BAH, VIES, ik zwiepte de net gekochte frambozen zo aan de kant en begon te huilen.
Mijn vriend zit een potje te gamen en hoorde mij tekeer gaan in de keuken. De hele wereld voelt aan alsof ie tegen mij gericht is, die KLOTE frambozen, hoe durven ze die überhaupt te verkopen. Ik was in staat om terug te gaan, als we de bon hadden gevraagd. Ik had zin in frambozen en nu is de helft al beschimmeld. Vriendlief had er bij het kopen niet op gelet, maar iets zegt me dat hij dat de volgende keer wel doet.
Ik moet gewoon echt huilen, snikken ook wel. Alles is ineens klote en ik ben weer in een bui dat ik je met één verkeerde opmerking van de dichtstbijzijnde rots naar beneden wil duwen. Zonder spijt. Razend van woede gewoon ineens, ik voel me zwaar en zo verdrietig. Niks is goed en mijn mondhoeken staan strak naar beneden.
Ben je op oorlogspad, zou mijn moeder zeggen.
Vandaag ben ik 23 weken en een dag zwanger. RUK geslapen door de warmte. Ik voelde me nog best oké, dus besloot direct een koude douche te nemen en mijn haren te wassen. Toen ik echter koffie voor ons had gezet en achter mijn laptop ging zitten, voelde ik de bui weer hangen. M’n yoghurt met kersen en blauwe bessen etende voelde het alsof ik lucht zat te eten. Ineens voel ik me dan zo zwaar en moe en zo wil ik me niet voelen. Normaal niet, maar op zaterdag al helemaal niet.
Zaterdag is de dag dat ik dingen kan doen met mijn vriend, maarja nu is het én 31 graden dus gaan we allebei dood buiten, is een mondkapje verplicht dus dat is geen al te beste ventilatie (al schijnt het niks te veranderen aan je breathing) én draag ik een klein meisje met me mee, waardoor er – nu na 5 maanden – een aantal ongemakken aan het licht komen. Ik kuier niet meer zo graag door de stad in de warmte. Hier de hoek omlopen is soms zelfs al teveel gevraagd. Ineens heb ik ook opgezwollen voeten en voel ik dat, als ik niet regelmatig loop zoals gisteren, het in m’n hele been trekt.
Allemaal hartstikke normaal, maar hoe gek is het dat mijn lichaam zo verandert?
Ik dank Moeder Natuur voor de snelheid waarmee wij in verwachting waren – hadden we ergens stiekem natuurlijk gehoopt, maar niet verwacht. Misselijkheid en andere narigheid is me ook bespaard gebleven, mijn hemel, wat ben ik daar een potje dankbaar voor! Wat ik er wel voor ‘in de plaats kreeg’ is dealen met de naarste situatie uit mijn leven: het overlijden van mijn moeder.
8 weken zwanger was ik, toen ze overleed en toen moest ik/moesten we door. Ik was erbij toen het gebeurde, maar we hebben elkaar niet meer kunnen knuffelen, of echt “lekker” kunnen kletsen. Haar gezondheid plus Covid19 hebben dat volledig kapot gemaakt.
In 2 maanden (en nog steeds wel) moesten we alles regelen, alle hassle, en ondertussen hopen dat alles goed ging met ons kindje. We hebben dus eigenlijk tot de 21 weken (toen waren we weer thuis in Barcelona) niet van onze zwangerschap kunnen genieten. Nu zijn er van die wijsneuzen die dan weer zeggen ‘dat je er zelf voor kan kiezen om er ondanks het overlijden van je moeder toch van te genieten.’ In het begin van dit stukje sprak ik over mensen die ik van een klif af wil gooien: hou je achterlijke advies AUB voor je.
De laatste week merk ik écht dat ik last heb van hormonen, en bij mij worden die nog even extra aangezet door rouw. Vanmorgen schoot ik vol doordat ik een meisje arm in arm met haar moeder door onze straat zag lopen. Dat drukt me met mijn neus op de feiten: dat krijg ik nooit meer. En nee, ook hier hoef je niet aan te komen met: ja, maar jullie hebben straks een dochtertje waarmee dat wel kan.
Nee, je snapt het niet. Dat staat volledig los van elkaar. Als je zulke comments maakt, begrijp je het echt niet. Again: hou aub je advies en comments voor je. Zoals mijn vader jaren geleden eens tegen me zei toen ik strafregels moest schrijven op school: ‘soms is het beter om je mond te houden.’ Overigens had ‘ie die mooi gekopieerd van mijn lerares, want die zin moest ik voor straf 100x schrijven. Overigens is mijn vader er al 5,5 jaar niet meer en doordat mijn moeder nu ook is overleden, komt er nu ook veel van zijn overlijden terug.
Het is allemaal fcucking heftig. Ik denk weleens: waren we nu niet in verwachting geweest, dan had het voor mij even niet meer gehoeven. 2 maanden in bed liggen, please. Toen mijn vader in november 2014 overleed, was dat alles wat ik kon; in bed liggen. Douchen en aankleden waren een prestatie.
Er staan dozen met spullen uit mijn ouderlijk huis (dat ik dus heb verkocht) in ons appartement in Barcelona en ik dacht echt: hatsee, meteen uitpakken. Het tegendeel is waar: sinds ze er staan, heb ik de kracht niet en ik vroeg me af waarom? Ik word boos op mezelf, omdat ik vaak op mijn vriend griep als hij rommel maakt en nu zitten we in de chaos door mijn spullen. Hij zegt daar dus niets van, terwijl ik wél nog steeds gek word van zijn onuitgepakte koffer die nog steeds open en bloot in de inloopkast-kamer ligt.
Ik ben in alle staten in een rommelig huis, en nu komt het toch écht voornamelijk door mezelf. En door de hormonen. Echt, fuck die stomme gierende hormonen. Ondertussen heb ik gemerkt dat het beste wat ik kan doen, mijn hele mikmak ff naar bed verplaatsen en het van me afschrijven, of gewoon de TV aanslingeren en even slapen. Een half uur later kan ik er dan écht niet meer bij dat ik moest huilen om frambozen.
Hormonen zijn echt een bitch.