Dit is de derde post in de serie over verhuizen en je enorm kwetsbaar voelen.
Lees hier deel een en hier vind je deel twee.
..
Ik had heel erg het gevoel van: no matter how hard you’ll try, you will never be one of us. En dat wilde ik ook niet, want IK KOM NIET UIT BRABANT. In retrospectief wilde ik me gewoon heel graag ergens thuisvoelen, maar ik viel tussen wal en schip. In Schiedam werd er gelachen toen ik de zo kenmerkende, Brabantse zachte G overnam, en in Oss werd ik gepest vanwege mijn harde Schiedamse G.
Ik wist niet meer wie ik was
Een beetje flexibiliteit en aanpassingsvermogen aan je omgeving zijn altijd goed, maar ik wist niet meer wie ik was.
Zei ik tegen mijn mensen in Schiedam iets leuks over Brabant, dan kreeg ik: hey, je komt uit de Randstad he, en had ik het in Brabant over Schiedam, dan was dat een enorme ver-van-mijn-bed show voor de mensen daar. Als jij natuurlijk al je hele leven op 1 plek woont, is het op een bepaalde leeftijd een opgave om je in te leven in andermans wereld. Zeker als die zo op zijn kop staat door een verhuizing.
En tja, op een gegeven moment is het voor mensen op de andere plek ook vervelend en saai om de hele tijd te moeten horen hoeveel liever iemand ergens anders zou zijn.
Ditzelfde had ik ook toen we van Berlijn naar Barcelona verhuisden. Iets leuk vinden in Barna gaf me het gevoel dat ik vreemdging tegenover Berlijn. Ja, het voelde echt zo. Ontrouw, omdat ik zoveel van Berlijn houd, maar toch naar Spanje ben gegaan.
Over hoe je hart op meerdere plekken kan liggen, schrijf ik binnenkort. Denk dat veel expats zich daarin herkennen.
Speaking of Berlin: in mijn jaren daar herinner ik mij dat ik überhaupt Nederlanders uit de weg ging. Ik was tenslotte niet naar Duitsland vertrokken, om met Nederlanders zu tun te hebben. Ook zo’n gek trekje van me. Ik heb de lat enorm hoog gelegd voor mezelf, want ik vond het niet goed genoeg om een Nederlandssprekende baan te hebben.
Stiekem wilde ik er wel bijhoren
Tja, dan wordt het lastig als je ook nog geen vloeiend Duits spreekt. Ik voel de woorden opborrelen, maar die zijn voor een andere keer. Heb al jaren sterk het gevoel en idee om iets voor (aankomende) expats op te zetten, en er komt aardig inspiratie omhoog.
Het tegenstrijdige aan mijn ‘no Dutch people policy’ is dan weer wel, dat ik sinds 2014 (jaar dat ik onbedoeld emigreerde) aardig wat Nederlanders online volg. Puur om connectie te houden met Nederland, en te zien wat daar gebeurd. Het begon me daarin steeds meer op te vallen hoeveel succesvolle vrouwen, weliswaar in Amsterdam wonen, maar uit Brabant komen.
And here I thought, dat je alleen maar iets kon bereiken als je uit de Randstad kwam. Newsflash: vanuit Amsterdam of de Randstad zit je dichterbij de actie, maar er alleen wonen is niet genoeg. Zelfde had ik met Berlijn. Ik ging niet door de meest glorieuze jaren in Berlijn – met het overlijden van mijn vader en de algehele zelfsabotage malaise waarin ik me bevond. Zoveel middagen heb ik besteed aan foto’s maken in de stad en nooit heb ik er iets mee gedaan.
Denkende dat ik te min was om iets te bereiken, want zovelen deden het al en hadden al succes. Werd zelfs boos toen we in Barna woonden en ik wat account in Berlijn begon te volgen. WAAROM had ik MIJN kunst niet mooi online tentoongesteld? Als zij het kunnen, kan ik het toch ook? Och jongens, die gevoelens van minderwaardigheid. Jakkes.
Interessant wel waar die hele frustratie vandaan kwam, want ik zie nu dat IK deze creëerde en in stand hield.