In maart 2020 kwamen wij erachter dat ik in verwachting was. Naast dat er destijds al aardig veel loos was, gingen we nu ook de molen in die zwangerschap in Spanje heet. Vond ik eng, want ik wist niets – alleen hoe het in Nederland zou gaan. Mijn vriend werd voor de eerste keer vader, dus die wist nog minder. We regelden zaken, lieten ons meevoeren en ik ontdekte wat cultuurverschillen tussen Nederland en Spanje wat betreft dit onderwerp.
Lees mee:
Kraambezoek
Ten tijde van Laia’s geboorte werd bezoek sterk afgeraden. Laia was kwetsbaar, en ik ook. Het niet-aanwezige kraambezoek vond ik wel prettig, aangezien ik 1. net zelf moeder was geworden, hallo transformatie, 2. net mijn eigen moeder was verloren, hallo leegte, 3. daar ‘door’ mijn schoonmoeder extra op werd geattendeerd. Kon het beste mens niks aan doen, maar mijn vriend zien bellen met zijn ouders, was voor mij al teveel. Laat staan: mijn schoonouders met onze dochter zien, terwijl ik mijn ouders niet meer heb. Uiteindelijk viel die aanblik reuze mee en was ik juist blij voor Laia dat ze twee liefhebbende extra mensen heeft die zielsveel van haar houden.
Goed, ik dwaal af. Een maand geleden werd er weer een kindje geboren in de Spaanse vriendenkring. In Nederland is het normaal dat je dan een geboortekaartje stuurt.
Geboortekaartje
Erg praktisch ook, aangezien je erop kan zetten dat (of) mensen welkom zijn om je wonder te aanschouwen. Bij Laia merkten we het al een beetje: familie die zelf vroegen of ze langs mochten komen. Zélf vragen of je langs mag komen? Eh, als ik je wil zien, dan hoor je het wel. Jezelf niet opdringen hoor, daar houd ik niet van. Don’t call us, we will call you.
Enfin, na een tijdje vroeg ik mijn vriend of zijn vriend (volg je het nog?) hem al had uitgenodigd om langs te komen. Nee, had hij niet, want in Spanje komt het initiatief dus van de buitenwereld. Doet de buitenwereld dat niet, dan komt het over als ongeïnteresseerd. Compleet het tegenovergestelde als bij ‘ons’ dus. In elke kinderwinkel vroeg ik mijn vriend of hij al een invite had gehad, zodat we iets leuks mee konden nemen. Maar nee. Nou ja, dan koop ik ook niets voor die kleine.
Kraamzorg
Hier kan ik heel kort over zijn: die is er niet in Spanje. Je bent ‘verplicht’ 48 uur in het hospitaal te blijven na je bevalling en daarna ga je, normaal gesproken, naar huis. Ik niet, maar dat is weer een ander verhaal. Nadat je uitgerust(er) bent, wordt ergens een beetje verwacht dat je opgevangen wordt door familie thuis. Een moeder/schoonmoeder die komt schoonmaken/koken/baby verzorgen/geen idee. Bij mij schoot dit totaal verkeerd, doordat mijn moeder/ouders er niet meer zijn. Ik werd erg territoriaal van mijn zwangerschap (en Covid) en moest er niet aan denken dat mijn schoonouders er direct na het ziekenhuis zouden zijn en zou blijven plakken. Heeft meer met mij te maken dan met hen, maar wat kan ik zeggen: ik ben gesteld op mijn privacy. Plus: ik miste mijn moeder enorm en zat in een gigantische emo-rollercoaster na Laia’s geboorte.
Het was vreselijk.
Goed, dat beloofde kort is toch nog lang geworden, maar in Nederland gaat het dus heel anders qua ziekenhuis en kraamzorg. Hoewel ik ook negatieve geluiden uit NL heb gehoord, vond ik het shocking dat je hier geen hulp krijgt na je bevalling.
Cadeaus
Leuk bruggetje wel, want heel typisch: alle kraamcadeaus kwamen uit Nederland, either in person of met de post. En omdat wij een geboortekaartje stuurden, kregen wij ook kaartjes terug. ZO LEUK, ze staan nu nog op de kast (Laia is 10,5 maand). Ook vriendinnen die ik weer voor het eerst or random zag hier, gaven me een attentie. In Nederland gebeurde dat overigens ook.
Hier kregen we meer tijdens mijn zwangerschap cadeaus. Again: zonder de vraag naar smaak of eventueel kleurenpalet. Weer gaat het om de gedachte en het geven. Tussen jou en mij gezegd en gezwegen: ja, er is best wat dat Laia nooit aan heeft gehad.
Van de vriendengroep van mijn vriend kregen we tijdens de zwangerschap niks, ook geen kaartjes. Nadat Laia er was kregen we van de beste vriend een bloemetje bezorgd (wat al heel onspaans is, dus superlief) en als verrassing van zijn groep vrienden een zelfgemaakte luiertaart. Ze leggen hier dus geld bij elkaar – wat voor strijd zorgt onder vrienden in zo’n groep – en kopen gezamenlijk iets. Ook hier wordt niet vooraf gepeild wat iemand wil of nodig heeft.
Babyshower
Is hier non-existent. Deze brok commercie is uiteraard overgewaaid uit Amerika, maar geloof me: als je zwanger bent, is het toch wel heel leuk als iemand iets organiseert. Bij mij was dat het plan op 12 september 2020, de datum waarop we eigenlijk zouden gaan trouwen. Mensen hadden al een ticket/verblijf, dus konden we wel mijn babyshower doen. Ware het niet dat er iets met een C aan de hand was, dus het feest ging niet door.
Een vriendin van me hier in de stad was uiteindelijk te attent voor woorden en had een taart voor me gemaakt, deze versierd en onwijs leuk ingepakt. Er kwam een kaart bij, beschuit met muisjes en kinderchampagne. Ik had het niet meer, zo emo was ik eronder.
Ondanks dat fanTAStische gebaar wat ik nooit zal vergeten, voel ik toch een kleine steek als ik babyshowers zie.
Oorbellen bij de geboorte
Als ik ergens van tegen het plafond schoot, was het dit! In Spanje (Mediterrane landen?) is het vornaal dat je babymeisje bij de geboorte direct gaatjes schoten krijgt. Voor oorbellen. Waarom? Zodat de mens ziet dat je een babymeisje hebt, in plaats van een jongetje. Nou, geen polonaise aan het lijfje van mijn dochter. Niks geen gaatjes.
Je voelt de verontwaardiging vast door dit stukje knallen, maar ik wilde het ECHT niet. Ik zag het 4 jaar geleden bij ons kleine nichtje en vond het ZO ordinair. Zo’n piepklein meisje met twee van die lellen. Ik was enorm verbaasd dat het ziekenhuis het zelfs op mijn bevalplan had geschreven. als in: mocht je direct gaatjes willen laten schieten, dan kan dat voor EUR 50. Dan nemen ze meisjelief dus even mee na de geboorte (nadat ze alles gecheckt hebben natuurlijk) en heeft ze direct gaatjes.
Onder het mom van: zo klein voelt ze er niets van. Nou, ik kreeg gaatjes toen ik 10 of 11 was, gilde het uit, maar het was wel MIJN beslissing. Ik wilde poesjes-oorbellen, en die kreeg ik toen.
Nou, beslissing zorgde voor wat verbazing, maar hey, wij zijn haar ouders, dus prima. Echter, tot op de dag van vandaag – Laia is dus 10,5 maand- hoor ik mensen nog: aaaaah que guapo, que bonito (oh wat knap, wat een mooi jongetje). Als je dan zegt: guapa, bonita (met andere woorden: ZE is een MEISJE) wordt er hard gepardonned, want ja gut, ze draagt geen oorbellen, dus mensen zien het niet. HAHA, ja dus dat.