Een week zitten we nu in lockdown. Officieel begon ‘ie maandagochtend om 8u, maar vorige week rond deze tijd konden we al haast niets meer. Ja, geen kattenpis, dat corona-virus.
Ik filmde vanmorgen een Instagram-Story waarop ik zei dat, als ik zo naar buiten kijk, het net lijkt alsof het altijd zo is geweest. Normaal is het natuurlijk een heel stuk drukker in deze straat, maar het voelt alsof het al jaren zo is. Bizar toch? Iets wat net een week gaande is! Onze straat barst uit zijn voegen van de restaurants, vermuteria’s, cafés en bars en als ik er zo naar kijk, lijken die volle bars en terrassen miles away.
Gisteren besloten wij voor het eerst wél met zijn tweeën naar buiten te gaan. De laatste keer was zondag en het steeg ons werkelijk een beetje naar ons hoofd. Mijn vriend nam een boodschappentas mee (als cover, want boodschappen doen mag wel) zodat hij naar Turris (de bakker) kon en ik nam Luci (onze mops) mee. In het geval dat de politie ons aansprak (nee, ik maak geen grap), hadden we allebei een legitieme reden om buiten te zijn. Overigens liepen we wel 1,5 meter uit elkaar en ergerde ik me vooral suf aan het feit dat andere mensen dat niet deden.
Zo fijn, maar zo dubbel
Je ziet zat mensen hand in hand lopen of gewoon naast elkaar. Nu denk ik enerzijds: waarom niet, die wonen, net als wij, waarschijnlijk samen, zitten al een week in iso, dus waarom zou je dan met 1,5 meter afstand van elkaar af gaan lopen? Ondanks die gedachte houd ik me graag aan regels, practice what I preach dus voor het eerst liepen wij over straat alsof we elkaar niet kenden. De enige die ons kan ‘verraden’ is de mops die nogal achter mijn vriend aanliep. Normaal loopt ze tussen ons in en dat kon nu niet.
Het voelde ZO lekker om even buiten te lopen, en vooral om weer met zijn tweeën buiten te zijn. Dat is een vanzelfsprekendheid, die je ineens ontzegd wordt. Je mag eigenlijk niet met zijn tweeën lopen, maar als je met zoveel afstand tussen elkaar loopt, tja, dan zou er theoretisch niets aan de hand moeten zijn. Je kletst niet met elkaar, maar het is toch fijner om samen eruit te zijn.
Aan de ene kant genoot ik dan ook optimaal en extreem van de buitenlucht en het feit dat ik even buiten kon bewegen. Aan de andere kant liep ik niet relaxt, het is net de twilight zone. Je moet je even voorstellen: de straten zijn stil, er staat overal politie, er rijdt politie, je ziet politie, mensen aanspreken en boetes uitdelen. Elke tweede persoon die je tegenkomt draagt een mondkapje. Een ander draagt handschoenen, weer een ander draagt een mondkapje én handschoenen. Ik zou graag foto’s maken van hoe mensen erbij lopen, maar ik ben groot voorstander van privacy. Zou het ook niet relaxed vinden als mensen foto’s van mij maken: ramp toerisme.
Net de twilight zone
Er staan rijen voor de winkels. Alsof een winkel iets gratis weggeeft. Rijen die mij alleen bekend zijn tijdens sample sales en zelfs dan zijn ze nog niet zo lang. En het zijn geen gewone rijen. Nein, we moeten allemaal verplicht 1,5 meter afstand van elkaar houden op straat. Mensen staan dus buiten te wachten met steeds 1 meter tussen elkaar. DAT ziet er bizar uit, hoor. Bovendien staan er beveiligers bij de deuren van alle winkels én Mercat de Sant Antoni. Overal wordt streng in de gaten gehouden of iedereen zich aan de regels houdt en of er niet teveel mensen binnen zijn.
Nog vreemder voelt het feit dat mensen elkaar vermijden. En dat is zo raar voor een warm en hartelijk land en cultuur als Spanje. Als mensen elkaar hier zien, wordt er altijd volop gekust en geknuffeld, omdat mensen gewoon ontzettend lief en warm zijn naar elkaar. Het is dus binnen een week totaal de andere kant op geslagen en daar heb ik geen woorden voor. Eerlijkheid gebiedt me te zeggen dat ik ook weg stap ook weg als iemand te dichtbij me komt. Ik betrap mezelf er ook op dat ik mijn adem inhoudt. Kortom: er heerst angst op straat. Angst om aangestoken te worden, dat iemand in je buurt ademt, angst voor alles.
Smetvrees en thuisblijven
Ik heb normaal al smetvrees en er dus een hekel aan als mensen niezen of hoesten zonder een hand voor hun mond. Nu bereikt mijn smetvrees een andere dimensie, en terecht. Ik heb zelfs mijn vriend gezegd dat ‘ie verder van me weg moest lopen’. Dat is dan puur uit onzekerheid, dat als er iemand voorbij loopt, ze ons niet aanhouden. En ook dat vind ik dan weer dubbel, want we liepen dus nu een keer met zijn tweeën, dus in principe overtraden we ook de regel. Wij (net als ieder ander) voelen ons heel dubbel onder de maatregelen.
Wij voelen ons ontheemd en kunnen er met onze kop niet bij dat andere landen, waaronder mijn thuisland Nederland, nog altijd niet in lockdown zit. Niet dat we het andere gunnen, want dit is gewoon hartstikke klote en god weet hoe we er over 1 maand bijzitten. De hele tijd verplicht thuiszitten is niet het einde van de wereld, maar het doet mentaal wel een enorm beroep op je. Wij voelen ons alsof we in de ‘other side’ zitten net als in Stranger Things, in de twilight zone zweven.
Wij blijven thuis, komen alleen buiten voor Luci en zitten om buiten te zijn op ons balkon. Dat vinden wij logisch, want er heerst een lockdown. Wat zeg ik: wij kwamen al niet meer buiten vóór die hele lockdown dus je hoort thuis te blijven. Vervolgens zien wij mensen op straat keuvelen en worden we kwaad. Tweede gedachte is dan automatisch: ja jezus, dan kunnen wij ook met zijn tweeën lopen. Maar dat maakt dan ook weer geen sense, want dan zijn we net zo erg.
Als ik dan berichtjes en video’s uit Nederland zie met ‘lockdown’ situaties denk ik (en dat mag je egoïstisch vinden): jullie zitten nog niet in lockdown, je hebt nog geen idee wat er op jullie staat te wachten. En masse gaan mensen nog naar buiten in Nederland, want je denkt dat je immuun bent. Dat bén je niet. Blijf thuis!
Ga niet naar een vriend of naar een vriendin, ‘want dat kan wel ff’. Als nu honderden mensen dit gaan doen? Dan volgt er dus wel een lockdown. En geloof me, wij zitten er middenin: je wilt het niet. Jullie hebben het zelf nog in de hand, want Rutte is milder dan Sanchez. Zullen ze allebei hun redenen voor hebben, maar in godsnaam: gehoorzaam toch aan de mensen die er verstand van hebben. Je staat niet boven de wet!
Was het maar een slechte film
Het is net alsof we met zijn allen in een slechte film zitten die over twee uur afgelopen is. Dat je na afloop je ogen opendoet en het allemaal één grote grap was.
HAHAHHAHAH, o mijn God, ja dat WAS me toch een periode, die COVID-19! Nouuuuu, het is maar goed dat we erom kunnen lachen nu toch? I wish! Hoe hard wij ook echt wel positief blijven, het is heel heftig – vooral omdat we niet weten wanneer hier een einde aan komt. Maar in Nederland gaan ze nog frisch und froh naar het tuincentrum en toch joggen met een groepje. Ja, we kunnen nog best naar iemand toe, want ik ben niet ziek. Heb je de beelden uit Italie en Spanje meegekregen?
Doe éven normaal! Ik word er boos van, want logisch: wij mogen het niet meer. Bovendien zie ik dankzij social media ontzettend veel mensen thuisblijven, terwijl anderen er dus lak aan hebben. Door die mensen die er lak aan hebben, hetzelfde als die mensen hier, krijgt COVID-19! dus extra kans. laten we het toch vermijden met zijn allen.
What has happened to it all?
Crazy, some’d say
Where is the life that I recognize?
Gone away
Duran Duran – Ordinary world (1993)
ALLES is anders en dit is binnen een week gebeurt. Eergisteren hoorde ik totaal onverwacht het fantastische nummer Ordinary World van één van mijn lievelingsbands Duran Duran. Ik word altijd emotioneel van dit nummer, maar nu sloeg het ff ZO hard de spijker op zijn kop. Ik voelde ook een soort van genoegdoening, dat ik een liedje had gevonden dat mijn stemming en gevoel zo goed omschrijft.
Alsof mijn gevoel er daardoor meer mocht zijn?
#staythefuckhome, #blijfinuwkot, #yomequedoencasa # bleibdaheim
Spanje zit op slot, terwijl je in Nederland nog ‘gewoon’ naar buiten kan zonder beboet te kunnen worden. Dat in mijn vaderland de winkels nog open zijn is ons een raadsel. Natuurlijk ontzettend fijn voor Nederland, maar is de Nederlandse regering niet te mild? Of overdrijft Spanje met haar maatregelen? Ik weet het allemaal niet meer.
Berlijn, waar wij jaren hebben gewoond en vrienden van mij wonen, gaan ze ook hard op een lockdown af. Bayern is al gesperrt, en mijn beste vriend in Berlijn zit praktisch af te wachten totdat daar de lockdown een feit is. Natuurlijk geldt in alle landen: ALLEEN naar buiten voor het noodzakelijke, blijf verdorie thuis om ons allen voor dit virus te beschermen. Nu blijken veel mensen hardleers, maar Spanje is blijkbaar het grootste kind als je naar onze maatregelen kijkt.
Zoals mijn vriend (zelf Spaans) gisteren zei: de Spanjaarden trekken zich er allemaal wellicht wat minder van aan, dus daarom is de regering zo hard. In Berlijn en Nederland wordt nog gezegd: oké mensen, allemaal binnen blijven, dat is het enige dat we vragen. Als het niet goedschiks kan, dan volgt er een lockdown. Net je moeder of vader die je nog een laatste waarschuwing geeft.
De bevolking is hier, althans hoe ik het hier ervaar, vrij hardleers, want NOG zitten mensen met zijn twee op straat of hangen ze gewoon ergens. Ja, wie niet horen wil – moet dus voelen. En daar worden we allemaal door benadeeld.