Terwijl ik naar ‘onze’ – ik zeg nog steeds ‘onze’- accountant typ dat ik het nog steeds zo bizar vind om dingen met de rekening van mijn moeder te betalen, dreunt het weer keihard binnen dat mama er niet meer is.
Ineens bedenk ik me dat ik echt liever voor mezelf mag zijn. Het is 20 juli pas 3 maanden geleden dat ik haar kwijtraakte, de belangrijkste vrouw in mijn leven. Mijn moeder, de vrouw waarmee ik zo vaak mot had, zo vaak van mening verschilde, maar toch lief had boven alles. Ze was toch mijn moedertje – de persoon die ik belde als ik er ECHT even serieus doorheen zat met wat dan ook.
Gewoon even bellen kan niet meer
Niet dat ze er concreet iets aan kon doen, niet dat ik ooit tevreden was met haar antwoorden, maar ik kon mama bellen. Ze zei meestal dat ik haar overviel met de gestelde vraag en dat ze er over na moest denken. Of: ja Sas, nu moet ik even schakelen, ik bel je later terug, want nu weet ik het niet. Hier overval je mij mee, meid. Meest irritante antwoord EVER. Of ze begreep het totaal verkeerd en daar werd ik dan weer boos om. Mama, ik bel jou, omdat JIJ mijn moeder bent, omdat jij mij het beste zou moeten kunnen helpen. Ik wil gewoon even uithuilen bij de vrouw die me 9 maanden lang bij zich heeft gedragen en me al 33 jaar kent.
En dat kon vaak niet, want ze had al zoveel aan haar hoofd. Gevolg was dat ze toch luisterde, toch probeerde en dan vervolgens zelf overstuur raakte, omdat mijn shit bovenop die van haar kwam. Ze was pas gelukkig als ik dat was. Voor mij gaf dat een enorme druk, want niemand is altijd gelukkig. Ik wilde niet dat mama zich rot voelde, maar ik moest soms gewoon even met mijn moeder praten.
Stiekem wilde ik gewoon even horen dat alles goed was
Haar eigen sores verzweeg ze 8 van de 10 keer voor me. Het was zo moeilijk voor mij, om vlak na haar overlijden uit verschillende hoeken te horen hoe zwaar ze het vaak had gehad. Daar wilde ze mij niet mee belasten, maar het was er wel. Schuldig, dat voelde ik me om zoiets te horen. Dat hoeft niet, want ik heb inmiddels ook geleerd dat het niet de taak van een kind is, om je ouders van raad en daad te voorzien. Maar toch.
Als ze me iets wilde vertellen, blafte ik haar vaak toe dat ze eens wat positiever mocht gaan doen – ik wilde ook wel eens wat leuks horen. Nu besef ik me dat ze het niet expres deed, het ging helaas gewoon vaak minder goed, gezondheidstechnisch dan. Nu zou ik willen dat ik haar kon bellen en haar even uit kon laten razen. Nu – nu het niet meer kan. Ik had er ook altijd een hekel aan als ze me vroeg dingen uit te zoeken. Heh jeetje man, bel zelf gewoon even. Nou, ik kan je vertellen: dat heb ik de laatste 2 maanden ruimschoots ingehaald.
Alles is voor Sassie
Als enig overblijvend gezinslid van onze kleine Theuerzeit-clan, had ik de schone taak om na mama’s overlijden alles te regelen. Breek me de bék niet open over het regelen van de crematie, de knop ‘overlijden melden’ op de website van de uitvaartonderneming die in mijn emotie veel groter leek dan deze eigenlijk was. Daarop klikken was één van de meest afschuwelijke dingen die ik ooit heb gedaan. Of ook zoiets: mailtjes versturen en belletjes plegen naar instanties. Ga er maar aanstaan: ja goedemorgen, u spreekt met Sascia Theuerzeit. Ik wil graag de dienst opzeggen, want mijn moeder is overleden.
Nou, ik krijg nog een brok in mijn keel. Verschrikkelijk is zacht uitgedrukt. En daarna kwam de hele verkoop-opruim-schoonmaak en ga zo maar door malaise. En ja, voor de zeikerds die nu denken: dit is een keuze hoor, je kan het allemaal láten doen. Je doet het jezelf aan om alles op je eigen bord te nemen.
Mag je denken, ik ‘hoop’ dat jij al door mijn situatie heen bent gegaan als je zo’n oordeel durft uit te spreken. Het is namelijk heel makkelijk praten als je er zelf niet mee te dealen hebt. Mijn eigenste moedertje zei het ook hoor: gut Sas, als ik er niet meer ben, gewoon alles aan de makelaar en accountant geven. Dat heb ik dan wel weer gedaan. Heel veel dank daarvoor M & T: zonder jullie deskundigheid en persoonlijke support was het allemaal niet te doen geweest!
Maar wat de rest betreft: er kwam zo’n bak werk op me af, ik heb het zwaar onderschat.
Zwaar onderschat
In het begin trok ik de kar amper. Het telefoontje naar de uitvaartonderneming was het vreselijkste ooit. Al kreeg ik topsteun van de medewerker daar. Ondanks het feit dat we door Corona via Zoom communiceerden, voelde ik me prettig. Na de crematie afgestreept te hebben, zat mijn hele dag en hoofd vol met organisatie. Ik wist van voren niet meer dat ik van achteren leefde. Het was allesoverheersend en nu – 3 maanden later – druppelen de laatste dingen nog binnen. Ik zie nu in dat ik volledig op de autopilot stond, ik vond het zelfs fijn om me nuttig te voelen door al dat geregel. Pas toen dat geregel een beetje op zijn einde liep, voelde ik ineens emoties waarvoor ik eerder geen ruimte had (gemaakt).
De endspurt, onze laatste 3 dagen in mijn ouderlijk huis waren de absolute hel. Mijn vriend werkte fulltime en hielp tussendoor mee. Ik raakte steeds meer down, want ik wist gewoon niet meer wat ik voelde. Ik wilde weg, maar ook weer niet. We moesten van het huis af, want het maakte mij ongelukkig en was niet goed voor onze relatie, maar toch wilde ik er nog even blijven. Ik wilde alles uit huis smijten, KON mij het schelen, maar dan toch ook weer niet. Het was allemaal heel tegenstrijdig en naar.
Ik had gewoon geen kracht meer. En mijn vriend trok het ook niet meer, dus 2 dagen voordat we eruit gingen, zaten we gefrustreerd, boos en stilletjes tegenover elkaar. We hadden er geen kracht meer voor, terwijl er nog ZOVEEL moest gebeuren.
Voor mij is het, als enig kind van mijn ouders, een van de laatste eren die ik mijn ouders kan bewijzen. Zorgen dat de boel goed en netjes wordt afgehandeld, geen losse eindjes. Dat hadden ze graag zo gewild.
Die emotionele confrontátie
Moet je nagaan hè, ineens erf je je ouderlijk huis, en alles wat je ouders samen hebben opgebouwd. ALLES. Dankbaar ben ik dat mijn ouders flink wat hebben opgebouwd in plaats van dat ik nu ineens een bak schulden aan mijn broek heb hangen. Betalingen die mijn moeder deed, doe ik nu dus ik word er met regelmaat administratief aan herinnerd dat ze er niet meer is. De ene brief handel ik af zonder met mijn ogen te knipperen, terwijl de andere voor een flinke brulbui zorgt.
Het is zo’n enorme confrontatie.
Gisteren nog heb ik een heel formulier voor de notaris ingevuld. Ja, normaal doen ouders dat, maar die zijn er dus niet meer. Ik zag die pagina’s en kreeg al hoofdpijn van de eerste tekst, maar uiteindelijk was het 30 minuten werk. Het stelt allemaal weinig voor en informatie is makkelijk op te vragen. Ding is: het ligt zo gevoelig, het is zó confronterend en emotioneel allemaal. In the end is het niets meer dan een formuliertje, maar ik moest me ertoe zetten. Het valt niet mee om beide namen van mijn ouders, plus hun overlijdensdatum, steeds maar weer te zien staan.
Ik weet dat ze er niet meer zijn. Mijn vader is er al 5,5 jaar niet meer, maar doordat ik zijn volledige naam weer herhaaldelijk zie, komt alles terug. Terwijl mijn twee lieve ouders nooit meer terugkomen en dat is zo verdrietig en hartverscheurend.
Kers op de taart
En god ja, de boel is nu extra bitter doordat ik zwanger ben. Op 23 maart 2020 deden we de test en op 20 april 2020 moest ik afscheid nemen van mama. Ja, lekkere timing wel. Zo graag had ik haar de 21 weken echo foto gestuurd, om haar te laten zien hoe haar kleindochter groeit. Hoe sterk haar kleindochter is, dat ze perfectly healthy is na alle SHIT waar haar dochter doorheen is gegaan de afgelopen tijd.
We zijn zo dolblij en hemelsdankbaar voor ons meisje. Maar we kunnen er niet omheen dat het een hele bittere pil is, zwanger zijn en je moeder verliezen. Dat hoort niet zo te lopen. Ons meisje heeft al een gezichtje en haar oma, mijn moeder gaat dit nooit zien en meemaken. Nooit kan mama ons kindje vasthouden en dat doet zo tergend veel pijn.
Ze wist dat ik zwanger was en heeft de 8 weken echo gezien én het hartje gehoord. Dat voegt voor mij ook nog de extra dimensie toe, dat ik denk: jezus, wat moet er door mama heen zijn gegaan? Zij heeft vast geweten dat ze het niet zou halen, en ons meisje niet zou kunnen ontmoeten.
Zo afschuwelijk.