Kwetsbaarheid. Ik val maar direct met de deur in huis: het is van nature niet mijn sterkste kant. Ik stel me niet graag kwetsbaar op. Ik heb dan het idee dat mensen me erop pakken. Huh, wie dan, waarom dan? Ja, geen idee, maar om dingen te voorkomen doe ik soms maar alsof dingen me niets doen en ga ik verder met mijn leven. Ja, lekker bezig wel. Ding is dan wel dat zaken dooretteren, waaruit dus blijkt dat ik over mijn grenzen heenga.
Ondanks het feit dat ik 33 ben (ik voel me meestal nog 26),leer nu pas een hoop over grenzen. Ik ben er zeer content mee, er gaat een wereld voor me open. Ik heb dus ondervonden dat ik door mijn kwetsbaarheid te negeren/verhullen, ik mensen over mijn eigen grenzen (ha, dat bekt lekker) heen laat gaan. Punt is, dat doen die mensen niet, dat laat ik gebeuren.
Ja, ik voelde het altijd wel – zo’n grens die werd overschreden. Dat voel ik doordat ik me ergens niet goed bij voel, ik een misselijke stomach flip krijg, ik eeeeeeeigenlijk wil zeggen, maar de woorden niet over mijn lippen vallen. Ik was meer het typje dat het du moment allemaal wel ok vond en door de vingers zag, maar dan ’s avonds op de bank, of in WhatsApp naar mn beste vriendin even goed zei wat ze ergens van vond. Niet tegen de persoon DIE over mijn grens ging, en waar ik het dus eigenlijk tegen moest zeggen, maar tegen iemand die er buiten staat. Schiet dus niet op. Lekker veilig is het wel, die non-confrontatie.
Nee, ik bleef er liever lekker zelf in rond sudderen.
Inmiddels kom ik erachter hoe belangrijk grenzen zijn en hoeveel rust en erkenning ik mezelf geef, als ik op mijn strepen blijf staan en mensen erop attendeer. Dat ben ik (en zijn wij allen!) namelijk waard.
Ho – tot hier en niet verder. Dit vind ik niet leuk, je doet me pijn, dit voelt niet prettig. Kunnen we het anders aanpakken?
Ik dacht altijd als ik intuïtief voelde dat er een grens werd overschreden: ach, het ligt vast aan mij, even doorbijten en niet zo piepen.
Nee dus, dat is afgelopen – en wel door de volgende situatie:
Ik volg sinds een maand Spaanse lessen – lees hier mijn kijk op terug in de klas na 5 jaar. Na zo’n tijd was het logisch dat ik er weer in moest komen: klassikaal les betekent ook dealen met een hoop verschillende persoonlijkheden en structuur. Nu ben ik er sinds een jaar of wat achter dat ik vrij hoogsensitief ben. Het is niet vastgesteld, maar na een boel leeswerk herken ik mezelf ontzettend in karaktereigenschappen van ons hoogsensitievelingen.
Klassikale lessen dus. Het vorige semester (mijn eerste 2 weken dus) hadden we een man als leraar. Hij heeft een rustige persoonlijkheid, sprak langzaam, liet ons individueel of met degene naast ons werken. Ik kwam goed mee en dacht dat het goed bij me paste. Toen hoorde ik al over een andere leraar – een lerares – waarvan sommige eerder les hadden gehad en die “beter” zou zijn. Ik vond het gescheten, ik wilde gewoon daar blijven waar ik was, daar voelde ik me veilig in de ruimte, in de klas en het hoeft allemaal niet zo vlug.
Net voordat ik me aanmeldde voor mijn vervolgcursus A2, hoorde ik dus geluiden over die andere lerares. Een paar studenten wilden overstappen, want zij hadden vorige semester bij die ander dus meer geleerd. Ik dacht er nog over om misschien Spaans Super Intensief te gaan volgen. Ik werk momenteel niet, dus zou prima 4 uur Spaans op een dag aankunnen. Daar kwam ik op terug toen ik het prijsverschil zag en ik wist natuurlijk dat mijn vriendin ook weer aan de intensieve klas zou deelnemen. Ik dus weer Spaans Intensief gekozen. In de eerste week bleek ineens dat we nu bij de andere lerares zaten ingedeeld. Daar kwamen we achter toen we deur van het lokaal openzwaaiden en we tegen elkaar zeiden: oh, dit is niet degene waarbij we eerst zaten!
Mijn ervaring lees je hier en ik werd helemaal uit mijn comfortzone getrokken.
Om terug te gaan naar het facen van mijn eigen kwetsbaarheid:
Deze week, de eennalaatste week van de cursus, heb ik zomaar 2 dagen Spaans gemist. Ik was gewoon thuis, maar zondag kreeg ik te horen dat mijn moeder opgenomen was in het ziekenhuis in Nederland. Aangezien ze ook al rondloopt met de grote K en ze nu bijwerkingen had van de chemo, was dat een klap. Over kwetsbaarheid gesproken, jezus!
Ik weet dat het in zulke situaties soms van voordeel is, om je op andere dingen te focussen, maar het idee dat ik een lokaal in moest en weer met 4 verschillende personen in 2 uur Spaans moest oefenen? Het brak me ineens in tweeen, om Geer & Goor erbij te halen: ik had er geen kracht voor. Ik trok die kar even niet. Ik realiseerde me dat ik Spaans heel leuk vond, maar al die verschillende energieën door elkaar, 4 dagen per week, 2 uur per dag – daar voelde ik me naar bij, mijn focus was kwijt.
Wow, daar zat ‘ie dus.
Dinsdag ging ik ook niet, vanwege storm, regen, wind en narigheid in Barcelona. Ik kon amper met de hond naar buiten en het was depressief donker. 10 minuten voordat ik naar Spaans wilde gaan, kreeg ik weer een bericht uit het ziekenhuis. Dat sloeg er ook in en maakte dat ik niet lekker in mijn vel zat. Ik verzuimde dus nog een dag. De waarheid bleek, na een gesprek met mijn vriend en m’n vriendin die ook Spaanst, dat ik last had van anxiety. Anxiety, spanning, door non-focus in die klassieke les. En dat had ik eigenlijk al sinds dag 1, maar ik had het onbewust weggestopt. Grens dus. Ik zei niets, omdat dit toegeven me kwetsbaar maakte.
Gedachten als: ah joh even door bijten. Sas, je moet hier even doorheen. Nee, je bent niet gewend om met verschillende mensen te werken, daar moet je aan wennen. Sas, het is juist goed voor je om aan verschillende types mensen te wennen. Sas, dit is nu eenmaal hoe deze klassen werken, dit kun jij wel. Sas, na verloop van tijd wen je eraan.
Ja, ik kan lullen als Brugman. Helpt alleen niet, emotie blijft emotie, gevoel blijft gevoel – als ik het niet toelaat, zak ik erin weg.
In het gesprek met mijn vriendin, uitte ze dat ze zich overwhelmed voelde – 2 uur per dag, kei-intensief, het ging haar te snel, ze had het gevoel dat ze verzoop. Dat is nogal een emotie en ik vond het heel krachtig van haar dat ze mij dat zei. Doordat zij zich openstelde, zei ik ook hoe ik erover dacht.
Ik besprak de situatie met mijn vriend, die ook direct zei: na, waarom zeg je dat niet gewoon tegen de lerares? Je wilt liever niet wisselen met al die lui, want je verliest focus. Zeg het haar en zie wat de opties zin. Direct voelde ik me een klein zeurend meisje: jaaaa, maar dit is nu eenmaal de manier van werken, ik deal hier nog wel even mee en volgend semester ga ik terug naar die andere klas.
Excuses bedenken, weglopen, mijn grenzen niet aangeven, niet om mezelf geven, een ander boven mezelf plaatsen, de lieve vrede bewaren – dat werk.
Liever hield ik mijn mond, stelde ik mij niet kwetsbaar op. Zeggen wat voor mij niet lekker loopt, was voor mij: zwak Sas, zwak. In plaats van me open te stellen en mijn emoties de aandacht en erkenning te geven, kwijnde ik liever weg. Ik herkende van vroeger (2006) in de collegezaal. Daar had ik het ook: al die energieen, al dat geklets, de geuren, de geluiden – ik kwam liever niet meer naar college en verzon een smoes. Ik nam mijn college thuis wel door en deed mijn huiswerk op mijn kamer. Mijn emotie door de Spaanse cursus, riep deze oude situatie weer helemaal op.
Ik besloot dat het anders moest kunnen, ik kon dit anders aanpakken. Ik mag zeggen dat iets niet prettig voelt voor mij, dat recht heb ik. Hallo zeg, natuurlijk! Maar stiekem is het dus niet zo natuurlijk, anders had ik het wel eerder gedaan.
Doordat ik me tijdens de les op zat te vreten over dat wisselen en opstaan, merkte ik dat ik op de lerares begon te foeteren (zij is top, het lag aan mij). Ik heb zelfs twee keer hard gezucht tijdens het opstaan en lopen, en het ook per ongeluk tegen mijn medestudenten gezegd: god, ik vind het zo vervelend, dat opstaan telkens. Ai Sas, verbeter de wereld en begin bij jezelf 😉
Ding is: alleen ik kan voor mezelf opkomen. En dat heb ik gisteren dus gedaan.
Gisteren ging ik de les weer in. Dit keer hoefden we niet te ruilen van plek. Ik was zeer content (dus dacht direct: mooi, ik hoef dus niets meer te zeggen). Na de les zei mijn vriendin: zeg het nou tegen de lerares. Nog voordat mijn vriendin “Tengo una pregunta..” (ik heb een vraag) – kwam: ik wil graag iets zeggen…
And so I did; ik vertelde haar over mijn focus, dat haar lessen top zijn, maar ik het niet goed trek met al die verschillende lui elke keer. Dat ik all for meeting new people ben, maar dat als ik iets wil leren – ik focus nodig heb. Die had ik niet meer, dus vond ik de lessen steeds minder worden. Ik was out there, ik voelde me kwetsbaar, het was iets dat ik zelden heb gedaan en veel vaker ga doen.
Ik had mezelf aangepraat dat zij zou zeggen: oh nou ja, dat is mijn manier van lesgeven en ik hoor geen klachten van anderen, dus het zal aan jou liggen. Oh ja, nou ja, wat wil je dat ik doe? Jou als enige steeds laten zitten en de rest wel laten switchen? Oh nou, misschien is dit dan niet de juiste klas voor je, sorry.
Echt, hoe ik mezelf gek kan maken met gedachten. Wat ze zei? DANK je voor je waardevolle feedback. Dat stel ik enorm op prijs, ik heb hier met zoveel verschillende mensen en dus persoonlijkheden te maken, en het één werkt nu eenmaal niet voor de ander. Ik snap je helemaal, vanaf nu blijf je lekker zitten waar je zit en werk je fijn met dezelfde persoon. Prima de prima.
NOU, even serieus. 10 kg lichter!
Vandaag tijdens Spaans bleef ik inderdaad lekker zitten waar ik zat en werd er alleen gewisseld voor een spelletje. Ik vond het prima en merkte 1) dat het mij echt om die verschillende energieën van mensen gaat. Met de een klik ik nu eenmaal beter dan met de ander, en dat is oké. 2) iedereen in die klas heeft moeite met Spaans, daarvoor studeren we allemaal A2. Natuurlijk blijven, bijvoorbeeld werkwoorden, bij de een veel sneller hangen dan bij de ander, maar oefening baart kunst. Die oefening uit de weg gaan, helpt niet.
Exact hetzelfde als met emoties uit de weg gaan. Als ik er omheen ga, bestaat het niet. Juist wel, want al mijn aandacht gaat er naartoe en het ettert door. Het mooie spreekwoord van een mug, een olifant maken is hier mooi toepasbaar.
Zaken worden alleen een ding, als IK het een ding maak. Zaken zijn zo makkelijk of moeilijk als dat IK ze maak.