Het verdriet.
Soms voel ik het aankomen, maar vaak ook niet. In het eerste geval voel ik een onverklaarbare, of moet ik zeggen, overmatige frustratie in me huizen. Het hoeft maar om iets kleins te gaan, en mijn bui verandert van ‘het gaat hartstikke prima’, naar ALLES IS RUK en HET KOMT NOOIT MEER GOEHOED!
Ik voel iets in me borrelen en nu ik het herken, trek ik me zelfs soms even terug. 10 minuten komt het er dan uit: tranen en een boel herinneringen. Soms wordt het gevolgd door een rondje foto’s kijken op mijn telefoon. Daarvan word ik dan nog triester, want ik heb voornamelijk foto’s van toen het slecht ging met mama. Dat krijg je ervan als je in het buitenland woont, denk ik dan?
Met haar stembanden is niks mis
Zo vanmorgen ook – deze voelde ik niet aankomen. 7.45 uur, Laia aan het huilen, dus flesje maken. Ik legde haar op mijn schoot, flesje in haar mond en realiseerde me voor de miljoenste keer wat een ongelooflijk mooi meisje we toch hebben mogen krijgen. Ze is gewoon perfect. Zo schattig, zo mooi, zo zacht, maar ook zo krachtig. En als madame iets niet wil, laat ze zich horen.
Om 7.10 uur werd ik zelf wakker en checkte ik haar luier. Ze bleek in een poepfontein te liggen en ik verbaasde me erover dat ze geen kick had gegeven! Met haar stembanden is niks mis, weet ik door mijn ‘arme’ vriend die al 3 nachten niet goed slaapt. Laia lief snapt er nog allemaal niks van en houdt wel van nachtbraken. En dan is er niets aan de hand hè, als ze die kopstem inzet. Dan denk ik: is er een betere reden om te huilen dan als je in je eigen poep ligt te rollen?
Ja, dan hoor je haar dus niet. Het was dat ik zelf rook en dacht: meisje mag wel een nieuwe luier, maar huilen deed ze pas toen de pamper uit ging. Gek kindje van ons. Enfin, ik dwaal af – toch ook nooit gedacht dat ik over poepluiers zou schrijven….
Kerstmis
Terwijl ze de melk naar binnen lag te klokken, en Michael Buble ons vertelde dat het ‘al erg op Kerstmis begint te lijken’ , bedacht ik me ineens dat het 2 jaar geleden is dat mama Kerstmis bij ons vierde in Barcelona. 2 jaar (!!) wat voelt als zes maanden geleden.
Ja, het klopt ook nog. In november 2017 leerden Sergio en ik elkaar kennen. Het jaar daarop – 2018 – hadden we net onze boel gepakt en woonden we niet meer in Berlijn, maar in Barcelona.
Mijn schoonfamilie woont hier en mijn vriend gaat met Kerst altijd heel uitgebreid naar zijn ouders, familie, en oma’s en opa’s. Nu ik het schrijf, besef ik me hoe ‘normaal’ dat is als je ze allemaal nog hebt – dus het werd Kerstmis in Spanje. Gelukkig vond mijn moeder dat ook een goed idee, dus zij vloog met Kerstmis naar Barcelona.
Goddank dat ze het deed, want het was de laatste Kerst die ze bij ons doorbracht. Mét de hele familie. Gelukkig heeft ze de hele familie van mijn vriend mogen ontmoeten. Ik weet hoe zwaar het voor haar was. Dat heb ik later ook meermaals gehoord (van haar, van bekenden én ook teruggelezen in haar app-gesprekken).
Gaf ze er dan niks om?
Allemaal nieuwe mensen, nieuw land, nieuwe omgeving, een taal die je niet spreekt en/of verstaat. Het was allemaal wat, maar ze was er wel bij en daarvoor ben ik dankbaar.
Enfin, vorig jaar werd in december langzaam duidelijk dat we die Kerstmis wel eens niet bij elkaar zouden kunnen komen. Deed ik stoer over, want ik vond dat mama maar gewoon deze kant op moest komen. Klein puntje was alleen dat ze ziek was en vlak voor Kerstmis weer aan de chemo hing. Daarover was ik kwaad: waarom moet mijn moeder die K weer terugkrijgen? Kan haar/ons niet eens iets bespaard blijven?
Nu was mijn moeder kampioen Zichzelf wegcijferen voor anderen, dus deed stoer: ja eh Sas, dan vieren we het even niet samen dit jaar.
Heh, gaf ze er dan niks om?
Aangezien ze echt op 23/24 december naar het ziekenhuis moest, besloot ik Kerstmis bij mijn schoonfamilie te vieren. Ik wilde Kerstmis met mama vieren in Nederland, maar in haar vriend had ik geen zin. Althans, niet om in mijn uppie bij hen te zitten. Ik lag destijds ook niet heel lekker met mama, dus zij besloot de feestdagen met haar vriend en zijn familie door te brengen. Vreselijk vond ik het toen ze appte: we mogen blij zijn dat we allebei een familie hebben gevonden die ons ‘opneemt’. Ik die van mijn vriend, en zij die van haar vriend. Ik was bij mijn schoonouders toen ik die app kreeg, en stuurde ‘m direct vol boosheid en verontwaardiging door naar mijn vriendin in Nederland.
Iets wat je niet wilt horen, maar wel weet
LEES nou even wat mijn moeder stuurt, alsof we een stel kindertjes zijn die net geadopteerd zijn door een ander gezin. Nou ja, dat ziet/voelt je moeder misschien ook zo, was het antwoord van mijn vriendin.
Het deed mij zóveel pijn, en ik betrok het helemaal op mezelf. Ik voelde me niet goed genoeg, niet fulfilling genoeg en het deed mijn eigen moeder niks dat ik er niet was met Kerstmis? Niet erbij nadenkende hoe zwaar ze het gehad moet hebben, en ze mij dat niet wilde laten blijken. Ja onzin, alsof het voor mij allemaal niet zwaar is?
Ja, ik dacht eraan, en mijn vriendin herinnerde me eraan: Sas, zeg hoe je je voelt, misschien is het jullie laatste Kerst. Na veel trots opzij geschuif appte ik haar (ja bellen was ik te trots voor, dat kon zij ook doen!) hoe ik me voelde. Ik kreeg een totaal ongevoelige text terug en werd nog bozer.
DAN STIK ERIN.
Tijdens Kerstmis kreeg ik foto’s doorgestuurd van mama en de familie van haar vriend en het enige wat ik voelde was verdriet en boosheid. Was ze daar gelukkiger dan met haar eigen dochter, gelukkiger dan met mij?
Ik had het haar en mezelf zo gegund
Kerstmis hadden we wel eens eerder niet samen gevierd, maar dit voelde als hoogverraad. Mijn moeder, met een andere man bij zijn familie, en zonder mij. Alsof ze hen boven mij verkoos.
Graag had ik gezegd: was ze er nu nog geweest, dan hadden we Kerstmis samen gevierd. Maar dat rotvirus is er nog steeds en ik heb geen idee hoe het dan was gelopen. In ieder geval had ze dan van Laia, haar kleindochter, kunnen genieten. En daar zijn we: DAT is wat me plotseling overviel toen ik onze lieve dochter voedde. Wat had ik mama haar kleindochter gegund, en Laia haar oma. Mama had zoveel van Laialief gehouden, haar zoveel kunnen vertellen.
Wat had ik het mezelf gegund om mijn moeder én mijn dochter samen te zien.
Dat is in mijn ogen hoe het hoort. Dood en leven in hetzelfde jaar met zoveel gezeik en ellende, dat is niet hoe het hoort.
Als ik naar Laia kijk, verdwijnt de rest van de wereld als sneeuw voor de zon, maar ik zal altijd aan mama blijven denken door onze lieve dochter. We hebben Laia ‘Johanna’ als tweede naam gegeven, en ik zie, en merk nu al de kracht in dat kleine lijfje en haar eigen willetje. Ik vertel kleine Laia 10x per dag over oma Johanna, soms moet ik huilen en soms ook niet.
Vanmorgen overviel het me wel ineens: de eerste Kerstmis mét onze dochter, zonder haar oma, zonder mijn moeder. Het wordt sowieso een hele rare Kerstmis, omdat we het met zijn viertjes vieren: mijn vriend, ik, Laia en Luci.
Dubbele lading
Door dat hoerige COVID brengt ieder samenzijn risico’s met zich mee. In Spanje mogen we (gut gut, we mogen zeg, vrijheid heeft een dubbele lading gekregen dit jaar) met 10 mensen (van 2 huishoudens?) Kerstmis vieren, maar we vinden het allemaal teveel risico.
Ergens lucht het op dat ik dit jaar geen vervelende beslissingen hoef te maken. Barcelona, Nederland, mama hierheen, wij naar Nederland? Vorig jaar zei mijn vriend: lief, je moeder kwam in 2018 naar ons, 2019 was je hier, ik vind het helemaal niet erg om 2020 naar Nederland te gaan om Kerstmis met jouw dierbaren te vieren.
Ja, moet je nu eens kijken.
Potdeurie, ik hoop dat ze ergens toch meekijkt om in ieder geval te zien wat voor ongelooflijk prachtige kleindochter ze heeft.
Het is zo dubbel: enerzijds vind ik het heel speciaal dat dit Laia’s eerste Kerstmis wordt, anderzijds voel ik me bij vlagen zo verdrietig (en boos, dat ook) dat het ook de eerste Kerstmis zonder mijn moeder wordt.
Niet alleen de 6e Kermis zonder papa, maar nu ook nog zonder mama.
De wereld is beeldschoon, maar ook ongelooflijk wreed en oneerlijk. Daar kunnen we lang en kort over lullen kletsen, maar het is gewoon zo.
Merry Christmas X