Die intro ‘klingelt’ (wie dit lied kent, weet wat ik bedoel), je wordt getrakteerd op een drumsolo en daar is ‘ie: de grootste hit van Tears for Fears ‘Everybody wants to rule the world’ (1985). Iedereen wil graag de wereld regeren.
Geen idee waarom ik nu ineens de titel vertaal, maar het rammelde eruit.
Hun eerste zin is ‘Welcome to your life, there is no turning back’. Hoe vaak ik die gedachte wel niet heb gehad: op ‘uitdagingsniveau’ wel, want laten we wel wezen: in de meeste situaties kun je wel best vaak terug. Je mag op dingen terugkomen, maar soms zit je ergens in, waarin dat eng voelt.
Voornamelijk als je veel geeft om iemand anders zijn mening.
Toch een anekdote
Nu denk jij: er komt een anekdote over een tricky situation, maar nee, die is er niet. Ik bedoel het meer in zijn algemeenheid. Ik tik dit nu vanaf onze nieuwe eettafel, in ons nieuwe (we trokken er in september in) appartement. We hebben 4 jaar in Barcelona gewoond, en dit appartement staat niet in Barcelona.
Het staat in de geboortestad van mijn vriend, Vilanova i la Geltrú. Hoewel we allang de stad uit wilden, of eigenlijk specifiek Barcelona uit wilden, had ik sterke ‘Welcome to your life, there is no turning back’ vibes als het aankwam op de gedachte om naar Vilanova te verkassen.
Ik werd er angstig van. Zijn hele familie woont hier, zijn vrienden wonen hier. Mijn grootste angst was wegzakken in zijn leven. Hoeveel gesprekken ik daar wel niet over heb gehad met vriendinnen. Jaaaa, ik wil weg uit Barna (overigens de enige goede afkorting van Barcelona), maar ik ben bang.
#10 Tears for Fears – Everybody wants to rule the world
Eerlijk? Ik liep met de gedachte dat als we zouden verhuizen, zijn ouders ‘gewonnen’ zouden hebben. Echt waar, Letterlijk die gedachte, terwijl juist zijn ouders altijd overal vrij nuchter instaan. Sterker nog: toen wij van Berlijn naar Barcelona kwamen, waren ze, in mijn ogen, maar mild enthousiast en was het eerste wat zij vroegen: wil Sascia dit ook?
Kun je nagaan.
Ik kijk een seconde op van mijn laptop en zie rechts, ik heb uitzicht op ons dakterras, een zwerm vogels overvliegen. In mijn hoofd begint direct ‘En alleen de voooooogels’ te spelen. Ik luister de top2000 en ‘Over de muur’ staat op #45 . Ook schiet ‘zo vrij als een vogel hier hoog in de lucht’ in mijn koppie (da’s een liedje van jeugdsentiment duo Bassie en Adriaan).
At some point besefte ik in Barcelona dat het ONS leven is. Of nog ff iets belangrijker: dat het MIJN leven is, IK MIJN leven leid. Dat ik de regie heb (ik heb hier de leiding!) en ik niet overal in mee hoef te gaan, als ik dat niet wil. Dat lijkt voor een ander wellicht vanzelfsprekend (daar ga ik weer met mijn directe empathie), maar ik had het er moeilijk mee.
Ik negeerde mijn intuïtie en explodeerde
Jaren ben ik in veel dingen meegegaan, vooral sociaal, waarin ik geen zin had. Mijn gevoel zei ‘nee’, maar ik deed ze toch, want dat was sociaal wenselijk. Nee zeggen stond gelijk aan discussie en daar had ik geen zin in. Over me heen laten lopen was makkelijker. Ik hoorde mijn intuïtie wel, maar negeerde haar vaak, en dat breekt een keer op.
There’s a room where the light won’t find you,
holding hands while the walls come tumbling down
When they do, I will be right behind you
tears for fears – everybody wants to rule the world (1985)
Dat uitte zich dan in een explosie bij mij, waarvan mijn medemens raar opkeek en dacht: wtf? Ja, weer eens mijn eigen grens overgegaan en dat gaat even ‘goed’ totdat ik explodeer en het afreageer/boos word. Dus: luisteren naar mezelf. Wat wil ik? Als ik een voorstel krijg, zeg ik voortaan: laat me even denken en ik kom bij je terug.
Dat mag.
Precies dat voerde ik in bij mijn schoonfamilie. Als mijn schoonvader weer een familie-ding voorstelde voor volgende week, durfde ik te zeggen: wanneer? Ik denk er even over na. Ook al zei mijn vriend meteen ‘ja’. Hij weet inmiddels ook beter en zegt zelf: je hoort het nog. Mijn schoonvader vraagt het gewoon 3 uur later weer, en de volgende ochtend weer, maar ik heb mijn eigen keuze en daar gaat het om. Als ik cave (Nick Cave!) dan is dat ook een keuze.
Dat moest ik inzien en voelt goed.
Nu wil ik ze ook even credit geven, omdat ik wel echt de meest lieve, hartelijke, makkelijke schoonouders ooit heb. Althans, in mijn optiek. Mijn Spaans is niet vloeiend, en ik weet dat ze mijn vriend soms irriteren, maar daarvoor zijn ze zijn ouders. Ze zullen heus discussie hebben over hun zoons, maar voor mij zijn ze altijd heel goed geweest.
Het had heel anders kunnen lopen weet ik van andere internationale stellen met hun (schoon)ouders.
Het mooie van muziek is eigen interpretatie
Jeetje, wat slaat deze onverwachts goed aan: everybody wants to rule the world and I rule mine. Geen mens is hetzelfde (gelukkig niet) en we hebben allemaal andere wensen en behoeften. En vind iemand iets van mijn gevoel, van mijn mening, dan brengen ze het maar bij de politie, zoals mijn vader altijd zei. Nu gaat Everybody wants to rule the world eigenlijk over oorlog en de ellende die het veroorzaakt, maar het mooie aan muziek en teksten is, dat je het mag en kan oppakken zoals je het zelf wilt.
Pitchfork.com ontleed de lyrics en zegt: hoewel “Everybody Wants to Rule the World” duidelijk over macht gaat, zit eigenlijk elk probleem uit de jaren 80 in dit lied: het milieu (“Turn your back on mother nature”), verdwijnend financieel succes (“Help me make the most of freedom and of pleasure/Nothing ever lasts forever”), dominante autoriteit (“Even while we sleep/We will find you”), en de Koude Oorlog (“Holding hands while the walls come tumbling down”).
Andere (bekende) hits van Tears for Fears zijn, onder andere ‘Shout’, ‘Sowing the Seeds of Love’, maar het feit dat Everybody wants to rule the world op bovenstaand muziekstation 964,648,571 zegt genoeg over de populariteit van het nummer.
En het is ook mijn lievelings van de band, anders had ik er niet een hele post over geschreven.
Alright, ik scroll zojuist terug en zit op 747 woorden en 4 minuten leestijd. Hoe dan? Tja, wat ik in deze post zei: als je loslaat, komen dingen tot je.
Lees hier mijn verhaal bij Jukebox Adventskalender #9 Al Green – The Message is Love