De eerste kerst zonder mijn moeder en ook de eerste met onze dochter van bijna 6 weken oud
Hoe dubbel ik het hier schrijf, precies zo dubbel voelt het ook nu. Bovenop deze twee ingrijpende, levensveranderende gebeurtenissen leven we temidden van het Corona-virus. Die ellendeling die menigeen dit jaar beroofde van geluk, van leven, van dierbaren, vrijheid, speciale momenten en ook juist van momenten die we, doordat we ‘allemaal’ zo’n mooi, rijk, vrij leven hebben, normaliter niet zozeer als speciaal ervaren.
Het is onzer aller standaard om naar buiten te kunnen wanneer we willen, elkaar te kunnen zien en elkaar te kunnen knuffelen. Ik zie het als normaal dat ik mijn dierbaren kan omhelzen bij het zien en weggaan. Zowel in Berlijn als in Nederland. Nu is Spanje helemaal een ‘knuffelland’ (men is hier wat hartelijker/warmer/knuffeliger dan in mijn vaderland en Duitsland) en met dierbaren vind ik dat fijn.
Echter, dat geknuffel en gekus, met lui die je voor het eerst ziet? Dat vond ik raar. Ik werd er vooral gek van als we met zn tweeën naar een grote groep gingen. Zeg: m’n schoonfamilie met kerst of de jaarlijkse BBQ, of die momenten dat we afspraken en er onverwacht meer mensen aanschoven. Hier is het onderdeel van de cultuur, voor mij is het vooral overprikkeling en irritant, dat opstaan omdat iedereen gekust en geknuffeld moet worden.
Jongens, we kennen elkaar niet…
Dat vind ik dus niet erg aan de huidige situatie, ik kan me nu ‘verschuilen’ achter een virus. Terwijl ik het schrijf, besef ik me wat een load of crap dat is. Ik zou me niet hoeven verschuilen. Ik kan toch ook gewoon niet kussen of knuffelen? Nou, zoals mijn rouwcoach (ja, die heb ik) al zei: je zit een beetje met de ethiek daarin. Dat ‘geklef’ hoort er hier bij, het is hoe het heurt en het staat raar als iedereen het doet, behalve ik. Nu kost het niks, dus ik doe het maar.
Maar dit jaar dus geen geknuffel met de familie, want die zien we niet dit jaar. De jaarlijkse lunch op Tweede Kerstdag wordt ‘m niet door ‘Tante Cor’. Die term heb ik van iemand gejat en ik weet niet meer van wie. Iets wat zo vanzelfsprekend is voor de familie, en waar naar uit wordt gekeken, is er dit jaar niet. Er werd nog geopperd: ja, we kunnen gewoon een tafel reserveren, wie komt, die komt, wie niet wil vanwege risico, komt niet.
Dat vonden we wel zo ontzettend stom, en Sergio’s oma ook (oma en opa ‘organiseren’ altijd de Kerstlunch aan het strand). Of met iedereen, of we doen het niet. Zo, dat was klare taal. Het werd ‘m dus niet.
Ook de lunch bij ‘onze’ andere opa en oma in het stadje Calafell wordt ‘m niet. Ja, oudere mensen, we willen geen risico lopen. Dus daar valt de tweede traditie weg. Daarna overlegden we een aantal keer over Kerstavond. Dit vieren we altijd bij mijn schoonouders. Ik zag überhaupt op tegen Kerstmis en Oud en Nieuw, omdat het mijn eerste keer is zonder mama. Natuurlijk wilde mijn vriend wel naar zijn ouders, maar ook weer door Tante Cor: laten we het maar niet doen.
We hebben ons flink aan moeten passen dit jaar, en dat heeft erin gehakt. Dat voel ik nu.
Was ik eerst, eerlijk gezegd, opgelucht dat we Kerst met z’n vieren doen dit jaar (met zijn vieren, met onze DOCHTER!) voel ik me nu heel dubbel.
Enerzijds is het zo’n rotjaar, dat Kerst me gestolen kan worden. Daaaahaaag, lazer op man. Anderzijds, laten we ons een gezellig samenzijn ‘afpakken’ doordat we geen risico willen lopen? Hmm. Je kan je afvragen hoe gezellig een samenzijn wordt, als je continue in je hoofd hebt: is er genoeg ventilatie? Zitten we ver zat uit elkaar? Bwaah, er niest/hoest iemand! Heeft iedereen zijn handen ingesmeerd? Raken we niets van elkaar aan? Moeten we maskers op of niet?
Knuffelen is er niet bij. Ooooh, niet zo dichtbij komen, nee liever niet Laia aanraken of vasthouden.
Je raakt toch al helemaal in paniek bij het idee van zo’n dag. Daarom besloten we maar collectief dat we allemaal thuisblijven. Bovendien heeft mijn schoonmoeder diabetes, en is dus risicogroep. Wij hebben Laia van 6 weken en nou ja, het is gewoon helemaal niet handig. Terwijl wij dit besluiten en ons eensgezind, verantwoordelijk en volwassen voelen, hoor ik van mijn vriend dat zijn vrienden wel met familie meeten tijdens Kerstmis.
En dan wil ik toch weer op de barricade en schreeuwen: als wij thuis kunnen blijven en een jaar overslaan om besmettingen te voorkomen, WAAROM spreken anderen dan wel met elkaar af? Kunnen we nu niet één jaar met zijn allen even niks doen? Het schiet toch niet op als het ene gezin dit doet, en het andere dat? Als een grote groep mensen maar met andere blijft afspreken, terwijl anderen al bijna een jaar amper een leven hebben? Volgens protocol mogen we in Spanje wel met 10 mensen Kerstmis vieren, want ja, feestdagen he, dan kun je de mens niets ontzeggen.. In zekere zin kiezen wij dus voor die ‘eenzame Kerst’.
Toen ik dat een vriendin in Nederland zei, was haar reactie: meid wat ontzettend veel mensen. Tja, wij hadden toch een jaar geleden nooit gedacht dat we 10 mensen met feestdagen als veel zouden zien? En al helemaal niet in Spanje. Nederland zit nu ook in lockdown en daar mogen maar 3/4 mensen. Ik had ergens ook liever dat Sanchez voor ons ook 3/4 personen had gezegd.
Nu voelt het gekozen niet samenzijn, namelijk stom, omdat het wel mag, maar wij het niet doen.
Enfin.
Het makkelijkste en veiligste is gewoon om allemaal thuis te blijven.
Voordeel is even een jaar niks moeten, minder stress, niet hoeven te reizen, én we kunnen om 20.30 uur de AYNIL kerstspecial kijken! Klinkt best lekker als ik het zo lees. Of het ook lekker voelt is iets anders. Anders is het sleutelwoord dit jaar, want alles is verdomme anders. Wat natuurlijk wel helemaal fantastisch is, is dat we deze Kerst vieren met ons dochtertje. Kindeke teer krijgt er geen zak van mee, maar ze IS er wel en het is zo bijzonder om nu met zijn vieren te zijn.
Feit blijft dat ik All you Need liever later terug had gekeken, Kerstmis met mama en onze dochter gevierd en gewoon ‘lekker’ m’n hele fucking schoonfamilie geknuffeld en gekust.
2020, graag had ik gezegd dat je een mooi jaar was, maar je bent gewoon afschuwelijk. Nu ben je ook het jaar waarin we onze allermooiste, allerliefste dochter voor altijd in onze armen en harten hebben mogen sluiten, dus dat credit kun je van me hebben, maar verder sla ik enorm graag en heel vlug de bladzijde om van dit vreselijke jaar.
Over en sluiten.