Al een jaar of twee wilde ik graag eens ‘indoor cyclen’ (nee niet spinning, maar een choreo op de fiets in het donker met muziek), maar ik deed het nooit. Bang was ik, onzeker. In eerste instantie om mezelf weer in iets nieuws te gooien, en ten tweede speelde de pandemie natuurlijk een grote rol. Met z’n allen in een dichte, donkere, zweterige zaal? Ik kan mezelf en mijn ruimte controleren, maar andere mensen niet en dat maakte me bang. Ik was bang van mensen dichtbij, bang om iets op te lopen. Het fenomeen ‘cycling’ kende ik ook al in Berlijn, maar ook daar ging ik nooit, want ik wilde niet alleen. Alleen was sneu, dan zou iedereen me aanstaren. Dit vond ik van mijn eerste ride bij Lapso Studios in Barcelona.
Ja, bullshit, gewoon een excuus om iets wat ik graag wil, niet te doen.
Angst voor het onbekende
Totdat ik in januari, meedeed aan een mindset-cursus. Die eerste week gaf me zo’n trap onder mijn achterste, dat ik dacht: FUCK IT! Ik zag – toevallig – op Instagram een nieuwe cyclingstudio in de stad voorbij flitsen en dacht ineens: ik ga er gewoon voor! Wat heb ik in godesnaam te verliezen? Ja, niks – precies. Die studio was Lapso Studios hier aan Diagonal.
Ik herinner het me als de dag van gisteren, want ik ging op 12 februari, op de verjaardag van mijn moeder. Zaterdagochtend op tijd weg, onderweg voice messages sturende naar een andere deelneemster van bovenstaande programma. Zo zenuwachtig was ik. Wat zou ik aantreffen? Hoe zouden de mensen zijn? Zou ik mee kunnen komen, het vol kunnen houden? Gaat die fiets wel meewerken? Zou iemand me helpen om ‘m af te stellen? Ja, ik was heel nerveus, maar ik heb het me niet tegen laten houden.
Begin is altijd wennen
Voor de deur van Lapso zag ik verschillende typen mensen naar binnen gaan. Zelf merk ik dat als ik mij oncomforabel voel, altijd een beetje ‘stoer’ ga gedragen. Of ik ga grapjes maken, of ik zet een beetje een stoere houding op. Zo ook hier. Er stond een groepje binnen en je moest je blijkbaar direct registreren. Het zag er mooi verzorgd uit van binnen (erg Instagrammable ;)), maar het was ook een chaos. Twee teamleden stonden registraties aan te nemen, en tegen mij werd gezegd dat ik even moest wachten, want een collega zou me helpen. Prima!
Die collega liep vervolgens weg en ik was geïrriteerd, want de jongen achter de balie hielp iedereen, behalve mij. Zoals ik zeg: het was chaos en ze zullen het niet expres zo hebben aangepakt. Dat is dan weer mijn rationele denker, maar van binnen voelde ik me over het hoofd gezien en kleiner worden. Beetje een: waarom helpen ze iedereen achter elkaar en lijkt niemand mij hier te zien.
Beetje arrogant, beetje chaos
Na een paar minuten werd ik geholpen, kreeg ik schoenen en werd me haastig verteld waar de kleedkamer was. Die kleedkamer had ik even niet aan zien komen: die was klein en vol. Zo’n zaal heeft 40 fietsen, dus je hebt ook 40 mensen in- en uitlopen. Nee, dit vond ik heftig. Ik werd er ongemakkelijk van. Overigens had Barcelona nog maskerplicht, dus ik droeg ‘m. De helft droeg wel een masker, de helft niet. Je werd ook niet om je covid-certificaat gevraagd, en hoewel dat normaal een no-go voor me zou zijn, dacht ik nu: let me have my fun! Ik vroeg nog aan een vrouw of een mask mandatory was, en ze zei van niet.
Omgekleed en naar de gang. De gang was DRUK, ik kon net staan en had het gevoel dat iedereen me aankeek. Nu heb ik dat vaker, dus het zal aan mij liggen. Mensen waren druk op hun gsm en anderen kletsten met elkaar. Vervolgens ging er een deur open en moesten we twee trappen af naar de kelder.
De studio en fiets
De studio zit dus in de kelder. Ze hebben het heel tof opgezet, want na de eerste trap zit een grote spiegelwand met een of andere selfie-wall (ja, die sport is hip and happening). Er staat ook waterapparaat, dus dat is heel praktisch. Nog een trap af en je entered de studio. Nee, ik heb geen foto’s gemaakt, want unlike alle anderen wilde ik me graag focussen op mijn work-out. Het ziet er allemaal strak uit en toen kwam het grootste ding: installeren van de fiets.
Ik had het nog nooit gedaan, en doordat de muziek loeihard stond (ik had geen earplugs bij me), kon ik met veel pijn en moeite aan iemand van de staff vragen om mij te helpen met mijn fiets. Die jongen (dezelfde kl**tviool als die me ‘hielp’ bij de receptie) had nogal haast, dus besloot ik aan degene naast mij te vragen hoe die fiets geïnstalleerd moest worden. Hij hielp me goed, dus daar werd ik heel blij van. Zo precies zou het toch ook moeten zijn? Help elkaar gewoon, in plaats van arrogant te gaan staan doen. Voor iedereen is er een eerste keer, en ik zou iemand ook graag helpen bij iets dat ze niet kennen.
Dit vond ik van mijn eerste ride bij Lapso Studios in Barcelona.
De lichten gingen uit, muziek nog harder en we doken in de ride. De ride werd gegeven door een Poolse dame, maar de voertaal was Spaans. Daar had ik me even op verkeken. Merk je toch dat Barcelona vaak helemaal niet zo internationaal is als je wellicht denkt. Ik concentreerde me op de choreo, mijn fiets en de muziek (en nam me voor de volgende keer oortjes mee te nemen, muziek stond te hard). Het was tof, maar de ‘motivational talk’, wat een grote rol speelt bij cycling, resoneerde totaal niet. Sterker nog: ik had niet eens door dat ze aan het speechen was, en toen ze al bijna klaar.
Desalniettemin was ik ZO blij dat ik er eindelijk was. Ik kon bijna niet geloven dat ik mezelf een fiets op had gesleept én ik realiseerde me wat ik mezelf de tijd ervoor had ontnomen. No reason to be insecure at all!
Minpuntje wel
Dus aan het einde van de rit was ik euforisch, totdat ik de kleedkamer inliep. DRUK, VOL, VEEL TE DRUK, VEEL TE VOL, VEEL TE ALLES. We moesten echt over elkaar heen klimmen en dat was me echt teveel.
Ik had het al van tevoren gelezen en later viel het me ook op in comments: de kleine ruimte en het feit dat er nauwelijks overlap is tussen de rides. Stond eerlijk gezegd echt een beetje te panikeren, pakte snel mijn spullen en ben naar buiten gelopen.
Hoewel het me op bepaalde fronten dus was tegengevallen, werd ik echt overmeesterd door een euforisch gevoel en kon ik alleen maar lachen!
Naderhand haalde ik nog een overpriced cold pressed juice bij Bebo om de hoek, en zo was mijn saturday morning hipster experience compleet.
Moraal van dit verhaal?
Als je iets in je hoofd hebt, ga het DOEN en wacht niet – net als ik – veel te lang.
Vaak zijn we als mens, althans dat merk ik, angstig of onzeker voor iets en uit angst voor hoe anderen naar ons kijken, doen we iets niet. Gekkenwerk natuurlijk. Als ik iets heb gemerkt tijdens dit uur, is het dat iedereen alleen maar op zichzelf let. Iedereen is egoïstisch en is daar voor zichzelf. En kom je iemand tegen net als die arrogante kwal die mij maar half hielp, dan zegt dat meer over die persoon dan over jou.