Gisteravond hoorden we hier in Barcelona dat we vanaf maandag, of is het nu al, want ik aanschouw een lege straat, helemaal op slot gaan. Corona viert hoogtij en voor ons allen is het beter als we collectief binnen blijven.
Het was een heftige mededeling, maar we waren er op voorbereid, dus het was meer: hehe, eindelijk weten we wat meer. Oké, prima, blijven we binnen.
Een heftiger iets speelde zich in mijn hoofd af: al sinds 2 dagen niets van mijn moeder gehoord. Nu zullen sommige mensen dat een zegen vinden, maar ik maak me al na 1 dag zorgen. Mijn moeder is al jaren af en aan ziek, is nét schoon verklaard van kanker en zou de chemo-afbouw ingaan. Deze week hoorde ik dat ze gevallen was wegens een te lage bloeddruk (eerst werd ze steeds opgenomen wegens te hoge bloeddruk) en dat ze zich helemaal niet lekker in haar vel voelde.
Goed, niks gehoord dus.
Aangezien ik verder geen achtergrondinformatie had, vond ik het eigenlijk irritant dat ze me alleen texte om te zeggen dat ze zich heel depressief voelde. Haar vriend zegt dan dat het wel overgaat, dus dan komt ze naar mij. Een soort bevestiging dat ze het recht heeft om zich depressief te voelen. Voordat ik nu overkom als harteloze trut (dat zou ik jou wel vinden als ik alleen dit zou lezen), het ligt allemaal iets genuanceerder waardoor ik dus zeg dat ik er geen zin in heb om al die negativiteit te horen.
Gisteren rond 23 uur, toen ik alleen maar zat te gapen en besloot naar bed te gaan, wierp ik een blik op mijn telefoon: 1 gemiste video call van mama. Ik dacht serieus: ugh, moet dat nu? Nu wil ik naar bed hoor. Totdat ze een appje stuurde dat ze in het ziekenhuis lag en weer van alles had. Normaal is het dan paniek, maar nu met Corona code rood in de Brabantse ziekenhuizen helemaal. Toen ik mijn gesprek opende, zag ik dat ze me 3 keer had gebeld – dus teruggebeld.
Overwhelm
Wat volgde was een uur aan emotie, mama in paniek en allebei huilen. Ze zag er heel slecht uit en het was gewoon algehele malaise. Wat het allemaal nog even een graadje erger maakt(e) is dat door Corona de grenzen dicht gegooid gaan worden. Dat zou betekenen dat ik niet eens naar haar toe zou kunnen, al had ik het graag.
Je kan je dus voorstellen hoe ik naar bed ging en in welke staat ik zojuist ben opgestaan. Om 8u kon ik niet meer slapen en het eerste wat ik dacht was: mama! Daarna: verdomme, we zouden vandaag naar Berlijn vliegen. Toen ik in de keuken kwam, had onze mops een kleine boodschap op de vloer achtergelaten, dus het begon goed. Oh ja, en laten we niet vergeten dat we niet naar buiten mogen.
De zin voor de dag verging me een beetje. Mijn arme moedertje: waarom krijgt ZIJ dit allemaal op haar bord? Kan het nu niet een beetje ‘eerlijk’ worden verdeeld? Tja, je gunt niemand ziekte en verderf, maar ik vind het heftig hoor. Wat mijn moeder allemaal moet doorstaan. Elke keer als we denken dat het ff groen licht is, krijgt ze gewoon weer iets er bovenop. Kortom: ik vond het even verdomd lastig om positief te beginnen.
Maar ik heb het toch gedaan, en aangezien ik me daardoor een tik beter voel, deel ik graag met je waardoor dat kwam…….
Voor jezelf blijven zorgen
……Mijn moeder belde zojuist tussendoor en ik tik dit verder in TRANEN. Echt, ik ben helemaal voor positief proberen te blijven. Uit eigen ervaring weet ik, dat het niet opschiet om jezelf, naast je dierbare in die zwarte put te laten glijden. Ik weet dat er heel veel goede dingen in de wereld zijn en dat ik alles heb wat ik nodig heb. Het ziekenhuis zorgt goed voor mama. Ondanks dat, vind ik het ongelooflijk moeilijk om maar steeds het goede in alles te zien. Zeker als de wereld jouw dierbare zo onderuit haalt.
Ik wilde je dus wat tips voor selfcare geven, die ik vanmorgen heb ingezet voor mezelf en die werken. Klote voelen deed ik me al, maar dan extra goed voor mezelf zorgen helpt. Ik maakte bananenhavermoutpannekoekjes met fruit, zette koffie, schonk gemberthee in en dronk een glas water. Schrijven helpt mij altijd (hence deze blog), dus dat was waar ik mee begon.
Begrijp me niet verkeerd: ik wil geen drama-stuk schrijven in een toch al nijpende situatie, maar dit is gewoon hoe het is. Tijdens en na het bellen met mama verging me de eetlust en dan kost het werkelijk kracht om mezelf op te trekken en te denken: positief, het komt goed. Ze krijgen mama niet onderuit.
Het wordt allemaal wat veel, jongens
Ik zat werkelijk de hele middag in mijn kloffie vandaag, ook tijdens de lunch, maar toen ik gedoucht had, merkte ik ook direct dat ik me beter voelde. Ga douchen, smeer je lekker in, doe kleding aan waarvan je vrolijk wordt, slinger accessoires om, verzorg je gezicht, doe een make-up je op of in ieder geval mascara.
Goed blijven eten is ook belangrijk, vooral gezond. Ik voel de verleiding om naar snacks te grijpen. Mijn vriend loopt te schransen als een zwangere vrouw, en ik heb ook geen ijzeren discipline. Ik maakte een gezond sapje, drink voldoende water, deed een workout, mediteer en blijf een beetje bezig.
Zéker in deze periode die wordt overheerst door een biertje met een ranzige smaak.
Geen controle
Echt het woord komt me ondertussen NU mijn strot al uit en we zitten er pas een paar dagen in. Normaal zou ik met de hond naar het strand kunnen om de boel een beetje van me af te zetten, maar nu ben ik (net als ieder ander) overgeleverd aan de vier muren van ons appartement. Is gelukkig wel een beeldschoon appartement, dus daarvoor ben ik dankbaar!
Wat betreft mama is het niet de eerste keer dat we slecht nieuws krijgen. Heck, alleen in september 2018 kregen we goed nieuws: kankervrij verklaard. Maar het is teruggekomen en nu zagen ze op de scan weer niets meer, maar zit ze natuurlijk wel nog aan chemo. Het is gewoon een ordinaire ruk situatie, hoe je het ook wendt of keert – hoe positief je er ook instaat.
Er is geen controle: niet over Corona en niet over de gezondheid van mijn moeder. De isolatie du moment maakt het allemaal nog even een tikkie erger en ja, positief blijven is soms gewoon lastig.
Ik vind dat je dat ook gewoon mag zeggen, erkennen zonder meteen om je oren te worden geslagen met goed bedoelde adviezen en ‘van positief denken wordt alles beter’.
Ja, het is ineens heel raar om in deze beperkte vrijheid te leven.