In deze serie probeer ik in woorden te vatten hoe mijn leven met mijn vader is geweest. Van toen ik klein was en hij ziek werd, tot aan zijn overlijden in november 2014.
Papa verdedigen
Als ik zoiets tegen papa zei, dat ik ‘m naar buiten toe zo verdedigde, werd ‘ie bijna boos op me. Ik hoor zijn stem nog precies in mijn hoofd: Sas, waarom DOE je dat nou? LAAAAT die mensen toch zeggen wat ze willen zeggen. Kan mij dat nou schelen wat ze over me zeggen, trek je er toch niets van aan. Domme, rare mensen weten niet waar ze het over hebben. Als ze me iets willen vertellen, moeten ze dat hier komen doen.
Ik was het dan weer helemaal met hem eens. God, gelijk heeft ‘ie ook ja. Mijn sterke papa!
Voor mij was het jarenlang heel erg moeilijk dat ik eigenlijk geen vader had. Ik had er wel een, zelfs eentje die er meer was dan ieder ander zijn papa. Die van mij was thuis, hij zat op de bank en behalve een tripje naar het toilet, de tuin en de keuken wist ik hem altijd te vinden. Paaaaaaaahaaaaap? Jááááááá klonk het altijd geirriteerd terug, want hij had een hekel aan schreeuwen.
Hij was er wel, maar toch ook helemaal niet.
Moeilijk in de omgang
Ik wist en voelde natuurlijk ook dat mijn vader er nooit echt was, maar dat gevoel was destijds denk ik te zwaar en onbegrijpelijk voor mij. Als andere mensen (of mijn moeder) eens iets zeiden over de situatie, werd ik boos, WANT PAPA KAN ER ALLEMAAL NIKS AAN DOEN! Hou je mond over papa!
Eigenlijk hadden ze gelijk, maar daar wilde ik niet aan. Op een gegeven moment werd het ook lastiger om vrienden of een vriendje mee naar huis te nemen. Ik vreesde namelijk altijd voor wat hij zou zeggen. Papa had geen filter: als ‘ie iemand niet leuk vond, liet ‘ie dat door middel van sarcastische opmerkingen doorschemeren. Met als gevolg dat diegene zich niet op zijn gemak voelde en geen respect of waardering kon opbrengen voor de belangrijkste persoon in mijn leven.
Dan ging ik natuurlijk door de grond van schaamte, want als kind, als tiener (als persoon) wil je dat iedereen elkaar aardig vindt. Vooral als het om je ouders en vrienden gaat.
Verbroken beloftes
Doordat hij eigenlijk geïsoleerd leefde, was hij ook nooit bij belangrijke gebeurtenissen. Zo was hij niet bij mijn propedeuse-uitreiking in Amsterdam, terwijl hij mij heel duidelijk had gezegd: als jij je propedeuse in één keer haalt, ben ik bij de uitreiking. Dat was hij dus niet, en toen ik boos en verdrietig was, werd mijn gevoel ontkend. Ik moest niet zeuren, want ik studeerde toch voor mezelf? Had mijn vader toch zeker niet nodig bij mijn uitreiking? Ik was toch geen klein kind meer?
Net voor mijn uiteindelijke bachelor-diploma uitreiking in Amsterdam gebeurde hetzelfde. Mijn moeder verzekerde me dat hij erbij zou zijn, ze zou rijden om het hem extra makkelijk te maken. Blijkbaar had hij zo tegengesputterd dat ze alleen kwam. Dat heb ik hem heel erg kwalijk genomen. Ik meen zelfs dat ik hem die avond heb gebeld, maar papa zei dat ik niet moest zeuren. Hij zette een bepaald stemmetje op en zette mij weg als een of andere dramaqueen. Emoties waren een raar ding bij ons thuis.
Nu besef ik me pas dat ik door deze situaties bepaalde patronen en overtuigen heb ontwikkeld. Hoe die precies in elkaar zitten, is een work in progress.
Ik dacht dat het aan mij lag
Doordat mijn vader zo afwezig tijdens alles, was mijn moeders fulltime baan ‘overcompensatie’. Zij zette zich extra voor alles in en wilde daarvoor (nu weet ik onbewust) waardering. Ik vond het fijn dat mama er was, maar wilde gewoon papa voor bepaalde dingen. Mama werd daardoor verdrietig en toen ik ouder werd, begon mijn vader ook nog tegen haar: Sascia waardeert het allemaal niet, houd er toch mee op.
Als ik zoiets hoorde, werd ik giftig. Daardoor voelde ik me weer rot tegenover mama, want ik had het idee en gevoel dat ik de schuld was van alles: ik veroorzaakte dit nare gevoel. Ik werd dan weer kwaad op papa, want waarom zeg je zulke dingen? Het resulteerde er vaak in dat ik verdrietig naar mijn kamer ging.
Zo’n situatie is natuurlijk niet te doen. Een persoon kan niet de leegte opvullen van, of voor een ander. Deze sick cycle carousel zoals ik ‘m als muziekliefhebber vaak noem, heeft dus jaren rondgedraaid.