Gisteren luisterde ik naar een talk tussen Oprah Winfrey en Brené Brown. Zoals altijd bespraken ze interessante onderwerpen als kwetsbaarheid en schaamte. Brené had het over perfectionisme, een begrip waarmee ik me altijd positief heb geïdentificeerd. Deze term prijkte altijd trots bovenaan mijn CV, want perfectionisme is goed.
Als puzzelstukjes op hun plaats vallen
In mijn ogen stond perfectionisme voor: ik ben precies, heb veel oog voor detail en ik stop niet voordat ik iets fantastisch heb afgeleverd. Wat ik gisteren over een van mijn favoriete termen hoorde, gaf me een gevoel van puzzelstukjes die op zijn plek vielen.
Komt ‘ie:
Perfectionism isn’t about what I want, perfectionism is about: what will other people think?
Au! Heb je die andere mensen weer, wat andere mensen van me denken. Perfectionisme gaat niet om wat IK wil, perfectionisme gaat om: hoe denken andere mensen over mij, als ik dit doe?
Tegenover perfectionisme zette Brené gezond streven, wat inhoudt: ik wil dit doen en wil het zo goed mogelijk doen, voor mezelf. Voor mezelf, juist, daar heb je hem al: het gaat om intern. Niet om wat anderen weer van je zouden moeten/kunnen vinden. Doodvermoeiend en iets waar ik jaren mee heb geworsteld, coaching voor heb gehad en nu soms nog steeds mee bezig ben.
Perfectionisme is extern gericht? Daar heb ik nooit bij stil gestaan. Heel interessant wel!
Ik geloof dat ik het fragment 4x heb teruggespoeld, want ik was onder de indruk en herken mezelf heel erg in dit perfectionisme. Perfectionisme veroorzaakt dus onder andere uitstelgedrag: het weerhoudt mij ervan om bepaalde dingen te doen, want ik ben vast niet goed genoeg, niet ervaren genoeg, blabla verzin wat. Om nog maar wat namedropping te doen, denk ik nu direct aan de 5 second rule van Mel Robbins – wil je iets doen? Niet denken. Tel 5-4-3-2-1 en DOE HET!
Just jump and grow your wings on the way down
Persoonlijk analyseer ik altijd veel voordat ik iets wil doen. Ik denk over scenario’s na, weeg het allemaal tegen elkaar af en dan is de ingeving eigenlijk al besmeurd. Lekker wegkletsen die ideeën. Dit sluit perfect aan op een quote die ik laatst ergens in één van mijn luisterboeken hoorde: jump and grow your wings on the way down. Het is ook wat een aantal succesvolle ondernemers zeggen: ik ben het gewoon gaan doen, ik ben gesprongen.
Dit is dan weer de mindset waarmee ik naar Berlijn verhuisde in 2014: ik ga en als het niets is, dan kom ik terug.
Ik zal je vertellen hoe perfectionisme er in mijn hoofd uitziet en hoe ik gezond streven zie, tot nu toe in mijn leven. Als ik naar mezelf kijk, zie en voel ik een sterke vrouw die weet wat ze wil, maar er angst voor heeft om het uit te spreken. Waarom? Omdat ik mezelf een verhaal heb vertelt dat ik niet goed genoeg ben, dat ik het niet verdien om te doen wat ik écht wil. Tijdens de sessies met mijn tweede coach hadden we het er zo vaak over: je weet wat je wil? JA. Ga je het dan nu doen? Ga je jezelf nu toestemming geven? Je kan jezelf NU toestemming geven en je bullshit verhalen over jezelf loslaten? Ga je dat doen? DOODENG.
Jezelf vergelijken is funest
Steeds kwam ik voor 80% in mijn energie en deinsde dan terug, want shit, nu moet ik het gaan doen en ben ik blanco. Ik weet het niet meer. Dát waren dan momenten (en dat zijn het nog steeds) dat ik afdwaal naar Instagram en LinkedIn, oude studiegenoten op zoek en dan alleen maar selectief oog heb voor degene die het, komt ‘ie: perfect voor elkaar hebben. Dezelfde studie gedaan als ik, stage bij een tijdschrift of tv-producent, daar 4-5 jaar blijven plakken (hoe staat er niet bij, wie weet wat ze hebben meegemaakt) en nu een senior functie in weet ik wat voor een departement.
Natuurlijk stel ik me dan meteen hun stabiele spaarrekening voor. Gut ja, zij kunnen binnenkort een huis kopen en zien er zo gelukkig uit. Dan kijk ik naar mezelf en begint de zelfafkeuring: mijn langstdurende contract was 1,5 jaar en in Customer Care (waar ik zelf al nooit trots op ben geweest, want onder mijn niveau zoals mama altijd zei), omdat ik mezelf nooit iets heb gegund, deed ik geen moeite voor wat beters. Logischerwijze, bleef ik in dit soort baantjes hangen. En als ik iets beters had, saboteerde ik het (ook een veelbesproken coaching onderwerp).
Van een spaarrekening is dus momenteel al helemaal geen sprake en o ja, ik deal sinds 2014 met het overlijden van mijn vader en sinds 2 jaar met een zieke moeder. Die twee zware onderwerpen wegen vrij zwaar op deze afgelopen 6 jaren en hey, ik sta nog steeds overeind.
Klaar. Over met de pity-party
Wat ‘zeur’ ik nu toch? Ik schrijf al sinds 2013 en studeerde af met een customer magazine voor het bedrijf waar het werkte. Hart en ziel stopte ik erin en dan heb ik geen ervaring? Ook startte ik Modesk in 2014 en bracht ik mezelf naar modeshows tijdens de Berlijn Fashion Week – hoi! Maar dat stelt allemaal natuurlijk niks voor. Nee klopt.
Man, ik houd mezelf voor de gek – en jij waarschijnlijk ook. Kan me namelijk niet voorstellen dat niemand zich in dit verhaal herkend. Laten we even denken aan wat we wel bereikt en gedaan hebben. Voor mij is dat:
- in 2014 mijn hart achterna gegaan en naar Berlijn verhuisd
- wel heb ik mezelf compleet herpakt nadat mijn vader overleed
- Wél heb ik altijd snel aan het werk gekund, omdat ik veel talen spreek
- wel heb ik een leven opgebouwd in Duitsland
- toen ik wilde freelancen, heb ik klanten actief benadert en kreeg ik het voor elkaar om 5 opdrachtgevers te hebben
Alles bij elkaar heb ik in plaats van 6 jaar 40 uur op een kantoor-ervaring, buitenlandervaring. Kennis van de Duitse cultuur, nu kennis van de Spaanse cultuur, een schitterende tas vol met prachtige onbetaalbare ervaringen. Hoeveel mensen zijn er wel niet die een buitenlandervaring op hun zogenoemde bucketlist hebben staan? Veel kan ik je vertellen. Ik kies er al 6 jaar voor om in het buitenland te blijven, wetende dat Nederland er ook is.
Perfect, neuh. Laat mij maar gezond streven
Ik wil het helemaal niet perfect. Wat is perfect? Na die quote gisteren te hebben gehoord, is perfectionisme niet meer dan je onzeker voelen. Onzeker zoals ik me voel zodra ik mezelf met anderen vergelijk. Anderen zijn mij niet. We maken niet allemaal hetzelfde mee. Er zijn altijd dingen waarover we geen controle hebben.
Noem nu mijn vaders overlijden in 2014, of mijn moeder die weer kanker heeft. Het zijn twee extremen die ik noem, maar ik heb er wel mee te dealen. Ik moet daar wel doorheen en ondertussen zelf leven in plaats van overleven. Dat is fucking moeilijk, en ik deal er nog steeds mee om het een eigen plekje te geven en me niet compleet lost te voelen als we slecht nieuws krijgen.
Wel brengt het me veel dichter bij mijn gevoel en geeft het mij de kracht om dit soort kwetsbare stukken te schrijven en publiceren. De dingen gebeuren, het is zwaar, net als andere zware dingen in leven. Ik stop met mijn perfectionisme qua schrijven: ja gut, ik moet wel dingen schrijven die leuk zijn, die mensen willen lezen en zien. Hotspots van Barcelona, outfits, streetart. Ik liep vast op de onderwerpen waarover ik dácht dat ik moest gaan schrijven. Ik ben gek op kleding, vooral tweedehands designer items, maar daarover schrijven? Ooit nog wellicht. Hotspots van Barcelona? Ja, enig, maar ik houd niet van plekken met veel mensen, rumoer en chaos.
Wij wonen in de drukste gastronomie-straat van Barna, en daardoor heb ik ingezien dat ik totaal geen drukte-mens ben. Mij doe je geen plezier met een volle kroeg waar ik niet met mijn gezelschap kan praten, of met een groep luidpratende mensen om me heen. Op streetart ben ik wel DOL, maar ik heb mijn juiste format nog niet gevonden.
Dus ik schrijf echte verhalen, waarin jij je wellicht herkend en waaraan mensen mogelijk iets hebben.
Uit het raam met perfectionisme, in met gezond streven.