Gehuild heb ik, toen mijn vriend de afspraakbevestiging kreeg voor mijn COVID-vaccinatie. Ineens kregen mijn emoties de overhand: mijn hemel, ik word ingeënt tegen het virus wat mijn moeder haar leven heeft gekost.
Het virus wat mij vorig jaar zoveel heeft afgenomen. Dat virus dat ons allen zolang ons leven beperkte en ons, mijn zwangerschap heel anders heeft doen ervaren. Iedereen volgde ook maar de regels, maar voorlopig was mijn vriend niet bij de eerste echo van zijn eigen, eerste dochter. En dat steekt nog steeds, ook al is onze dochter inmiddels 7 maanden.
Een historische klote-periode is wat het is – wat het was – wat het is. Maanden zijn we ermee bezig: wanneer worden we gevaccineerd? Aangezien wij drie landen in de gaten houden qua vaccinatie: Nederland, Spanje en Duitsland, is het een paar keer per week raak op onze socials.
Achter elkaar werd ineens iedereen gevaccineerd. Werknemers van bedrijven in Berlijn die plotseling allemaal een prik hadden gehad, terwijl vrienden van mij de eerste pas aanstaande zondag krijgen.
Zij hebben ook direct twee prikafspraken gekregen, en wij moeten wachten na de eerste, voordat we een tweede kunnen inplannen.
Mobiele afspraak
We zaten in de trein naar Madrid afgelopen donderdag, toen mijn vriend ineens een bericht kreeg van zijn oom. ‘Je kan nu een afspraak inplannen voor jullie leeftijdscategorie!’ Vliegensvlug pakte mijn vriend zijn telefoon en daarna zijn laptop om voor ons allebei een afspraak in te plannen. Het was zó raar, een enorme digitale rij voor ons. Razendsnel ging het, wat ik niet bepaald gewend ben van de Spaanse instanties.
Mij plande hij eerst in (de lieverd) en daarna zichzelf, wat ervoor zorgde dat ik afgelopen woensdag ben gevaccineerd en hij vanmiddag gaat.
Daar zaten we dan naast elkaar in de trein, eerste keer met onze dochter: lief, we worden gevaccineerd! Ik reageerde mild, voor mij is het raar. Enorm dankbaar ben ik, dat er eindelijk iets gevonden iets tegen dit klotevirus. We krijgen EINDELIJK ons leven stukje bij beetje terug, maar één grote maar: ik krijg mama niet terug.
Ik krijg mama nooit meer terug.
3 tests kreeg ze in maart en april 2020. Twee keer testte ze negatief, maar de derde keer was het foute boel. Nog zie ik mezelf in de dressingroom van ons oude huis staan: ‘lief, mama heeft Corona…. ‘ – we wisten gewoon allebei dat het of kantje boord ging worden, of fataal zou aflopen.
Nu ging ze niet bepaald zo fris als een hoentje dat ziekenhuis in, maar feit blijft dat dit klotevirus de doorslag heeft gegeven. COVID heeft haar kapot gemaakt, ze kon niks meer. Slikken ging niet meer en ademhalen deed zeer.
Dit leven, mijn moeders leven, dat krijgen we niet meer terug.
Dag van de vaccinatie
Precies die emoties raasden afgelopen woensdag door mij heen, terwijl ik naar voren liep in de rij voor mijn vaccinatie. Het is zo’n historisch ding, dat ingeënt worden. Ik kreeg mijn prik bij Fira Barcelona, wat normaal voor congressen en zaken wordt gebruikt. Beregroot, en ze hadden het heel goed georganiseerd. Ze moeten ook wel, het is niet zomaar iets.
16.15 uur had ik mijn afspraak en ik had verwacht dat er een groepje mensen buiten zou staan, wachtend op hun vaccinatie. In plaats daarvan zag ik een rij – zo gigantisch lang – dat ik zeker wist dat ik er de hele dag zou staan. In de brandende zon ook.
Iedereen die aanschoof schrok zich een hoedje en mensen die voorbij liepen, maakten foto’s. Die rij was niet normaal. Blijkbaar ging mijn tijdslot om 16.15 uur open en miraculeus maar waar: we konden achter elkaar doorlopen.
Overal die COVID-19 vlaggen, ik voelde de tranen al toen ik de eerste, nog buiten, passeerde. Nou mama, daar ga ik, fluisterde ik binnensmonds. MIjn moeder was dolblij geweest, ik kan haar horen zeggen: ‘meid, ben maar blij met die prik’.
Naarmate ik de boxen naderde werd ik zenuwachtig. Ik bedoel: wie houdt er van naalden? Het ging razendsnel en voordat ik het wist was ik aan de beurt. Heb je allergieën? Heb je COVID-19 gehad? Nee. Oké, dit gaat even prikken. Oké. Bam, klaar.
15 minuten wachten op een stoeleke voor het geval je misschien draaierig wordt en daarna weer eruit. Langs zo ongelooflijk veel mensen die dezelfde 15 minuten zaten te wachten. Het was gewoon bizar.
Op aanraden van een vriendin gooide ik er direct een paracetamol in, ter onderdrukking van eventuele malaise.
Tijdens het teruglopen vroeg mijn vriend een aantal keer hoe ik mij voelde. Ja raar, ik ben gewoon gevaccineerd. En jij nog niet, het is raar.
Ik ben nu ingeënt tegen de ziekte waardoor ik mijn moeder kwijt ben geraakt. Het is raar.
Heel dankbaar ben ik, maar het voelt raar.