Ik liet gisteren los en dat was moeilijk voor me. Realiseerde ik me in eerste instantie in het moment zelf, en daarna toen mijn vriend het me zei: ‘schat, dank je wel, ik weet dat dit moeilijk voor je was.’
Het was maandagochtend en ik bracht mijn dochter naar het kdv. Hoewel we het eigenlijk altijd andersom doen, als in: mijn vriend brengt haar en ik haal haar op, was het gisteren even anders. Dus daar gingen we op mijn fiets. Ik ben zelf heel gevoelig en word graag voorbereid op veranderingen, dus dat probeer ik bij mijn dochter ook te doen. Zo vertelden we haar in het weekend al dat ze maandag naar de kindjes zou gaan, lekker spelen en rommelen.
Niet mijn eigen shit projecteren
Vorige week ging ze voor het eerst en de eerste drie dagen gingen top, maar donderdag hebben we haar huilend opgehaald en vrijdag voelde ze zich niet lekker, dus bleef ze thuis. Ze was daardoor een paar dagen uit het ritme en ik wilde haar een beetje voorbereiden. Schiet meteen door mijn hoofd dat ik mijn eigen shit niet op mijn dochter moet projecteren, maar ik kan mij voorstellen dat het veel is voor haar.
Ze is enorm sociaal, zwaait naar een ieder, geeft mensen een kushandje als ze ergens weg gaat en zwaait ook weer gedag. We komen vaak niet meer bij van het lachen. Van wie heeft ze dat, vragen we ons dan af, wanneer ik mij besef dat ik manchmal tegen haar zeg als ik haar zie twijfelen wat te doen: ‘zwaai maar Laia’ en dat zit er nu dus in.
Heel lief kindje is ze, maar ze heeft ook met haar 2 levensjaren een erg sterke eigen wil. Als haar iets niet bevalt, dan merk je dat.
Ze is enig kind, en door Covid is ze niet ‘op tijd’ naar een kdv gegaan, dus het zijn allemaal prikkels. In Barcelona zat ze op een Nederlands-Engels kinderdagverblijf en kregen we vaak te horen dat ze krabbelde en wat bozig was naar andere kindjes. Hier was het vorige week helemaal top, maar ze staat wel ineens bij 15 (!) andere kindjes. In veel geluid, met nieuwe volwassenen, nieuwe locatie, nieuwe dingen – ik wil niet voor haar invullen dat het moeilijk is, maar het is wel veel. Veel nieuw.
Ze moet zich veilig voelen
Ja, dat is normaal en ieder kindje moet hier doorheen, maar het is wel moeilijk. Het is voor mij als moeder moeilijk om mijn dochter zo overstuur te zien, en vandaag was dat niet anders.
Ze klampte zich aan mij vast bij binnenkomst. De lerares wilde haar overnemen, maar dat wilde Laia niet. Alleen maar bij mama. Dus die vrouw vroeg of ik even binnen wilde komen. Ja, da’s goed, wellicht kalmeert ze dan, trek ik haar jasje uit en kan ze naar de kindjes. Maar ik heb daar dus een half uur gezeten met een compleet overstuur meisje om mijn nek. Nu vind ik het heerlijk als ze me zo lekker knuffelt, maar nu was het omdat zij zich onveilig en naar voelde.
De andere kindjes kwamen natuurlijk naar ons toe, want die wilden met Laia spelen, maar Laia was alleen aan het huilen en schreeuwen. Mama, mama en hop, weer om mijn hals. Ondertussen brak mij ook het klamme zweet uit, want ja gut: ik mag een prachtige, schitterende dochter op de wereld hebben gezet – het is echt my version of hell om me in een klaslokaal met zoveel kindjes en al hun herrie te bevinden. Maar alles voor Laia.
Les voor de volgende keer
Goed, het hielp dus niet dat ik mee naar binnen was gekomen. De lerares kwam naar me toe en bevestigde dat. Ik vond het enigszins vervelend, want ja duh: ik zie dat het mijn dochter niet helpt, maar ik wilde doen wat goed voelde, dus ik ging mee. Les voor de volgende keer: mijn vriend haar laten brengen ;). Ze zei: ja, als haar vader haar brengt, heeft ze dit niet. Ze is natuurlijk zo aan jou gewend, het is beter om haar bij de deur over te geven aan een lerares, want nu wil Laia niet meer.
Nee, ik zie het, doe ik de volgende keer niet meer, zei ik, terwijl ik een behuild, snotterend, overstuur meisje om mijn nek had hangen.
Deel 2/2 lees je hier.