EÉÉÉÉÉÉEÉÉÉÉÉÉEÉÉÉÉÉÉN KOPJE KOFFIE!
Deze mural zit op een van de muren waar ik elke dag langsloop met de hond, en elke keer hoor ik dat lied in mijn hoofd!
Ik herinner me nog dat de kunstenaar bezig was, en ik het tof vond dat er eens iets met de saaie muur werd gedaan! Zouden ze met meer oppervlaktes mogen doen. Echter, is dat mijn mening en vinden de bewoners van deze straat het koffiepotje wellicht een doorn in het oog.
Smaken verschillen.
Om terug te komen op dat ‘1 kopje koffie’. Je denkt, wat schreeuwt dat mens met ‘r koffie? Het is dus een lied. Dit nogal bekende exemplaar zag het levenslicht in 1987 en werd de ether in geblazen door VOF de Kunst.
VOF de Kunst – Een kopje koffie
Waarom ze in godesnaam de behoefte hadden om over een bakkie pleur te schrijven, en niet over eeeeeeeeen glaasje wij-hijn? Dat weet niemand, maar ik gok dat ze een claim aan hun broek hadden gekregen, als ze over alcohol hadden gezongen. Iets met alcohol-promotie.
Waar ik wel achter kwam, door een klein rondje ‘research’, is dat “Een kopje koffie” is geschreven door Erik van Muiswinkel. Wie? Een Nederlandse cabaretier die ik kende van het TV-programma ‘Ook dat nog’. Dat keken mijn ouders, dus keek ik mee.
Ook zat hij in Kinderen voor Kinderen 13. Die aflevering had alles te maken met nummer 13 en bijgeloof. Het was vrij eng en daarom is het me wellicht zo goed bijgebleven. Grappig is dat ik deze acteur/comedian in 2010 persoonlijk ontmoette. Daarover later in deze post meer, want ik dwaal hopeloos af.
Terug naar de band, terug naar VOF de Kunst.
Waarom ging het over koffie?
Ik gok dat, als je het lied kent, je voornamelijk het “Eeeeeeeeen KOPJE KOFFIE” kent. Daaruit maak je al op dat het geen serieus lied is. Integendeel: Erik van Muiswinkel schreef op ironische wijze over koffie als ‘drug’. Een drug waaraan je niets meer overhoudt dan een, zoals ze zingen, nette verslaving.
Koffiedrinkers (zoals ik) verheugen zich vaak op het opstaan en het geluid van de koffiemachine. Het is echt een momentje. Heb je dat ’s ochtends niet, of ben je veroordeeld tot slechte koffie? Ja, dan ben je niet blij. Zelf geef ik ook toe dat ik uit mijn doen ben, als ik geen of geen lekker bakkie pleur heb in de ochtend.
Over de tekst
Dat zegt genoeg, ja toch niet dan?!
Goed, de tekst komt dus van Erik van Muiswinkel, maar de muziek zelf is niet van Nederlandse bodem. Het arrangement is bedacht door, je verzint het niet (!), een Braziliaans duo. In 1985 componeerden de gebroeders Carlos het stuk als ‘Verde e amarelo’ (groen en geel). Met de kleuren verwijzen ze naar de Braziliaanse vlag.
In de lyrics van Van Muiswinkel verwijst hij wel naar Brazilie, maar dat kan ook toeval zijn.
VOF en Van Muiswinkel herschreven het lied met succes, want EEEEEEEEEEEN KOPJE KOFFIE is hun op een-na bekendste nummer. Het scheelt ook dat de titel altijd geschreeuwd wordt. Moet je, je voorstellen hoe lekker een concert moet zijn geweest!
Wat dan het bekendste is, vraag jij je nu af? Dat is Suzanne (Suzaaaaanne, ik ben stapelgek op jou!),
Meer valt er helaas niet te schrijven over dit nummer.
Ja, ik ben ook teleurgesteld!
Hoe dan ook, je hebt die anekdote over Erik van Muiswinkel nog van me tegoed. Hier komt ‘ie:
Van Zon op Zaterdag
Ooit, in 2010 bleek uit mijn inbox, woonde ik samen met een vriendin zijn show ‘van Zon op Zaterdag’ bij. Erna won ik een heuse Meet and Greet met deze comedian!
Zo grappig dat dit nu naar boven komt door een random liedje. Houd ik van.
Bij die opnames kwam ik terecht doordat ik eerder een opname van De Wereld Draait Door wilde bijwonen. Ik zat in mijn eerste jaar van Media, Informatie & Communicatie in Amsterdam, en kwam erachter dat je, je in kon schrijven voor tv-opnames.
Dat wilde ik wel, supertof!
DWDD zat vol, dus kreeg ik twee plekken voor talkshow Pauw & Witteman. Ik was zo onder de indruk van die televisiewereld, dat ik meer wilde. Daarom deed ik ook mee aan een VARA (nu BNN VARA)-prijsvraag. De prijs was een tv-opname van “Van Zon op Zaterdag” bijwonen en een meet and greet met Erik van Muiswinkel.
Oké prima, leuk!
Ambities?
Ik kan me die energie nog herinneren, als ik bij een tv-opname was. Fantastisch vond ik het! Tijdens die module op de Hogeschool van Amsterdam vond ik presenteren ook het leukste vak. Eng, maar superleuk. Ik zit me nu hardop af te vragen wat er is gebeurd met die ambitie? (iets met emigreren naar Duitsland….)
Ja, ik zie mezelf nog aan tafel zitten tijdens onze radioshow (module Medialandschap) die niemand wilde presenteren. Ik wilde graag, maar durfde dat niet te zeggen. Bovendien had ik goedgebekte meiden in mijn projectgroep, dus zij zouden wel opspringen en hun podium pakken.
Little did I know: niemand wilde presenteren.
Jaaaaa, dan wil ik wel! Nog voel ik me mezelf rood worden, maar dolblij zijn dat IK ging presenteren.
Ik had me speciaal in een nieuw jurkje gehesen voor mijn presentatie-moment, terwijl het radio was en dus niemand iets zag (ja een kleine behind the scenes). On top of the world voelde ik mij, dat weet ik nog wel.
Toen mijn docenten ook nog zeiden dat ik het zo “lekker deed” steeg ik helemaal op. Er werd me letterlijk gezegd: nou, jij hebt je calling gevonden!
Ambities: in ons tweede project stond het Instituut voor Beeld & Geluid te Hilversum centraal. Daar kwam ik erachter dat televisie me aanspreekt. Verder eigenlijk weinig mee gedaan totdat ik vorige week vrijdag een prijsvraag won: een opname bijwonen van een VARA-show ‘Van Zon op Zaterdag’ en een ontmoeting met Erik van Muiswinkel. De rush die er door me heenging toen ik de studio binnenkwam en al dat spektakel zag, kwam vrij onverwacht en ik heb echt genoten. Ik zag mezelf daar ook staan, op televisie. En dan niet achter de schermen.
– Ik, 29 januari 2010
Ja, dit doet me nu wel wat om dit zo te lezen. Om te zien hoe anders mijn leven is gelopen. Direct schieten de jonge Nederlandse presentatie talenten door mijn hoofd: had ik daar één van kunnen zijn? Als ik daar zo’n energie van kreeg, waarom ben ik die energie niet achterna gegaan?
Moment van reflectie
Voor alle andere scenario’s dan mijn huidige geldt uiteraard: dan was ik nooit naar het buitenland vertrokken. Blijkbaar is er tussen dat eerste jaar MIC en 2013 (afstuderen) iets gebeurd waardoor ik de spark niet meer voelde.
De spark voor Berlijn voelde ik wel heel sterk, dus zo geschiedde. Is één van de dingen waarop ik het meest trots ben in mijn leven: de moed om mijn hart te volgen naar Berlijn!
Goh, wie had gedacht dat ik 11 jaar na dato (!) weer op dit hele verhaal zou komen. Ik geloof dus dat dit ergens voor gebeurd. Reflectiemomentje, wel.
En dat allemaal doordat ik in lyrics denk!
Hmm, moet maar eens wat meer gaan Insta-storieen.
En nu is het tijd voor mijn eigen kopje koffie!