Ik zal het nooit vergeten. 1997, maandafsluiting van de basisschool in Schiedam.
Maandafsluiting? Ja! Deze maandafsluiting hield in dat we ieder jaar een avond hadden waarop onze gymzaal op school werd omgetoverd tot een podium met een aantal rijen stoelen. Alle kinderen konden iets voorbereiden: een toneelstukje, dansje, monoloog, iets. Alle ouders mochten dan komen kijken.
Eerste herinnering: Disney
Ik stond ELKE maand op dat podium. Toen ik nog klein was deed ik In ons Dorp uit Disney’s Belle en het beest. In de originele Belle jurk die mama voor me had gemaakt en met 2 uitgestrooide vuilniszakken knuffels om me heen. Dat lied was heerlijk, ik was natuurlijk klein en playbackte. Sch**t waarschijnlijk ook 7 kleuren op dat podium, maar ik stond er. Ja, ik was een podiumbeest op de basisschool!
Goed, járen later, 11 was ik meen ik, deden we een groepsdans als laatste dans op basisschool St. Jozef in Schiedam.
Deze groepsdans was op T-Spoon’s Sex on the Beach. Dat zou in bikini of badpak wordt gedaan, want we waren tenslotte op het “strand”..
De invloed van een kinderarts
Eerlijkheid gebiedt me te zeggen dat ik er niet gerust op was. Ik was heel onzeker over mijn lichaam en wilde liever wegrennen. Als ik nu lees dat ik op die leeftijd onzeker was over mijn kleine lijffie, schrik ik! Ding was dat ik, toen ik 10 jaar was, van de – wat is het? GGD ? te horen kreeg dat ik aanleg had om dik te worden. Ik had een bollig buikie en was laat in mijn ontwikkeling, dus dat was een klap. Als ik er nu bij nadenk, dat ik dat mijn moeder in paniek-modus geschoten is, want hallo, ik was 10. Hoe kon ik weten wat “aanleg om dik te worden” betekende?
Het gegeven dat ik daar nog steeds emotie bij voel nu ik 33 ben, zegt in ieder geval genoeg. Anyway, het was een rottige leeftijd. Mijn vader was helaas nét ernstig ziek geworden in dat jaar en ik had niet perse zin om te gaan staan wiebelen in mijn niksie ten overstaan van de hele school.
Maar goed, he, ik wilde er ook bij horen. Het was de laatste editie van onze maandafsluiting en ik wilde ook. Dus eerst een badpak kopen, licht en donkerblauw was ‘ie. Van Salty Dog of Bird Dog, dat was toen hét merk dat ik droeg. Het had een Engelse Bulldog als logo en dat vond ik fantastisch. Of mijn moeder, dat weet ik niet meer, dus waarschijnlijk het laatste.
Ik wilde door de grond
Ik weet weinig meer van die dans, alleen dat we het dansje uit de clip wilden doen. Een soort Alane X La Macarena. Oh jongens, wat zijn die songs OUD zeg hey. Wat me bijstaat is dat, volgens mij, iedereen gewoon in zijn badpak/bikini stond en ik een groot badlaken om me heen had. Het kunnen meer mensen geweest zijn, ik weet het niet meer. Ik voelde me in ieder geval niet on top of the world.
Wat er gebeurde, kun je natuurlijk raden. Ik kon niet lekker dansen met dat badlaken om me heen en na een paar keer springen, viel mijn badlaken op het podium. Dat moment staat me nog zó bij, ik voelde me zo bekeken, want ik voelde me dik en wilde niet dat iemand me zag. Het is toch vreselijk als ik dat zo schrijf. Net als in mijn vorige post, zou ik me graag terug wanen naar dat moment.
Ik zou naar het podium toegaan, mijn armen openen om mijn 12 jarige zelf op te vangen. Knuffelen zou ik haar en zeggen dat ik het snap dat ze zo onzeker ben, dat het mag. Het is ook niet niks om zo op het podium te staan. Rustig maar, meissie. Dat de kinderarts heeft gezegd dat je aanleg hebt om dik te worden, zegt niet dat je je druk hoeft te maken over je prachtige, lieve, kwetsbare 12 jarige lichaam. Lieverd, toch. Ga maar lekker dansen zonder ergens over na te denken. Je mag ook gewoon een T-shirt en een broekje aan, het is nergens voor nodig om in badkleding daar te staan. Als je daar niet van houdt, is dat hartstikke prima.
Wellicht heeft mijn moeder dat ook wel tegen mij gezegd, hoor. Ik kan me alleen nog het moment van schaamte herinneren. Het idee in mijn hoofd dat iedereen naar me keek en ik afging. Zoals veel wat zich in ons hoofd afspeelt, weet hoogstwaarschijnlijk niemand dit meer. Toen wist ik natuurlijk nog niet dat ieder individu het meest met zichzelf bezig is.
jaaaaa, laten we in badkleding op het podium gaan staan. Er zit echter een verschil tussen dat zeggen, en er daadwerkelijk staan.
Als mijn 12-jarige dochter zou zeggen dat dit op het program stond, zou ik in ieder geval aan haar vragen of ze daar echt OK mee is. Kinderen kunnen heel gemeen zijn en rustig zeggen: als je dit niet meedoet, hoor je er niet meer bij. Was ik dus heel gevoelig voor.
Anderzijds ken ik mezelf natuurlijk nog op die leeftijd: zoveel mogelijk grenzen verkennen. Zat er iets bij dat niet mocht? Nog leuker! Wat dus niet inhoudt dat ik overal OK mee was. Ik deed veel om erbij te horen en vind het zelf bizar dat ik deze herinneringen nog zo makkelijk terug kan halen. Om eerlijk te zijn vind ik het ook heel kwetsbaar om hierover te schrijven, maar ik denk dat meer meiden hier wat aan hebben.
Ik heb nooit over dit soort dingen gesproken, zonder een oordeel naar mijn hoofd te krijgen. Ondertussen vind ik het wel tijd worden dat ik ophoud met me ergens over te schamen uit die tijd.