Kracht stond er op het kaartje, en ik wist niet wat ik ermee moest.
Dat schreef ik haar en ze antwoordde met een voice message. Zo leuk tegenwoordig die voice messages, iemand voelt dichterbij als je zijn of haar stem hoort. Zelf ben ik sinds begin dit jaar van de VM’s, omdat een ander meisje steeds VM’s insprak voor mij. Toen dacht ik ook: hm, makkelijker en persoonlijker!
Met die vrouw heb ik geen contact meer, maar we zijn – behalve dat we samen participanten waren in die cursus – ook enorm verschillend. Ik volg haar nog op socials en de foto’s laten inderdaad zien dat onze interesses mijlenver uit elkaar liggen. Anyway, sommige mensen zijn er gewoon voor een bepaalde periode en dat is helemaal goed.
Het thema ‘kracht’
Daar wilde ik in dit stukje niet over schrijven. Ik wilde het thema ‘aankaarten’.
Sabrina, ook wel bekend onder de Insta-naam ‘Coriandra‘ kwam met een aantal boeiende vragen die wat dieper ingingen op het woord ‘kracht’. Of ik ergens kracht voor nodig had, of wellicht dat ik het kaartje vandaag gewoon even helemaal niet voelde? Daarmee ben je dus off the hook, en dat ben ik niet graag. Ik analyseer liever even verder, aangezien ik dat kaartje niet voor niets trok.
Eerlijkheid gebiedt me te zeggen dat ‘ik heb er geen kracht meer voor’ (van Geer en Goor – tv programma) door mijn hoofd schoot. Dat tikte ik ook naar haar, maar het is natuurlijk gein. En daar heb ik ‘m direct. Sarcasme, humor, een copingstrategie. Vaak als het om zware onderwerpen gaat, of ik me ongemakkelijk voel om iets te zeggen, gooi ik een scheut humor eroverheen en voelt het minder zwaar (hoor direct ‘en je zorgen worden minder zwaaar’ uit Assepoester in mijn oor). Ik gooi ‘m er even in:
De eeuwige twijfel
Anyway: ik schreef haar terug dat ik wel een emmer kracht kan gebruiken om modesk.nl verder te wereld in te helpen. Overspoeld word ik met ideeën om over te schrijven – net als deze – en vaak doe ik het niet, omdat ik denk: wie heeft er wat aan?
Mijn meest gelezen posts zijn die over mijn ouders: de mantelzorg van mijn moeder, en toen het slecht ging met papa aka eigenlijk altijd de posts waarmee mensen worden uitgenodigd om medelijden te hebben.
Na zoveel jaar heb ik niets aan medelijden, maar dat zijn wel de posts waarin mijn hart en kwetsbaarheid het meeste zit. Het hele ‘rouwgebeuren’ slaat ook steeds meer aan op socials (hoe raar klinkt dat), want er dealen natuurlijk meer mensen met rouw. Ik ben niet de enige die haar moeder en vader verloren is. Helaas hebben veel mensen hun ouders al veel eerder in hun leven verloren, en zij dealen daar ook mee. Dus er is – even lomp gezegd – een markt voor.
Het verleden of nu?
Maar, vroeg ik mijzelf af: van alle topics die ik boeiend vind, waaronder zelfontwikkeling (eigenlijk komen al mijn posts neer op zelfontwikkeling, want ik trek lering uit dingen en schrijf daarover), wil ik mij continue richten op het verleden? Op de lijdensweg, het overlijden, en the aftermath zo te zeggen van mijn ouders. Met andere woorden: wil ik continue in het verleden leven, of zijn die onderwerpen meer iets om met een therapeut te bespreken en eventueel later lessen te delen in posts?
Of ga ik schrijven over onderwerpen uit het HEDEN, van nu? Dagelijkse flarden die in me opkomen en me nu al – zonder moeite – een stuk geven van 477 woorden.
Juist, het tweede.
Het overlijden van mijn ouders, het niet meer hebben van ouders is iets wat mij nog elke dag tekent. Wat elke dag bij me is – en tegelijkertijd – en daar komt ‘ie – hetgeen, de twee gebeurtenissen in mijn leven, de twee periodes (2014 en 2020) waarin ik de meeste KRACHT nodig heb gehad.
Sascia is zo sterk
Kracht om mezelf door het leven te slepen, om op te staan en te douchen. Om me aan te kleden, voor mezelf en mijn hondje te zorgen. Hedentendage om voor mezelf en mijn dochter te zorgen (haar vader is present, maar mag voor zichzelf zorgen ;)) Er werd van mij altijd maar verwacht dat ik krachtig bleef. Je moeder heeft je nodig, Sascia. Een zin die ik jaren heb gehoord, want ik ben enig kind.
Of een ‘bemoedigende’ zin van mijn tante na het overlijden van mijn moeder, toen ik ALLES moest regelen en er compleet doorheen zat: ‘jij pakt dat, kom op, jij kan dat’.
Sascia is sterk – Sas, jij bent zo sterk. Ja, ik moet toch ook wel – niemand anders gaat het voor me doen. Dat is dan weer een enorm defensieve overtuiging. Heus zijn er mensen die me het kunnen helpen doen, maar die moet ik wel toelaten.
Oke, ik dwaal echt totaal af en zit inmiddels op 769 woorden.
En dan nog twijfel ik elke dag of mijn roeping nu echt wel schrijven is? Het gaat me tenslotte makkelijk af, en moet je voor je roeping geen moeite doen?
Kracht om meer in mezelf te geloven, dat zou goed zijn. De kracht om voor mezelf te gaan staan, te accepteren, te vergeven. Kracht om aan de andere kant ‘los te laten‘, maar daarvoor ga ik verder in een andere post.