar niet in je leven? Jij kan dat ook. Dat helpt me namelijk niet verder.
Niet goed genoeg
In mijn eigen schrijven en Stories voel ik me vaak niet “goed genoeg”, want er zijn al zoveel blogs die allemaal over hetzelfde schrijven (excuus). Er zijn vooral veel vloggers (excuus) en jézus allemachtig: als je veel meiden volgt, zie je ook vaak dezelfde promoties. Sommigen kwamen me zo mijn neus uit, dat ik tegenwoordig in video’s skipte (frustratie).
Die laatste is dus pure frustratie. Hier gaat het om een bedrijf in maaltijdboxen, die zo’n beetje samenwerkt met alle YouTubers die ik volg. Hmm, misschien een teken dat ik er teveel volg? Mijn vriend werkte tot een maand geleden nog voor de betreffende start-up en well, ik zou een samenwerking ook aangaan als YouTuber.
Oh jongens, laat het toch eens over zijn met mijn getwijfel. Ik doe niet aan goede voornemens, maar wil vanaf nu toch voor eens en altijd uit mijn hoofd krijgen dat ik zogenaamd niet genoeg ben. Het helpt me niet en het is niet zo.
Ik heb dit jaar drie hele goede zelfhulpboeken gelezen en die hebben me destijds erg verder geholpen. De oh ja, dat klopt momenten waren zeer aanwezig.
Eén van de boeken (De moed van imperfectie, Brené Brown) ben ik een tweede keer gaan lezen. Toen voelde ik me zelfs geroepen om te onderstrepen en aantekeningen te maken. Het is zo’n herkenbaar boek! Het hielp me vrij hard in mijn psyche te kruipen en rare aannames uit mijn hoofd te halen. Toen, want ze zitten er dus nog steeds.
Note to self: ik moet verder in dat boek. Bij iedere bladzijde besefte ik me: dit is een zoveel betere tijdsbesteding dan vlogs kijken.
Maar goed, zelfanalyse is soms moeilijk en naar het leven van een ander staren niet.
Ik vind social media fantastisch, maar soms vind ik het ook hele eng. Hoe er gephotoshopt wordt en hoe het lijkt dat mensen het perfecte leven leiden. Easy to get fooled.
Ontsnappen aan de echte wereld
Mijn leven is offline, waar ik verantwoordelijk ben voor een fijn leven. Dat ik daar dan 1, 2, tops 3, vlogs bij kijk en op een zondag wellicht wat meer, soit. Maar niet eindeloos gaan zitten te klikken.
Ik denk dat vlogs zijn wat vroeger soaps voor me waren.
De opties in mijn eigen leven zijn eindeloos, maar daarvoor moet ik eerst moeite doen. Dat is overweldigend, dus press PLAY en duik in het leven van een ander die het blijkbaar wel al allemaal op orde heeft.
Nee Sas, dat hebben ze helemaal niet.
Goed, dit is echt een persoonlijk stukkie geworden, maar die minstens 3 belemmerde gedachten laat ik achter in 2018. Dit jaar was prachtig en ook ontzettend klote. Er is ongelooflijk veel gebeurd en ik moet mezelf nog steeds knijpen om echt te voelen dat ik niet meer in Berlijn zit, maar dit schrijf aan onze eettafel in Barcelona. In onze woonkamer met hoog plafond, met uitzicht op de stevige boom voor ons balkon.
Phoe, ik ben zo dankbaar voor dit prachtige appartement en nog dankbaarder voor mijn allerliefste liefde. Hij, die na amper een jaar zo goed weet wat ons/mij gelukkig maakt dat hij pijlsnel van Berlijn naar Barcelona vloog om dit appartement het onze te maken.
Maar goed, dat is weer een ander verhaal. Dit is veel te lang geworden.
Fijne jaarwisseling, lieverds.
Ps: ik moet het dit jaar zonder vuurwerk doen. Dat doen ze blijkbaar niet in Spanje? Ik houd helemaal niet van vuurwerk, maar het hoort voor mij wel bij Oud en Nieuw – bijt op lip-