Het is alsof ik weer single ben in mijn oude appartement in Berlijn, en mijn bed alleen met mijn mops hoef te delen. Behalve dan dat ik nu in Barcelona lig, en mijn vriend in de werkkamer.
Hoi, mijn naam is Sascia en nadat ik er bijna trots op begon te worden het alom verguisde virus te ontwijken sinds het er is, heeft het me nu toch ingehaald. Ineens ben ik het zelf: positief getest op COVID-19.
Mama had geen keus
Zeg je tegen mij Covid, dan denk ik aan mijn moeder. Mijn lieve moeder waarnaast ik zat in april 2020 toen ze geen adem meer kreeg door dit kak virus. We moesten haar laten gaan. We? Waarom schrijf ik we? Ik ben toch echt enig kind. Hoewel, mijn beiden ouders zijn er niet meer, ben ik dan nog kind? Officieel niet, maar ik vind van wel. Ik blijf, en zal me altijd, papa’s en mama’s dochter voelen. Ik ben tenslotte 50% mama en 50% papa en daar ben ik trots op.
Afijn, sinds Covid mijn moeder het ravijn induwde, en de wereld besloot om maatregelen in te voeren om het virus zoveel mogelijk tegen te houden, heb ik een vrij duidelijke mening over een ieder die deze maatregelen aan zijn of haar mooie (of minder mooie) schoeisel lapt. Laat ik er geen doekjes om winden: dan mag je van mij net zo hard dat ravijn in.
Mijn moeder wilde niet, maar had geen keus. Jij hebt die wel, en als jij vindt dat je geen mondkapje hoeft te dragen, het ding verkeerd mag dragen, dat ding afdoet in een binnenruimte voor een foto of stukje vlog, je te goed voelt voor afstand, jezelf een muffige lift induwt terwijl je ‘gewoon’ kan lopen, toch naar feestjes gaat, met teveel vrienden afspreekt en ondanks alles gewoon lekker knuffelt – ja, dan was (en ben je nog steeds) in mijn optiek afgeschreven.
Dan heb je het niet begrepen, en vind ik je een egoïst.
Noem me drastisch
Vergeet ik bijna mijn allergrootste punt van onbegrip: je niet laten vaccineren. Omdat je bang bent voor wat je in je lijf gespoten krijgt, of omdat je niet in de hele situatie gelooft, denkt dat het bangmakerij is, meent dat je eigen immuunsysteem sterk genoeg is. (Mensen die zich om medische redenen niet laten vaccineren logischerwijze daargelaten.)
Oef, het zit me hoog en ik heb geen zin in een discussie met anti-vaxxers die zielig lopen te doen, omdat ze niets meer mogen in de wereld. Weet je, en terecht dat je niets meer mag en niet welkom bent. Je brengt mensen in gevaar. Iets met een ravijn. Noem me drastisch. Joe.
Booster-date
Afgelopen vrijdag was daar het appje van Meva Salut over de boosterprik. Om me heen zijn er aardig wat leute geboostert, en ik verbaasde me erover dat wij nog niets hadden gehoord. Zondag (een week geleden nu) waren er afspraken beschikbaar om een prik te halen. Oké, top, ik ben blij dat Spanje dit zo goed heeft geregeld.
Het werd weekend en zaterdag besloten we wat te eten en drinken. Hier in Barcelona is het ook winter, dus we zitten niet meer op een terras. Bovendien wordt op een terras gerookt en ik heb een hekel aan rook. Dus we gingen naar binnen. Hoewel vele plekken het certificaat-affiche op het raam hebben staan, vragen niet alle horecagelegenheden naar je COVID-paspoort. Ze gaan er vanuit dat je het hebt, en anders niet binnenloopt? Ik weet het niet en ben ook klaar met al het virus-gedonder, dus soit.
We zaten wat uurtjes en zeiden nog tegen elkaar hoe gezellig het was. Immers, zo vaak zitten we niet ergens binnen, want ja, alles is een risico. Zo blijkt maar weer achteraf.
Of wellicht was het de lunch op zondag voordat we ons lieten boosteren? In een restaurant hoef je, aan tafel, geen mondmasker op. Het ding is dat sommige mensen binnenkomen zonder masker (o oops, vergeten. Ja joh, we zitten pas 2 jaar in deze situatie), tussen het eten door naar het toilet lopen zonder masker (ff lekker kuchen op de plee, en iets met een deurklink), of na het eten het restaurant uit lopen zonder masker. De horeca zal er gek van worden, dus ze zeggen niks meer. Of ze zeggen iets en krijgen een grote bek terug. People are people.
Dit moeten we vieren!
Na de lunch gingen we naar de Fira waar ik, zoals altijd met deze vaccinatie-happening, moet huilen for obvious reasons mentioned earlier in dit stukje. All was well, en 20 minuten later stonden we weer buiten. We besloten nog wat te drinken in een hotel en achteraf hing daar wellicht iets in de lucht? We zullen het nooit weten. Feit is wel dat ik het ergens heb opgelopen en dat binnenruimtes het meest waarschijnlijk zijn.
Maandag en dinsdag
Van die booster had ik weinig last. Ja, mijn arm deed zeer. Ik werd er middenin de nacht even wakker van en moest anders gaan liggen. Ik was vooral blij dat ‘dit alles was’ qua bijwerkingen. De volgende ochtend voelde mijn vriend wel zijn hele lijf. Later op de dag werd ik vooral erg moe, mijn energie sijpelde echt uit me. Ik ben ervan overtuigd dat kindjes stemmingen van ons aanvoelen, dus Laia was ook extra schreeuwerig en hangerig.
Liefde vertelde zijn ouders over onze staat van zijn, dus die zaten al in de startblokken. Heb je mij weer: nee joh, dat hoeft niet. ’s Middags poogde ik een powernap die jammerlijk mislukte, dus ik besloot te rusten, terwijl onze dochter sliep. Z’n 1,5 uur later plofte mijn vriend op bed en die was direct vertrokken. Ja die booster maakte suf met een hoofdletter S. Mijn energie kwam weer terug en ik ging op tijd naar bed.
Dinsdag voelde ik mijn keel en had ik spierpijn. Er stond een afspraak bij de kinderarts en eerlijkheid gebiedt me te zeggen dat ik eigenlijk ervoor even wilde testen. De tijd vloog en testen lukte niet meer – ik voelde me shit. Wat nu als ik iets heb, en daarmee een ziekenhuis inloop?
Ik voelde me er niet helemaal lekker bij, maar ik ging. De wandeling heen en weer deed me goed, maar het ziekenhuis was DRUK en de supermarkt waar ik even gember shotjes scoorde was ook OVERVOL. Geen afstand, geen niks, VRESELIJK. Ik dacht nog: als je ergens iets oploopt, is het hier met al dat gekrioel. Ik ben er ook, net als die andere mensen, maar ik houd GRAAG afstand. Nooit zal ik bovenop een ander gaan staan, of mijn kar half in iemand zijn achterste rijden. Anderen doen dat wel.
Not feelin’ good – positief
Woensdag ging het bergafwaarts. Gut, wat klinkt dat dramatisch, maar het was zo. Ik voelde me lamlendig, spierpijn, hoofdpijn, en had een snotneus. Die avond zat mijn neus dicht, en ging ik alvast op zoek naar de neusspray. Paracetamol erin en slapen.
Donderdagochtend was ik om 6 uur klaarwakker. Ik ging eruit, kopje koffie drinken en zette een lesje Cosmic Life op. Ik voelde de need om de keuken op te ruimen en maakte een ontbijtje. Echter rond 7.30 uur kakte ik totaal in. Ik besloot naar mijn lichaam te luisteren en nog even op één oor te gaan totdat Laia om 8.15 uur wakker werd.
Ik voelde me niet beter dan de dag ervoor en vroeg mijn vriend een test voor te bereiden. Tussen de luier, koffies en het flesje melk door, schalde mijn vriend al snel: it’s positive, you are very positive, o my god, it’s positive. Ja, het leek wel een zwangerschapstest, maar nee: positief, hartstikke besmet.
WTF was het eerste wat ik dacht. Ik wist het ergens wel, ik voelde het aan mijn lichaam. Natuurlijk kan ik gewoon verkouden zijn, maar in deze tijd: bij twijfel, stok in je neus. Shit, ineens was ik één van die mensen die ik, tot dan toe, best wel, merkte ik veroordeelde. Een van die lui die niet voorzichtig was, terwijl ik dat wel ben. Maar ja, ook ik winkel, ook wij zijn naar een restaurant geweest. Dat zijn risico’s, klopt. maar wat moeten we dan? Ons hele leven binnen blijven zitten? Dat hebben we lang zat gedaan hier in Barcelona. En zo denkt natuurlijk iedereen. We zijn het allemaal beu.
Omnikron grijpt als een malle om zich heen, so sooner or later…
Net alsof ik verkouden ben
Na, ik heb het nu, dan ben ik er ook snel weer vanaf. Hopelijk zonder blijvende schade. Ik schrijf dit op zaterdag en tot nu toe voelt het, de wetenschap en vaccinaties zij dank, echt als verkoudheid. Wel dacht ik direct aan mama: de enige die ik ooit met COVID heb gezien. Bizarre gedachte dat deze shit haar onderuit heeft gehaald. Verder vind ik 7 dagen binnen blijven een vrij claustrofobisch idee. In huis is het alsof mijn vriend en ik uit elkaar zijn, met ik die de slaapkamer bezet en mijn vriend op een luchtbed in de werkkamer. De eerste dag probeerden we Laia en mij zoveel mogelijk uit elkaar te houden, maar joh, ze is 14 maanden en heeft ons allebei nodig. Besides, mijn vriend is degene die naar buiten kan, dus dan moet ik wel bij Laia zijn.
Verder dragen we qua verspreiding van algehele malaise maskers in huis. We hebben twee badkamers, dus een voor mij en een voor mijn vriend. Dit alles wordt ook geadviseerd, maar ik vraag me af hoe ‘veilig’ je bent, zo bij elkaar in huis met gedeelde zorg over een kleintje?
Mijn vriend heeft zich ondertussen elke dag, negatief, getest. Desalniettemin hoest hij ook en voelt hij zijn keel. Gezellige boel hier wel. Dankbaar ben ik voor ons grote appartement, onze meerdere kamers, onze twee badkamers en voor genoeg liquide middelen waardoor ik gisteren bloemen voor mezelf heb kunnen bestellen.
Net een loterij
Het gekke is dat een vriend van mijn vriend, die het allemaal niet zo nauw neemt als wij – ik heb daar altijd commentaar op gehad, want ik vind dat niet kunnen – twee dagen voor mij besmet raakte. Zijn vriendin testte ook positief, en een vriend die 1 nachtje bij hen verbleef was ook positief. Wij waren verbaast dat social people als die twee het nog niet eerder hadden opgelopen, en zijzelf ook. In mijn ogen riep je het over jezelf af als je gewoon je normale leven ‘doet’, terwijl je in een restaurant met onbekenden net zoveel, of wellicht zelfs meer risico loopt.
Al met al blijkt het gewoon een fucking loterij.
Voor nu hoop ik dat mijn vriend negatief blijft. Hoewel hij Superman moge heten als hij de (ka)dan(z)s ontspringt. (Hoooow, dit liedgrapje snapt niemand gok ik, maar ik zou mezelf niet zijn als ik ‘m niet zo maken.)
En voor iedereen die het virus nog voor zijn kiezen krijgt: moge het zo mild blijven als bij mij.