Zo, je bent aangekomen bij het vierde deel van deze onbedoelde tetralogie over verhuizen en je enorm kwetsbaar voelen. Hier lees je deel 1, ga door naar deel 2, en hier vind je deel 3.
Gaan we verder:
Wat dat betreft zie ik overeenkomsten tussen Brabanders en Spanjaarden. Wat ik in mijn tienerjaren in Schaijk als irritant ervaarde, waardeer ik tegenwoordig stiekem best wel. Waar ik het over heb? Het ‘ons kent ons’. Vilanova i la Geltru is een stuk kleiner dan Barna en werkt wat dat betreft hetzelfde als Schaijk.
Brabant en Spanje hebben best veel gemeen
Specifieke branches kennen elkaar. Winkeliers (het MKB) in Vilanova kent elkaar bijvoorbeeld. Logisch. Om nog maar niet te spreken over de vrienden-en kennissenkring van mijn schoonvader. Net mijn moeder wat dat aangaat. Mijn schoonmoeder zegt weleens dat ze soms geen zin heeft om met ‘m op stap te gaan, omdat ‘ie om de haverklap staat te kletsen met iemand. Ja, net mijn moeder. En mijn vader kon zich daar zo aan irriteren dat hij voortaan thuisbleef.
Nu sta ik niet op straat te kletsen, maar ‘ken’ ik wel wat mensen. Onder andere omdat ik reacties achterlaat op hun socials en ze mijn foto herkennen. Dat vind ik altijd eerst even ongemakkelijk, en daarna eigenlijk leuk. Het maakt dat ik me een soort van deel voel ‘van’ – if that makes any sense.
Laatste couplet: over verhuizen en je enorm kwetsbaar voelen
In Berlijn kende de eigenaresse van een koffiezaak ook mijn vaste order als ik ’s ochtends binnenkwam. Vond ik toen fijn, terwijl er later een patroon is ontstaan van: oh dan kom ik beslist te vaak ergens. Dat is toch voor schut dat ze al weten wat ik wil. Oké, ik moet maar een andere zaak proberen.
Typisch een gevoel van je teveel voelen. Vast oud zeer wat ik uit Schaijk heb meegenomen. In zo’n klein dorp kent natuurlijk iedereen elkaars alles en had mijn moeder het met de slager bij Albert Heijn over mijn liefdesleven. Vervolgens was ik dan een keer thuis en vroeg diezelfde slager me hoe het met mijn vriend ging? Dat was dan al een half jaar over, maar hey, ja je moeder praat veel over je.
Vond ik echt voor schut, werd ik ook boos over op mama, want wat gaat het de slager van Albert Heijn aan wat ik doe in mijn dagelijkse leven? Zal nooit vergeten dat die bewuste slager zei dat mama gewoon eenzaam was en mij zo miste. Ja, toen voelde ik me schuldig.
Betrokken raken bij een community heb ik altijd bestempeld als irritant, burgerlijk en onzin, maar stiekem wilde ik wel gewoon heel graag erbij horen. Dat heb ik ook enigszins met meiden op Instagram waarbij ik weleens een reactie achterlaat. Veel aan socials is fake, maar het zorgt ook voor connectie. Precies wat ik zei: voor een gevoel van erbij horen. Ja, dat is heel kwetsbaar om toe te geven, want, daarmee geef je, je als persoon volledig bloot. Het is stukken makkelijker om te razen en rebelleren, maar het is zo oneerlijk tegenover je gevoel. Je loopt zo over jezelf heen en geeft jezelf niet de ruimte en credits die je eigenlijk verdient.
Ik kwam er in ieder geval niet verder mee. Niet in Schaijk, niet in Berlijn tegenover Nederlanders, niet in Barcelona en vanzelfsprekend ook hier niet. Wat ik wel deed is mensen tegen me in het harnas jagen, of zorgen dat mensen een mening over me hadden zonder dat ze mij kenden.
Meer dan eens heb ik gehoord: ja, die Sascia – die voelt zich te goed voor ons/die denkt dat ze beter is dan wij. Een keer van mijn nicht, en een keer van een studiegenoot die het stom vond dat ik niet in Oss en omstreken wilde blijven.
Laatste couplet: over verhuizen en je enorm kwetsbaar voelen
Enfin, zelf woonde ik uiteindelijk effectief 6 jaar in Brabant (van mijn 12e tot mijn 18e) – en ben daarna nog een paar keer in en uit gegaan voor studie. In januari 2014 verhuisde ik naar Osnabrück en kwam na 3 maanden terug naar Haarlem. Nog zwerende dat ik een Duitstalige baan zou zoeken in Nederland, vertrok ik in juli 2014 naar Berlijn.
Na 4,5 jaar Dickes B, vertrokken we naar Barcelona en na bijna 4 jaar wonen we nu in Vilanova i la ge. Krijg ineens: everywhere you go(ho-ho), you always take the weather with you, in mijn hoofd.
Zou Crowded House het weer als metafoor voor bagage/je omgeving hebben gebruikt? Immers (Tim Immers!), als je van Berlijn naar Barcelona verhuisd, ahum emigreert, dan neem je het weer niet mee. Wel je gelukzaligheid en je eventuele issues.
Interessant. Mooi, dat ik die tekst nu pas doorheb.
Sodeju, ik wilde in dit stuk vertellen over de voordelen die het met zich meebrengt om in Vilanova i la Geltrú te wonen, na 4 jaar in Barcelona. Zoals vaker, heeft mijn zegje over Brabant buitenproportionele vormen aangenomen hierboven. Dus als je wilt lezen over mijn ervaring in Vilanova i la Geltrú – zou ik rápido doorklikken!
Lees hier ook de andere stukken van mijn vierdelige serie:
Een eerlijk stuk over verhuizen en je enorm kwetsbaar voelen