WE ZIJN ZWANGER – WE KRIJGEN EEN KINDJE!
…..
LAAT MAAR LOS, MAMA – HET IS GOED, IK RED ME WEL..
Zelf moesten we er een dag of 2 van bijkomen. Duizend keer staarden we naar de test.
Is het nu echt waar? Nee, ik kan het niet geloven.
Nee, ik ook niet, maar het is wel zo.
Toen we zelf enigszins van de shock waren bekomen, was het volgende: we moeten het wat mensen vertellen. Sergio wilde het zijn ouders vertellen, maar ik lag een beetje in semi-ruzie met mama, dus ik had helemaal geen zin om haar te bellen.
We hebben een dag of twee gewacht, om het nog even voor onszelf te houden en zijn toen gaan bellen.
Sergio’s ouders belden we als eerst, waarbij hij middenin het gesprek ineens zei: ja, we moeten volgende week naar het ziekenhuis. Ja joh, laat die mensen zich kapot schrikken. Ja, want we hebben een test gedaan en Sascia is zwanger! Zijn ouders, vooral zijn moeder, waren door het dolle heen.
Zijn ouders en mijn moeder
Mijn eigen moeder heb ik heel blase gebeld en tussen het kletsen door, deed ik alsof ik een babyfoto van mezelf had teruggevonden.
Kijk dan mam, wat ik net tegenkom tussen de spullen. Alsof ze het wist, kreeg ze meteen tranen. Nee he Sas, nee toch he?
Wat mam, wat bedoel je?
En daar kwamen de tranen.
Nou eh, jawel mama, ik ben 5 weken zwanger.
Na huilen en haar zeggende dat het nog zo pril was dat ze echt even haar mond moest houden, slaakte ze al een kreet door het ziekenhuis: IK WORD OMA. Elke verpleegkundige en persoon die langs haar liep, werd bij z’n kladden gegrepen: mijn dochter is zwanger, mijn dochter is zwanger. OH, wat was ze blij, en verdrietig tegelijk aangezien ze in het ziekenhuis lag en het niet bepaald goed ging.
Van dat niet verder vertellen kwam overigens weinig. Geloof dat ik dezelfde dag nog een text kreeg van de schoondochter van haar vriend: oh Sas, je moeder vertelde het nieuws, gefeliciteerd joh!!
Maaaaaaaahaaaaaam, verdorie ik vroeg je of je het voor je kon houden. Ja ach, wat wil je nou. Ze werd eindelijk oma, dat wilde ze aan de wereld vertellen natuurlijk.
Een dag later belden we mijn zwager en zijn vrouw. Dat wilde ik eigenlijk nog niet, omdat alles zo pril was. Liever niet allemaal enthousiaste mensen om ons heen, want wat als het ineens mis ging? Goed, familie is familie, dus mijn vriend belde zijn broer. Daarna was het wel even gescheten. Je weet nooit wat er kan gebeuren, maar in ieder geval konden we er nu over praten. Ook als het eventueel mis zou gaan (ja, je wilt er niet aan denken, maar de kans is er eenmaal).
Na deze drie bommen gedropt te hebben, vertelden we het alleen nog aan onze beste vrienden. Ik had een foto gemaakt van de zwangerschapstest met de Brandenburger Tor (bekende bezienswaardigheid in Berlijn – waar mijn vriend en ik elkaar leerden kennen) ernaast.
Met mijn vriendin had ik het erover dat we die week in Berlijn zouden zitten, en hoe hard ik ervan baalde dat dit nu niet doorging. Opeens grapte ik: gelukkig hebben we nog een souvenir en stuurde haar de foto met die kleine Brandenburger Tor en de test. Daarna belde ik haar meteen, want ik moest er gewoon over praten.
Zelf heeft ze al 2 kinderen, dus ze weet hoe en wat.
Geluk werd overschaduwd door slecht nieuws
Het werd een hele dubbele periode waarin ultiem geluk zich rap afwisselde met diep verdriet. Genoot ik net even helemaal van onze pre-babybubbel, kwam er weer slecht nieuws uit Nederland. Mijn moeder lag al een tijd plat in het ziekenhuis en na 2 COVID-testen, bleek de derde ineens positief. Dat was zo’n enorme aanslag op haar, al zwakke, gesteldheid, dat ze de ene dag relatief oké ging, maar het de volgende dag weer mis bleek.
Helaas ging het van kwaad tot erger en uiteindelijk vloog ik op 18 april 2020 naar Nederland. We zaten middenin de lockdown, dus eerder kon ik ook niet vliegen. Toevalligerwijs ging op 17 april in de avond het luchtruim tussen Nederland en Spanje weer open, dus ik kon naar mama toe.
Kun je het je voorstellen? In een lockdown zitten, zwanger zijn en een zieke moeder hebben in Nederland?
Na aankomst op Schiphol (mét mondkap en desinfectant), heb ik nog twee middagen aan mijn moeders bed kunnen zitten. 8 weken zwanger was ik en compleet in (hermetisch afgesloten) pak liep ik die middag mama’s kamer in. Ik zie mezelf nog staan in een roze shirtje. Laat eens zien, Sas, je buikje. Nog hoor ik mezelf zeggen: kijk maar, er is helaas nog weinig te zien. Tja, 8 weken zwanger. We spraken over wat dingen en haar laatste vraag op 19 april was: wat wil je graag hebben voor jullie kindje?
Nu ik het schrijf, springen weer de tranen in mijn ogen.
Ik hield mijn tranen in, maar in de taxi terug naar mijn ouderlijk huis, appte ik een vriendin. Ik zei haar dat het mij niet zou verbazen als ik over een uur een belletje zou krijgen van het ziekenhuis…
Gebeurde niet en de volgende ochtend werd ik ook wakker met 0 gemiste oproepen. Ik belde met een vriendin van mama (ik dacht toen nog dat zij een vriendin was) en ondertussen belde de schoondochter van mijn moeder’s vriend. 2 appjes volgde en daarna zag ik het ziekenhuis bellen.
Foute boel
Het was foute boel, het was overnight weer slechter gegaan, of ik zo snel mogelijk kon komen. Ik zie mezelf nog staan tegen de kast in de woonkamer van mijn ouderlijk huis. Ik belde een vriendin en die kwam aangesneld om mij naar het ziekenhuis te brengen. Het laatste dat ze heeft gehoord, althans, ik hoop dat ze het nog gehoord heeft, is de hartslag van haar kleinkind. Die had ze al de dag van de echo gehoord, maar ik wilde haar even dichtbij haar kleinkind brengen?
We wisten toen nog niet dat er een klein meisje aankwam. Ik heb naast dat bed zitten monologeren als een beest, want zelf praten kon ze niet meer. Ik speelde haar favoriete muziek voor haar af en gaf haar liefs van iedereen. Ze kneep in mijn hand als ze iets wilde en zo ging het een paar uur. Tussen 16.00 en 17.00 uur blies ze haar laatste adem uit.
Kun je het je voorstellen. Je moeder zien overlijden en zelf nieuw leven in je dragen? Wetende dat je moeder haar kleinkind nooit zal ontmoeten?
Ongelooflijk zwaar. Dat pure geluk en diepe verdriet naast elkaar. Het we krijgen een kindje, o mijn god, wat zijn we BLIJ dat lang werd overschaduwd door laat mama bij ons mogen blijven, zodat ze haar kleinkindje kan zien. Op 20 april was mijn moeder er niet meer. Natuurlijk zat het allang in ons hoofd, maar ze sloeg zich overal zo kranig doorheen – totdat die COVID bastard haar te pakken kreeg.
Gecondoleerd, gefeliciteerd!
Na mama’s overlijden voelde ik me verdoofd. Mijn vriendin bood aan bij haar te komen slapen, maar ik wilde liever alleen zijn. Net voor sluitingstijd ging ik naar de supermarkt en ik liep er rond als een zombie met een lichaam van 300 kg. Ik kón niet meer. Om de minuut schoot ik in de huil, en ik probeerde mezelf zo goed als het kon staande te houden.
Ik wilde iemand bellen, maar zag er heel erg tegenop om mijn dierbaren het slechte nieuws te vertellen, gevolgd door: ik ben ook zwanger! Het voelde alsof een van de grootste mijlpalen in mijn leven ineens een ‘ps’ werd. Mama is overleden, oh ps: ik ben zwanger. Die twee boodschappen wilde ik zo NIET in één telefoongesprek vertellen, maar het ging niet anders.
Uiteindelijk belde ik die avond een oud-collega die inmiddels een goede vriendin is. Na dat gesprek heb ik flink gehuild en ben toen naar bed gegaan. De volgende ochtend zou mijn vriend in Nederland aankomen, dus daar keek ik bijzonder naar uit.
Compleet verziekt door COVID
We hebben niemand face to face kunnen vertellen dat ‘we’ zwanger waren, en daar baal ik nog steeds van.
Het allermeest natuurlijk voor mijn moeder. Mijn schoonouders en zwager hadden we het ook graag met rompertjes of iets anders bijzonders verteld. Dat heeft COVID ons afgenomen. Ook heeft mijn moeder door COVID haar laatste, onverwachte, maand in het ziekenhuis doorgebracht en niemand gezien. Ja, verplegers, maar er mocht niemand bij haar.
Ze was verdrietig, maar accepteerde het. Wat moest ze anders? Het moment dat het kon, ben ik naar haar toegegaan en ik blijf de verpleger dankbaar die me zei: als ze mijn moeder was, zou ik komen. Ze mocht weer bezoek en hoe bang ik ook was, ik zal altijd blij zijn dat ik dat vliegtuig heb gepakt en nog bij mama heb kunnen zijn. Dankbaar ben ik ook mijn vriend, die wist hoe bang ik was en de angst in mijn ogen groter zag worden, terwijl we de bewuste vluchten boekten. We wisten wat er komen ging, maar ik moest er naartoe.
Haar kleinkind heeft ze nooit mogen ontmoeten en dat doet me elke dag pijn. Zowel voor mama, voor kleine Laia als voor mezelf.
Moeder worden terwijl je zelf geen moeder meer hebt. Überhaupt zwanger zijn en je eigen moeder niks kunnen vragen. Bevallen en niet met je eigen moeder kunnen keuvelen. Je dochter mogen ontmoeten en haar niet voor kunnen stellen aan oma: ik vind het echt inhumaan.
2020, van mij mag je gaan.