Ik begon modesk als mode-platform, althans als plekje om over items in mijn kast te schrijven. Naarmate de tijd verstreek vond ik het enorm oppervlakkig worden. Logisch ook wel, ik startte modesk in juli 2014, middenin de maand verhuisde ik van Haarlem naar Berlijn. Mijn oorspronkelijke plan met mijn domeinnaam was een modegids maken door Duitsland. Het was het plan om elke maand een Duitse stad aan te doen, daar lekker te wandelen en kijken waar alle mooie boetieks en winkels zich bevonden.
Daarvan wilde ik een interactieve plattegrond maken zodat jullie precies zouden weten waar jullie zouden moeten zijn, mocht je in Duitsland gaan winkelen.
Mijn oorspronkelijke plan
Düsseldorf was numero uno op de lijst, want deze stad staat erom bekend dat je er goed kunt winkelen. Maar een week na onze boeking bleek dat ik letterlijk 3 dagen na terugkomst in Haarlem, naar Berlijn zou verhuizen. Ik wist daarmee dat er niets van mijn plan terecht zou komen. Vanuit mijn droomstad Berlijn, ging ik immers niet elke maand naar een andere Duitse stad, want hallo, ik ging van Berlijn genieten. En om te overleven moest ik fulltime gaan werken, dus ik kon niet elke maand ff weg voor mijn blog.
Als ik toen had geweten wat voor een hel er op me te wachten stond de jaren erna, had ik dat plan wél doorgetrokken. Ja, ik was van plan om hier een luchtige mode-post van te maken, but well, life happened en dat steek ik niet onder stoelen of banken. Hoe dan ook: mijn leven nam een andere wending, want zoals ik al schreef overleed mijn vader toen ik net 2 maanden in Berlijn woonde. Modesk.nl ging destijds door als Berlijn-dagboek, maar mode en shoppen waren echt the last thing on my mind. Joh, het was een prestatie om überhaupt op te staan en te douchen. Dan was ik al trots op mezelf, laat staan naar buiten gaan om hele moderoutes vast te leggen.
Alsjeblieft zeg, geen kracht voor.
Onverwachte wendingen
In die tijd erna heb ik er zelfs serieus 1x over nagedacht om er maar een einde aan te breien. Gewoon, hoe het zou zijn om niet meer wakker te worden de volgende dag. Of dan mijn pijn, leegte en verdriet weg zouden zijn. Ja natuurlijk, want dan ben ik er niet meer, dus mijn gevoelens ook niet meer. Ik wist niet waar ik met mijn emoties naartoe moest, het was teveel, ik voelde me alleen, mijn verdere leven (relatie, huwelijk, kinderen) schoten aan me voorbij en voor mij had het geen zin meer zonder papa.
Een paar uur na deze ervaring belde ik met een vriendin die zich natuurlijk wezenloos schrok. Ze prentte me in dat ik het niet in mijn hoofd moest halen om zoiets te doen. Zo klote dat ik juist nu zo ver weg zat, zij in Heerhugowaard en ik in Berlijn, dus we konden niet even bij elkaar langs. Ik ook de pijp uit, daar zou papa niets aan hebben. Bovendien zou mama dan ook gek worden van verdriet. Met zo’n actie kreeg ik papa niet terug, papa kwam niet meer terug. Zo, hallo heftig stuk dit even, maar zo zat ik erin.
Zo was mijn leven, zo dacht ik op dat moment en dat verdient het ook om erkend en verteld te worden.
Ik vind die gevoelens normaal en het is niets om me voor te schamen. Het geeft aan hoe heftig ik het vond om een ouder te verliezen, ook al was ik niet enorm close met papa. In mijn hart, in ons bloed zijn we en blijven we altijd verbonden.
Oké, 600 woorden verder – over naar wat ik eigenlijk wilde schrijven.
Mijn baan bij Zalando
Hoe ik het gedaan heb, al sla je me dood (ja sorry, even zwarte humor), maar ik slingerde in februari 2015 een fulltime baan als Copywriter binnen bij Zalando. Je weet wel, die mega bekende online shop – waarbij ik overigens nooit iets kocht. Ik vond de merken niet fantastisch, behalve hun Premium-sectie. Wel zag ik mijn kans, voor zo’n groot Berlijns bedrijf werken – ja graag.
Ever since hebben heel wat items hun weg naar mijn kast gevonden. Tijdens mijn werk bij Zalando, shopte ik er natuurlijk regelmatig op los (als je er werkt, krijg je 40% korting op de hele shop, dus dat wil wel). Totdat ik de financiële “fout” maakte om Zalando te verlaten. Het bedrijf betaalde goed, maar ik vond mijn functie niet creatief genoeg. Ik kon gaan freelancen voor een aantal bedrijven, dus trok aan mijn stutten. vanaf daar ben ik er écht financieel op achteruit gegaan, maar daar sloot ik mijn ogen eigenlijk voor. Ah joh, ik heb zat kleding, ik hoef niet nog meer. Bluh, mode oppervlakkig.
Berlin Fashion Week 2015
Je raadt het: schreef ik tijdens Zalando elke dag over mode-nieuws, collecties, items, brand-events én kletste ik mezelf binnen op de Berlijn Fashion Week, de PREMIUM modebeurs, een catwalk show en de Berliner Mode Salon. (Daar heb ik nog oude posts van op mijn laptop, ik zal ze eens opsnorren).
Enfin, ineens kreeg ik in juni/juli 2015 een instorter. Ik zie mezelf nog lopen in een of ander gebouw aan het water, waar een Snoopy X een merk gaande was (ja, daar had ik mezelf ook naar binnen gekletst met mijn modeblog). Ineens was ik er klaar mee, ik had geen kracht meer, stapte op mijn fiets en begon nog op mijn fiets richting huis te huilen.
De tweede ronde
Terugkijkend snap ik die instorter hélemaal: ik had teveel gedaan, te veel meegemaakt, er had teveel verandering plaatsgevonden en ik had niets verwerkt. Op de automatische piloot stond ik: overleven. Een jaar geleden naar Berlijn verhuisd, mijn vader verloren, er zelf niet meer willen zijn. Om leegte in mezelf op te vullen, viel ik van (ik zou het graag relaties noemen) scharrel in scharrel. Eind januari werd het serieus met iemand, maar bij hem was ik eigenlijk zodat ik maar niet alleen was. Rond einde Zalando-tijd maakte ik het uit met hem, hoewel het voor mij nooit echt aan was geweest. Bindings/verlatingsangst gok ik na papa. Toen zat ik middenin Berlin Fashion Week en ging gewoon ff het licht uit. En dat is dan weer funest als freelancer.
Next thing was namelijk smoesjes verzinnen om teksten later aan te leveren.
Ik kón gewoon niet meer en het gegeven dat ik er na Zalando financieel op achteruit was gegaan, geen kracht had om écht te werken, maar wel een dure huur moest betalen – dat zorgde voor een bak stress. Daardoor gaf ik me zelf weer de schuld van ontslag nemen bij Zalando, terwijl ik daar toch echt gewoon achter stond.
Ja, ik denk dat door dit hele gesodemieter, ik mijn liefde voor mode ben gaan ontkennen. Ik bedoel: met een goed salaris én hoge korting kun je lekker shoppen. Ik was een fervent shopper in Berlijn, maar als je geen kracht hebt om naar de supermarkt te gaan, heb je het al helemaal niet om hard te werken. En hoe minder geld er op je rekening staat, hoe minder je zin hebt in shoppen. Als je niets kan kopen, houdt het vlug op. Ik ging nog wel rondjes stad om zogenaamd inspiratie op te doen, maar ik deed gewoon alsof, terwijl ik van binnen moest huilen omdat ik niets kon aanschaffen.
In de ontkenning
Dat shoppen en waarderen van stoffen en design ben ik weg gaan drukken in mezelf. Ik gunde het mezelf niet meer om mooie kleding te hebben. Ja, soms kocht ik alsnog een veel te duur stuk om me beter te voelen. Ja, we zijn op de eerlijke tour vandaag. Was leuk voor even, maar daarmee kwam ik mezelf aan het einde van de maand dan weer tegen. Een goede puinhoop maakte ik ervan en ik was ook goed hard voor mezelf.
Het gekke is dat nu ik dit zo schrijf, ik mezelf helemaal begrijp, hoe ik het heb aangepakt. Ik kon niet anders in mijn hoofd. Ik moest toch overleven en het toch nog een beetje leuk maken voor mezelf? Bovendien wilde ik het zelf doen, want mama in Nederland had het al moeilijk zat. Het laatste dat ik wilde was dat mama zich druk moest gaan zitten maken over haar volwassen dochter die het niet redde in Berlijn.
Maar ja, het was wel precies wat er aan de hand was, en dat had mama heus door.
Doet me denken aan een lyric van Is Ook Schitterend
Met m’n hoofd onder water, ziet niemand de tranen
Is Ook Schitterend – Hoofd onder water (2007)
Hoe het toch ff anders anders liep
Met modesk.nl ben ik van items uit mijn kast, via modenieuws in een eigen jasje, naar Fashion Week Berlijn gegaan. In 2016 lag de hele boel stil, maar als iemand ernaar vroeg zei ik wel dat ik schreef. Na weer een moeilijke periode in 2016/2017 werd Modesk mijn uitlaatklep in het Engels. Alles waar ik doorheen ging, moest een plekje krijgen. En in 2018 ben ik ook weer gaan schrijven. Toch zonde als ik voor hosting en een domein betaal, en het niet gebruik.
Goed, ik wilde dus vandaag eigenlijk eens een luchtige post schrijven over mijn wishlist op Zalando. In plaats daarvan heb ik weer 1547 woorden aan seriousness getikt. Klopt de titel van dit stuk toch prima: mijn oorspronkelijke plan en hoe dat (natuurlijk) toch anders liep. Het moest er blijkbaar uit en dat is ook goed.
Aan opkroppen hebben we helemaal niets. Dat schreef ik ook in mijn laatste post over mantelzorg, dus ik stel voor dat je die direct meepakt.
Of deze, of misschien deze als je toe bent aan wat luchtigere materie.
Joe!