Terwijl ik weer op mijn fiets stap nadat ik mijn dochter heb afgezet bij haar kdv, voel ik de regen op mijn (net nieuwe en wollen) jas en mijn haren, en betrap me op een ‘gadverdemme, wat een rotweer’. Om van het kinderdagverblijf van onze dochter naar het centrum van Vilanova te crossen, moet je een heuvel op en ik ben van binnen keihard aan het foeteren.
Sinds we haar naar het kdv brengen, nu een week, zeggen we elke dag tegen elkaar dat we een elektrische fiets moeten kopen. Ik mag Nederlandse zijn, maar die heuvel maakt je gewoon kei-hartstikke dood.. En hijgend aankomen bij een kinderdagverblijf vind ik ook niet prettig. Van het kdv naar huis interesseert het me niet zoveel, aangezien ik me thuis of kan douchen, of kan omkleden (of allebei), maar holymoly – wat een bevalling die heuvel!
Gedachten omzetten
Maar nu hoorde ik dus die gedachte opspelen: man, wat een weer. Ik voelde een soort van boosheid: verdomme, moet ik nu in dit pokkeweer terug naar huis, en over een uur nog een keer heen en weer om mijn dochter op te halen. Mijn vriend zit lekker warm thuis, wtf.
Dat werk dus.
Ineens wist ik een knop om te zetten en dacht ik: ach, ik ga lekker ergens ontbijten en dan haal ik meisjelief weer op. Ineens was de heuvel niet meer zo zwaar en dacht ik: fijn dat ik alleen mezelf op die fiets heb nu, en als het met Laia erop te zwaar wordt, dan gaan we lopen. Dan is het zo.
Kijk, dat is toch beter voor het koppie he – omdenken.
Een andere gedachte was: fuck ik moet mijn rijbewijs halen, dan kan ik in dit soort gevallen lekker de auto pakken. Ik bedoel: Nederlandse of niet, ja we fietsen door weer en wind, maar dit is natuurlijk onzin. Wel onze realiteit, want het is tot op heden lopen of fietsen. En van allebei word je nat. Ik hoorde mezelf ook enigszins oordelen over de ouders die hun kindjes vanmorgen vlak voor de deur met de auto afzetten.
Spontaan depri
Maar goed he, dat ligt bij mij en het feit dat ik het (nog) niet kan.
Toevallig deed ik gisteren de Badmeditatie van Cosmic Life en focuste ik mij op mijn rijbewijs halen en de aanschaf van een auto.
Morgen ben ik in Barcelona en toevallig ook nog om de hoek van de rijschool waarmee ik een tijd geleden contact had. Heb toen niet doorgezet, dus morgen weet ik wat me te doen staat.
Maar ik zeg het je: één dag Nederlands weer in Spanje, als in: regen, kou en wind, en de mensheid wordt spontaan depressief.
Ha, je denkt dat ik overdrijf? Nou nee hoor. In Nederland is een dag als deze eerder regel dan uitzondering en Nederlanders staan er dan ook enorm om bekend dat ze, pardon WE, klagen over het weer.
Happy dat ik hier woon
Naar Spanje ga je voor de zon, de zee, het strand aka het goede weer en de kwaliteit van het leven. Ook wel anders omschreven als: het goede leven!
Ik als Nederlandse zit, sta en lig al jaren in dubio of ik nu eens terug naar Nederland wil verhuizen, of ik liever hier blijf. Mijn basis met Nederland is zeer aangetast (oeh klinkt dat zwaar, maar het is hoe ik het voel) in de afgelopen jaren. Na inmiddels 4,5 jaar in Berlijn te hebben gewoond en aanstaande zondag 4 (4!!) jaar in Spanje – word ik vaak aardig heen en weer gesjord tussen alledrie de landen.
En zo lijkt het soms of het gras groener is in Duitsland, of in Nederland, maar op een dag als vandaag – als ik zelfs een jassenwissel heb gedaan, omdat het ZO’N onstuimig weer was, ben ik zo happy dat ik in Spanje woon.
Wat is het leven fijn als de zon schijnt
Waar het weer gewoon altijd lekker is. Ook al kan ik ZO zeiken op DIE EEUWIGE ZON en dat het HIER ALTIJD WARM IS EN IK DAT NIET TOF VIND. Dat ik hier niks van de seizoenswissel merk, omdat het hier gewoon altijd zonnig is.
In alledrie de landen heb ik prachtigs en shit meegemaakt, maar het maakt geen zak uit waar je heengaat in het leven. Zoals een vriendin van me het gisteren omschreef: zolang je jezelf meeneemt, blijf je de shit waar je niet doorheen gaat ook met je meezeulen. Totdat je die shit aankijkt, blijft ‘ie bij je en word je er keer op keer (en harder en harder) aan herinnert dat ‘ie er is en aan je kleeft zolang je er niets mee doet.
Wat een inzichten op de maandagochtend vanuit een koffietentje in Vilanova, al zeg ik het zelf.
Moet wellicht vaker in een koffiebar gaan zitten qua inspiratie.