Het is 8:01 op donderdag. Officieel vliegen wij aanstaande zondag om 10:00 uur vanuit Barcelona naar Berlijn. Of toch niet, als we het verspreidende Coronavirus in Berlijn mogen geloven..
EINDELIJK GAAN WE WEER NAAR BERLIJN
Toen mijn vriend zei dat hij de vlucht had geboekt, voelde ik zo’n heerlijke energie in me; ik kon alleen nog maar lachen en voelde me letterlijk alsof ik weer naar huis mocht. Deze moet ik wellicht even kort toelichten. We wonen nu sinds anderhalf jaar in Barcelona, maar daarvoor woonden we in Berlijn. Mijn (Spaanse) vriend heeft er 6 jaar gewoond, en ik 4,5 jaar. Samen besloten we voor een nieuw avontuur te kiezen en zodoende zitten we nu in Barcelona – Barna. Niet barca, liebe Leute – dat is een boot in het Spaans en Barça is de voetbalclub. Hoewel ik die laatste hartstikke logisch vindt, er zit zo’n lekkere slis in die C en dan denk je al vlug: Barca, maar nee. Het is ongeveer het eerste wat mijn vriend naar me schreef toen we elkaar leerde kennen. Sindsdien verspreid ik het Barna-evangelie.
Ver van ons bed-show
Over verspreiden gesproken: het coronavirus dus. Man oh man! Wat begon als een, voor ons, ver onze bed show, komt steeds dichterbij. Ja, ik ben me ervan bewust dat Italië vrij dichtbij ligt, maar toch – het leek ver weg. Totdat het coronavirus zich nu in rap tempo verspreid en we de gevolgen beginnen te merken. Zowel in Barcelona, als in Berlijn.
Ik hoorde natuurlijk dat het in Berlijn was en we hebben het hier in de stad ook, maar nog steeds dacht ik: ah joh, wij gaan een week naar Berlijn, heerlijk, niks aan het handje.
We wonen nu anderhalf jaar in Barcelona en hoewel ik het best prima naar mijn zin heb hier, voelt Barcelona niet hetzelfde als Berlijn. Nogal wiedes, als je bedenkt wat voor cultuurverschil er tussen Duitsland en Spanje zit. Ik moet zeggen: daar heb ik me heel hard op verkeken. Altijd dacht ik: ach, how hard can it be. Ik ben al van Nederland (Haarlem) naar Berlijn verhuisd, een emigratie meer of minder vanuit Berlijn naar Barcelona – na joh, fluitje poep. Heh gadverdamme als ik dat zo tik, maar het is een uitspraak van mijn moeder. Ik zeg dat normaal nooit, want blegh, het klinkt vies, maar het kwam er nu eenmaal zo uitgerold.
OK, verkeerd geformuleerd, we gaan verder.
Mijn dickes B, mijn allerliefste Berlijn
Augustus vorig jaar waren wir zum letzten mal da. Excuses voor de Duitse interventie: ik hou nu eenmaal ontzettend van de taal en in huis én hier in Barna kan ik daar over het algemeen niks mee. Het is dus weer godsakkerju LANG GELEDEN dat we in mijn allergeliefdste Dickes B waren. Zoals mijn vriend in Berlijn altijd zei: ik vind het prima om in Berlijn te wonen, maar ik heb elke 2, 3 maanden mijn shot Spanje nodig. Vond ik destijds onwijs overdreven, nu begrijp ik hem he-le-maal, want zo voel ik me dus nu we in Spanje wonen.
Ik kan wel JANKEN dat we er zolang niet zijn geweest. Iedere dag heb ik contact met mijn dierbaren in Berlijn, maar da’s toch niet hetzelfde als elkander kunnen knuffelen en lekker met elkaar kunnen koffie-en of een biertje drinken. Bovendien beschikt Whatsapp nog steeds niet over Berlijn emoticons en laat niks me zo thuis voelen als dat moment van landen in Berlijn en de Fernsehturm zien. #thattoweragain
Oh, de melancholie!
Dus ik was blij, helemaal in de zevende hemel en gewoon zenuwachtig dat we weer gingen en ik weer voet aan Berlijnse grond kon zetten. Ik droomde van weer fietsen in Berlijn. Ik stond voor het stoplicht op het kruispunt van Rosenthaler Strasse, met Brunnenstrasse en Torstrasse. Het licht ging op groen en ik zweefde met mijn fiets over straat. Ik zag mezelf op de Karl Marx Allee rijden (ontelbaar vaak gedaan, want ik woonde in Friedrichshain). De vrijheid die ik daar altijd voelde. Ook omdat ik vloeiend Duits spreek, dus daar geen probleem heb om me uit te drukken. Maar toen, ging de wekker was daar Corona.
Het Coronavirus in Barcelona en Berlijn
We hebben vast inmiddels allemaal de grap al gemaakt of gehoord met betrekking tot Corona-biertjes. Ook die heb ik in Berlijn dikwijls genuttigd voordat ik aan het “echte” bier ging, maar daar hadden we het niet over.
Dat klote-virus verspreidt zich als een malle. In Barna zitten we nog enigszins “safe”. Ja, wat heet safe eigenlijk nog? Gisteren werd ik voor het eerst ook kriebelig op straat en in de supermarkt. De desinfecterende gel die uitverkocht is, mensen die water en toiletpapier hamsteren, mondkapjes op straat, evenementen die langzaam worden afgelast, scholen die worden gesloten.
Mijn vriend heeft deze week 2 collega’s naar huis gestuurd wegens mogelijke besmetting en het hele bedrijf is nu voor een focking maand dicht vanwege het virus. Hij zit dus een hele maand thuis. Ik begin eind maart met een nieuwe job, maar ja, ga ik naar kantoor of werk ik ook vanuit huis? Als mijn vriend vanuit huis werkt, zou ik het raar vinden om zelf wel naar kantoor te moeten. Ik voel al direct dat ik een beetje recalcitrant word (in deze narigheid ga ik niet naar kantoor, hoor)
Jongens, het is ernst, het komt dichtbij
In Berlijn klinkt het erger. Aangezien we zondag zouden vliegen, volg ik nu de live-tickers (push berichten) van de Berliner Morgenpost en Berliner Zeitung op de voet. Daarbij heb ik twee beste vrienden in Berlijn. De een is heel nuchter, van het kaliber rustig blijven, niks aan de hand. Dat doet mij dan weer aan mijn vader denken. De ander behoort tot een risicogroep en hij krijgt angst. Vanmorgen zei hij me dat ik maar beter weg kan blijven uit de stad, omdat het nogal op het hysterische af gaat.
In Barcelona adviseren ze ook om sociaal contact te vermijden en zoveel mogelijk te binnen blijven. Vanmorgen las ik al dat in Berlijn, de Philharmonie en concertzalen en clubs dichtgegooid zijn. In het fucking openbaar vervoer kun je niet meer persoonlijk kaartjes kopen, omdat de chauffeurs (logisch) bang zijn voor besmettingsgevaar. Ondertussen lees ik het nieuws op NOS.nl en zie ik dat in Nederland dezelfde maatregel is ingegaan.
Mijn vriend heeft gisteren boodschappen online besteld. Puur omdat mensen helemaal maf gaan op de supermarkt en bepaalde necessities niet meer te krijgen zijn. Hetzelfde geldt voor Berlijn, het is een hysterie. Gisteren hadden we het er al over dat we wellicht onze trip moeten cancellen en dat doet breekt echt mijn hart. Ik heb vanmorgen ZO hard gehuild, omdat het gewoon echt niet verstandig is om te gaan. Ja, er zijn al doden gevallen, ja er zijn mensen heel ziek, dus wat zeik ik nou met mijn tripje?
Niet naar Berlijn, dat breekt mijn hart
Nou, einde januari wilden we ook al naar Berlijn, maar toen lag mama ineens in het ziekenhuis. Natuurlijk was daarmee de urgentie hoger om naar Nederland te gaan. Hatsee, weg Berlijn. Dat vond ik toen ook vreselijk klote en dat moge wellicht cru klinken, maar als je dit leest, begrijp je me vast beter.
Dit zou nét even een topweek er tussenuit zijn. Nog een weekje Berlijn iedereen weer zien en knuffelen, weer even naar “huis” en dan aan een nieuwe baan beginnen. Dat wordt 40u per week op kantoor zitten, dus god weet wanneer ik weer een week vrij kan krijgen.
Dat gevoel vind ik nogal beklemmend, maar daarover een andere keer meer.
Voor nu slaagt dat Coronavirus er in me angst in te boezemen. Mijn moeder is een risicogroep: ze is al knetterziek geweest en is net schoon verklaard van kanker. Ik wil er niet aan denken dat zij een glimp opsnuift van dit virus. Het is over het algemeen heel eng wat er aan de hand is. Dat je wordt geadviseerd binnen te blijven, dat is altijd een ver van mijn bed show geweest. Iets dat ergens anders gebeurt, maar niet bij ons om de hoek. En nu gebeurt dat wel.
Het is die non-controle
Waar ik bang van word, is die non-controle (ja, ik heb een nieuw woord bedacht). Dat we er niets aan kunnen doen dat mensen ziek worden. Het is een soort horrorfilm over een virus dat zich snel verspreidt en willekeurig mensen de afgrond intrekt. Ik zit hier doodleuk aan de keukentafel te tikken om me heen, in het land waar ik woon, vallen mensen ten prooi aan dit Coronavirus. Alsof het een enge film is die ik zo af kan zetten, maar dat is het nu net even niet.
Daarbij vind ik het ook gewoon ECHT heel erg om Berlijn wéér langer te moeten missen. Als mijn vriend dadelijk wakker wordt, weet ik zeker dat hij zegt: schat, we kunnen beter niet gaan. Mijn moeder heeft het me afgeraden en mijn beste vriend zegt dat we beter in Barcelona kunnen blijven.
Had Corona nou niet verdomme gewoon een tequila flavoured beer kunnen blijven zonder al deze trammelant eromheen?
Proost op het leven dan maar!