Ik koos ‘m als een van de eerste toen ik mijn Top 35 van de Top2000 (Radio 2) samenstelde. Het is een ’80s nummer uit 1984 dat me zó pakt. Waarschijnlijk door de hoge mate van synthesizers – ben gek op synthesizers! Althans, die meen ik te horen – ben verder geen muziekinstrumentenexpert, maar ga maar af op mijn gehoor. Dus without further adue. Hier is mijn eindejaarsmoment 2024: dit is mijn Top 35 uit de Top2000.
De band Foreigner, waar het lied van is, kun je kennen van ‘I want to know what love is’ (1984). Wat ik ook een kneitergoed nummer vind, maar ‘ Waiting for a girl like you’ (1981) doet me toch meer. Heck, waarom probeer ik uit te leggen waarom het ene nummer me meer doet dan het andere? Nergens voor nodig.
Foreigner – Waiting for a girl like you
Dit nummer heeft nu als extra herinnering dat een goede vriend van me, het lied vergat in zijn lijst te plaatsen.
Hij vulde eerste zijn lijst in, en omdat ik niet beinvloedt wilde worden, heb ik zijn lijst pas geopend, toen hij zijn keuzes stuurde.
Zijn reactie toen hij ‘Waiting for a girl like you’ wel in mijn lijst zag staan, was heerlijk ;). Beiden zijn we gek op de ’80s en het is natuurlijk onmogelijk om alles in je hoofd te hebben bij het samenstellen van zo’n lijst.
Nu ben je vast heel benieuwd welke nummers ik voor Radio 2 koos. En zo niet, krijg je toch mijn lijst. Komt ‘ie:
Het is op willekeurige volgorde natuurlijk. Zou torture zijn als ik ze echt op volgorde van ‘lievelingsen’ moet zetten. Dan zouden er nummers sneuvelen, maar ik wilde – naast al mijn ’80s – ook wat ‘modernere’ muziek erin.
I wanted to think outside of my ’80s box en daar kwam dit uit. Maar over het algemeen zijn ’80s het genre waarnaar ik het meest luister.
Wat las ik er nu over? Net in een comment onder de video van ‘Waiting for a girl like you’? Foreigner didn’t just make music, they had the power (I’ve got the power!) to make emotions come to life. Hoe prachtig, en so true (..funny how it seems..)
Een gevoel van thuis, een warme deken, dat alles goed komt
Mijn lievelingsen uit de ’80s geven me een gevoel van veiligheid. De nummers, vaak ook met een trieste noot, doen me denken aan thuis. Die hele Top2000 staat voor mij voor ’thuis’. Of eigenlijk, en hier komt die trieste noot: het thuis dat ik niet meer heb. Althans, niet meer in realiteit. IK herinner me alles nog, kan zo door alle kamers en ruimtes van mijn ouderlijk huis lopen. Ik zie mijn ouders nog voor me, kan ze nog aanraken in mijn gedachten, ik voel ze nog en kan ze nog horen, maar ze zijn er niet meer.
Dit maakt een maand als december ook een lastige en confronterende maand voor mij. Overal om je heen worden je die feestdagen door je strot geduwd en als je, je dierbaren moet missen, zit je daar soms even niet op te wachten. Alles moet happy, Merry Christmas, familie, iedereen bij elkaar, gezelligheid. Een grote commerciële hoo-haa.
Eindejaarsmoment 2024: dit is mijn Top 35 uit de Top2000
Waar ik ook van houd hoor, begrijp me niet verkeerd, maar mijn Kerst is nooit groots en meespelend geweest, want we waren altijd met zijn drieën. Ook zo’n verschil in gevoel: heb dat altijd een soort van saai gevonden. Onze familie waren wij ‘alleen’ maar met zijn 3. Papa, mama en ik. Nu ze er niet meer zijn zou ik willen dat ik nog eens met ze rond de tafel kon zitten.
MIjn moeder die altijd alle borden mooi opmaakte en, ook al gingen we nergens heen en kwamen er geen gasten, toch erop stond dat we wat leuks aantrokken.
De laatste jaren, en dan spreek ik over meer dan 10 jaar geleden, want mijn vader is er al 10 jaar niet meer (oef, wat heftig om dat te schrijven). Anyhow, mijn vader kwam de laatste jaren al niet meer aan tafel zitten met Kerstmis. Had hij geen zin in. Ook best heftig als ik dat zo schrijf. Achteraf weet ik dat het was, zodat wij niet zouden zien dat in één van zijn armen de spierkracht uitviel…
Dubbel gevoel
Tegen de tijd dat mij dingen begonnen op te vallen, heb ik hem nog net niet gesmeekt om toch eens naar de dokter te gaan. Was het niet voor hemzelf, dan voor mij, zijn enige dochter. Toen hij uiteindelijk naar de dokter ging, was het ongeveer binnen drie maanden over voor ‘m.
Bovenstaand verhaal is waarom de decembermaand, en ook de Top2000 mij zo’n dubbel gevoel geeft.
Die warme deken is er, maar ik kan me er niet meer lekker inwikkelen. De Top 2000 en zijn tune blijven bestaan, maar de bank waarop ik ‘m keek en mijn ouderlijk huis waarin de Top 2000 aanstond, zijn er niet meer. De Top 2000 kijken in mijn ouderlijk huis was altijd een rustmoment voor mezelf. Waarin ik even niks hoefde. Vroeg opstaan, de tv aan, en even met mezelf zijn.
Een gevoel van thuis, comfort, veiligheid, mijn ’80s bubbel if you will. Als ik hier in onze woonkamer rondkijk, zie ik dezelfde lamp, dezelfde stoel en dezelfde tafeltjes als die bij mijn ouders in de kamer stonden. Bij het uitruimen van mijn ouderlijk huis, nam ik die stukken mee. Ik schrijf dit op een stoel die van mijn ouders is geweest en ik nooit weg zal doen.
Die meubels zijn voor een ander meubels, maar voor mij zijn ze thuis. Dat representeren ze, staan ze voor thuis. Voor het (t)huis wat ik niet meer heb. Het (t)huis wat ik niet meer heb, maar nu zelf hier in leven, staande probeer te houden (oef).
Mijn ouders zijn er niet meer, maar ik wel. Begon ik dit stuk heel onschuldig met de insteek van een lied, krijgt het toch lading. Dat is wat muziek doet en wat schrijven en de maand december, met de Top2000, losmaken.
