Het grijpt me vandaag even heel erg naar de keel allemaal.
Vanmorgen zag ik op de kalender dat ik al 3 (!) weken binnen zit. Buiten Luci uitlaten ben ik nergens geweest en heb ik niemand meer in real life gezien of gesproken.
Ik ben het zo zat vandaag
Net naar buiten geweest met Luci, en wéér dat spel met mensen die op de bon worden geslingerd, omdat ze for no reason buiten lopen/zitten (goed zo, en terecht!), die enorme rijen voor de supermarkten en bakkers, die facking 1,5 meter afstand tussen iedereen. Het feit dat het leven gewoon helemaal stilstaat en Barcelona een spookstad is geworden.
Het feit dat we gewoon met zijn allen opgesloten zitten. We mogen ons huis niet uit.
De lockdown is nu dus officieel 2 weken, maar aangezien ik de week ervoor ziek was, kwam ik die week ook al niet buiten.
Ik word even niet goed en SNAK naar alle bedrijvigheid die de stad rijk is. Ik wil gewoon naar buiten kunnen om een luchtje te scheppen. Een ijsje halen bij onze favoriete ijssalon, met Luci naar het strand, naar mijn sportschool, ik wil zwemmen, ik wil Zumba doen, gewoon eens even normaal een winkel in. Boodschappen doen zonder een tergend lange rij. Al heb ik op dat gebied niks te klagen, want mijn vriend gaat naar de supermarkt.
Missen doe ik het straatbeeld waar mensen gewoon frank en vrij rondlopen, iedereen uitgebreid begroeten en kussen en knuffelen. De wereld waarin mondkapjes en plastic handschoentjes een rol spelen, ben ik ZO zat vandaag.
Op straat lopen en gewoon mijn gezicht aan kunnen raken als er een haar voor mijn ogen valt. Niet spastisch om me heen kijken als ik even stilsta, niet meer om mensen heen lopen uit angst dat ik iets oploop.
Knuffelen wil ik
Het is toch ook gewoon afschuwelijk dat we niemand meer kunnen zien? Het is toch het ergste gevoel dat we onze dierbaren, behalve degenen waarmee we samenwonen, niet kunnen knuffelen? ‘God’ zij geprezen voor de digitale wereld, maar HET IS NIET HETZELFDE!
Ik sta even op zo’n punt dat ik mijn wereld, onze wereld terug wil. Ik wil weer een groter leven dan slechts onze 4 muren. Niet gedacht dat ik dit ooit zou zeggen, maar ik erger me liever aan de overbevolking en de luidsprekende mensen hier dan dat ik mezelf weg voel kwijnen in die stille straten.
De tagline van ATELIER CIA is vooralsnog IS THIS THE REAL LIFE? IS THIS JUST FANTASY? (yes uit Queen’s Bohemian Rhapsody) en deze post is even puur REAL LIFE, want real life du moment is gewoon even heel erg ruk en zwaar en naar en dat mag óók gezegd worden.
Even de échte emotie de ruimte geven
Drie weken lang heb ik me overwegend positief en optimistisch gehouden en daar ben ik nu even klaar mee. Masker af, ik heb vanmorgen 2x gehuild om de situatie. Gehuild vanwege de isolatie, de onzekerheid waarin we leven, die non-controle de hele tijd, om het feit dat ons leven stil staat. Ja ja ja, ik stelde in deze post 16 dingen voor die we allemaal lekker binnenshuis kunnen doen, maar feit is dat we met zijn allen MEER willen dan alleen maar thuis zijn.
Vond ik het 2 weken geleden nog eigenlijk best prima, NU ben ik er ff helemaal klaar en voel ik me boos en verdrietig. Ook overspoeld me een gevoel van oneerlijkheid. Wat nergens op slaat, want het is appels met peren vergelijken. Ik heb het hier over de verschillen tussen Spanje, Nederland en Duitsland.
In Spanje vallen er per dag 1000 doden, in Nederland ligt dat veel lager. In Nederland en Duitsland (althans Berlijn) mag je nog naar buiten. Ook niet overbodig of te lang, maar je mag nog wandelen. Wat dat betreft zou ik wellicht ook Instagram-accounts moeten gaan ontvolgen, want ik word allerminst vrolijk van mensen die lekker vrij op straat kunnen bewegen.
Nou goed, vrij is het niet. Iedereen ter wereld wordt op dit moment enorm beperkt in zijn doen en laten. Maar als ik hoor dat mijn vriendin in Nederland lekker ’s ochtends een rondje gaat hardlopen, dan steekt dat. Niet dat ik het haar niet gun, absoluut wel – ga in godesnaam naar buiten nu het (nog) kan. Maar wij kunnen het niet, wij worden als haviken in de gaten gehouden als we naar buiten gaan. En als we niet in de gaten gehouden worden, voelen we ons gewoon zo.
Ja, ons balkon is fabuleus, maar du moment is het koud en moeten we het doen met een open deur. Ben ik dan ook wel weer dankbaar voor, want denk je maar eens in dat je geen ramen of openslaande deuren hebt. Maar vandaag vind ik het gewoon even helemaal gescheten.
Ik weet niet waar ik het vandaan heb gehaald, dat ik publiekelijk overwegend positief moet blijven? Ja, omdat het natuurlijk beter is voor mijn mentale gesteldheid. We hebben er niks aan om te gaan zitten zeiken hoe klote het wel niet allemaal is. Maar dat is wel EXACT wat er aan de hand is.
Atelier CIA ben ik gestart om échte, persoonlijke verhalen het net op te slingeren, en dit is precies hoe ik me nu voel.
Het coronavirus en haar gevolgen: ik kan er tegenaan mediteren, yoga-en, opruimen, schoonmaken, schrijven, zingen, dansen, sporten, alles wat ik wil. Hoe ik het ook wendt of keer, het blijft ruk en er is geen einddatum.
Vanmorgen barstte ik in klein janken uit en zei mijn vriend: maar lief, het IS ook allemaal hartstikke klote, laten we wel wezen. Het is een verschrikkelijke situatie, we kunnen niks, mogen nergens heen en nu gaan er ook nog zoveel dood. Het is een afgrijselijk iets waar we doorheen gaan.
Natuurlijk voel je je helemaal klote – dat is toch logisch!