Als het vliegtuig de grond raakt, voel ik me bijna alsof ik thuiskom. Na 6 maanden afwezigheid zijn we weer in Berlijn. Berlin, die Stadt die meine Liebe hat. 4,5 jaar heb ik er gewoond totdat we naar Barcelona vertrokken.
Door alle contact via social media valt het vaak niet meer zo op dat ik mijn twee beste vrienden hier niet vaak zie. Ik spreek ze immers elke dag, maar gisteren kreeg ik het toch te kwaad bij de gedachte dat ik ze vandaag allebei weer zie. Dan besef ik me ineens hoe LANG 6 maanden zijn.
Hoe vaak we wel niet hebben gepoogd dit tripje te doen, omdat we dus nog een appartement hebben hier. Steeds kwam het niet uit met werk of het werk van mijn vriend. Gisteren voelde ik alle mogelijke emoties door elkaar: laatste dag op mijn werk, laatste uren met mijn collega’s op de plek waar we elkaar leerden kennen om na werk, hup, direct door naar het vliegveld. Het ging me allemaal enorm snel.
Deze kleine notitie schrijf ik op de bank in Neukölln. We konden bij een vriend slapen, dus hotelkosten worden gespaard. Ik ben net wakker, maar kan niet wakker worden. Gedroomd en genachtmerried als een malle in een vreemd bed afgelopen nacht.
Ik heb de stad ZO gemist. De stad die we achter ons lieten, omdat Berlijn ons, voor ons gevoel, niets meer te bieden had.
Ik besef me dat ik Barcelona tot nu toe weinig kans heb gegeven..
Wordt gevolgd..