Ch-ch-ch-changes. David Bowie zong het in 1972 en ik hoorde het vanmorgen in mijn hoofd toen ik opstond. Oef, het was een nacht (die je normaal alleen in films ziet..)
Het is mij niet in mijn kouwe kleren gaan zitten dat Laia voor de derde week naar de kita gaat. Wij zeggen altijd kita, dat is de Duitse afkorting van kdv (kinderopvang). is blijven hangen, omdat wij elkaar in Berlijn hebben leren kennen en het floept er gewoon altijd uit. Sterker nog: ik stond middenin de kita, te vragen wat het eigenlijk was in het Engels? Childcare? Guarderia was het volgende wat in me opkwam,maar dat is uiteraard kdv in het Spaans. Nursery? Ah ja, oké – top. Leuk joh, al die talen. Als Laia er maar profijt van gaat hebben. DAt herinnert me direct aan een commentaar van haar kinderarts: niet alle talen door elkaar spreken, dan raakt ze in de war.
Alle talen durch einander
Oh oops. Ja, als wij hier in huis ergens een handje van hebben, is het alles door elkaar gooien, omdat we soms oprecht niet op alle woorden in dezelfde taal in één zin komen. Zo zegt mijn Spaanse vriend ook regelmatig: can you give me a stukje of that paper. Ha, nu ik het zo schrijf, klinkt het enorm als: I went to get a busje, Een hele intelligente uitspraak van Sjakie in Flodder in Amerika. Hij omdat hij geen woord Engels sprak. Wij, omdat we teveel talen spreken.
Ach, there is no such thing as “teveel” – zie je, ga ik alweer.
Terug naar de kita: haar wenochtendjes/uurtjes gingen helemaal prima. Ze liep er binnen alsof ze er al jaren komt. New kid on the block? Echt niet. Introduce me! Better yet, I will introduce myself. Wat dat betreft doet ze mij aan haar oma denken. We waren trots en bleven een beetje achter met een gevoel van: oh oké, nou dan gaan wij he. Doei lieffie. Ze reageerde zoals we beiden hoopten dat ze zou reageren.
De beste reactie, ons meisje, heerlijk.
Maar toen.. ging de wekker was daar de tweede week en vond ze er niks meer aan. Bij het afscheid nemen bleek nogmaals dat ons kind slim is. Ze had meteen door dat papa en mama weggingen, met als gevolg dat we twee dagen een huilend meisje achterlieten. Zoals het een moeder betaamd, of in ieder zoals ik reageerde: zodra de deur dichtviel: tranen met tuiten. Oh, wat gaf me dit een rotgevoel. Ik wilde haar gewoon weer mee naar huis nemen. Ware het niet dat we daar beiden niets aan hebben. Het hele idee van Laia naar de kita was dat ze omringd zou gaan zijn door kindjes. Ze is hija unica (enig kind) en we hebben geen plannen, dus thuis is ze alleen met mij. Met onze mops. Ik werk nu ook, dus ‘kan’ ik haar ook niet entertainen.
Een paar maanden geleden wilden we al de kita inschakelen, maar het kwam steeds niet uit. Nu werk ik ook sinds 3 weken, dus we dachten: perfect startpunt, ik parttime werken, Laia lekker naar de kindjes. Door haar grandioze wenuurtjes, hadden we er niet helemaal op geanticipeerd dat ze het niet leuk zou vinden, en zo overstuur zou raken. Vorige week heb ik haar twee dagen eerder opgehaald. Meisje was compleet overstuur, wilde niet eten en kalmeerde pas toen ze in mijn armen lag. Eerlijkheid gebiedt me te zeggen dat me dat deels een heerlijk gevoel gaf. Je wilt niets liever dan zo’n warme band met je kindje. En ik snap het ook, want ze is zolang met ons geweest en ineens ‘dumpen’ we haar. Doen we niet, maar ik kan me helemaal inleven in mijn kleine meissie.
Beetje te snel, teveel?
Ineens is alles onbekend, en kan ze papa en mama niet vinden. Ja, ik had hetzelfde toen ik klein was, ik zette het ook op een gillen totdat mijn ouders er waren. Verschil is dat ik al 10 of 11 was (dit geeft direct aan hoe beschermd ik ben opgevoed) in ons vakantie appartement in Spanje – terwijl Laia 16 maanden oud is. Ik was destijds echt alleen in het appartement, Laia is natuurlijk omringd door lieve meiden, maar het gevoel is hetzelfde: je voelt je in de steek gelaten. en je wilt als ouders niet dat je kind zich alleen voelt.
Je kan je voorstellen dat ik door menig emotie ben gegaan de afgelopen drie weken. Man o man. Ik weet dat het goed is voor Laia en hell, ik vind het ook wel heerlijk rustig om even te kunnen werken en weer energie te krijgen van nieuwe collega’s en iets anders nuttigs doen. Maar: niet als ik continue op mijn gsm zit te blieken, wachtend op een berichtje dat mijn dochter huilend in de kita zit.
Dan wil je ernaar toe. En dat doe ik dan ook. Die meiden wachten denk ik zo lang mogelijk met de ouders berichten, en texten pas als het echt niet meer gaat. Overigens gaat ze drie dagen naar de kita, waarvan ze er deze 2 weken maar 2 dagen is geweest. De kinderopvang blijkt namelijk nogal een nest van bacteriën, dus na 2 dagen was ze ziek en had ze koorts. Top. Ja, dan houden we haar thuis en zaten we alsnog allebei met werk. Wij zijn echt the luckiest ever om allebei een remote baan te hebben met flexibele tijden, dus wij kunnen het indelen hoe we willen.
Golden hours
Al werk ik toch écht het liefst ’s ochtends zodat ik ’s middags niks meer hoef te doen. In de middag ben ik niet meer productief en dat heb ik ook gemerkt nu dat ik een of twee dagen tot een uur of 15u heb zitten buffelen. Ik word er ook kriebelig van, want ja, ik werk ‘maar’ 4 uur per dag en het hele doel van parttime is dat je niet fulltime hoeft te werken.
Het originele plan was eigenlijk: Laia naar de kinderopvang, zodat ik wat tijd voor mezelf heb. Dat werd oorspronkelijk ingedeeld met: dan kan ik met Luci wandelen, even lekker sporten, even ademen, schrijven, weer eens aan mezelf toekomen. Daar voelde ik me echter direct schuldig over. Mijn kind betaald naar een ander, omdat ik wil ontspannen? Daar ‘heb’ ik toch geen kind voor. Toen kwam er ineens een baan waarbij ik kon beginnen als Laia met kdv kon starten. In de eerste week kwamen we er al achter dat we beter eerste het een, en dan het ander hadden kunnen doen. Na goed, aldoende leert men.
Berlijn
Om terug te komen op die bacteriën: doordat wij natuurlijk bovenop ons kleine meisje zitten, lopen wij ook met een snotneus en nare keel. Aanstaande donderdag vliegen we naar Berlijn en ik was, spreekwoordelijk, als de dood dat we niet konden gaan. Deed dus toch maar even een stok in de nase. Geen covidee overflakkee, maar lekker is het niet. Helemaal niet als ik me bedenk dat ik ook ongesteld moet gaan worden.
Sinds Laia er is, komt mijn periode onregelmatig en dat is bloedirritant. Zit ondertussen al een week af en aan in de moodswings, hoofdpijn en opgeblazen taferelen, maar het heeft zich nog niet aangediend. Zal je net zien dat mijn lichaam donderdag voor onze vlucht uitstekende timing vindt om van zich te laten horen.
MAAR WE GAAN NAAR BERLIJN EN DAAR HEB IK ZOVEEL ZIN IN <3
Wordt vervolgd..