Ik heb me NU toch iets gevonden wat me rust geeft. Voor, tijdens het slapen gaan en direct bij het opstaan. Of eigenlijk gaat het nog iets langer door. Tot wanneer ik zin heb zo’n beetje.
Wat eraan vooraf ging
Zondag hadden liefde en ik een heerlijke dag in de stad.
’s Ochtends rustig aan, vervolgens in allerijl naar een tentje dat we zaterdag ontdekten, want liefde wilde een crêpe. Ik ben de beroerdste niet, dus ik tufte er achteraan. Hij helemaal in de gloria met zijn crêpe, terwijl ik die toko rondkeek en bij ieder hapje en drankje het glazuur van mijn tanden voelde knallen.
Bovendien ben ik de laatste 2 weken weer aan het sporten en suikertroep aan het vermijden, en die canelloni’s: nee, het was het me niet waard.
Ijs, koffie en de biergarten
Ik ging voor een ijskoffie, in de veronderstelling dat het bevat wat zo’n koffie in mijn ogen moet bevatten: ijs en koffie. 4 euro vond ik dan ook best pittig voor een bakkie pleur on the rocks. Maar goed, hè, hoch die Hände, Wochenende, doe eens gek.
Bleek er een plons vanilleijs én slagroom in te gaan.
Juist, had ik net zo goed dat koekie kunnen nemen.
’s Middags las ik over een open air bij Birgit & Bier met Mediterraanse tapas. Mijn liefde is Spaans dus hoppeta, erop af. Laat me 3 woorden vinden voor dit eetfestijn:
BLOEDH**RENHEET, DRUK, CLAUSTROFOBIE.
Verder was het wel aardig, maar na een uurtje gingen we met gierende banden terug naar “buiten.”
Tapas bij El Faro
Doe ons maar een rustig terrasje en goede wijn of een fijn Spaans biertje. Incoming: EL FARO. Nooit van gehoord, maar ZO fucking goed. Er zijn 2 andere toko’s die ons favoriete biertje schenken, maar EL FARO – I just want to shout it from the rooftops. Natuurlijk moesten we de tapas proberen en die wáren me toch fantastisch. Jezus, wat lekker!
We zijn dan ook vrij lang blijven plakken.
Eenmaal thuis waren we kapot. We besloten nog een Netflixje aan te zwengelen, maar ik geloof dat we allebei in slaap zijn gevallen. Ik was ZO moe dat ik zelfs – en nu komen we eindelijk bij de moraal van dit verhaal waardoor ik een nieuw Word-document opende – mijn telefoon in de woonkamer liet liggen. Daar kwam ik dan weer achter toen ik middenin de nacht wakker werd. Ik zag ‘m op tafel liggen en vond het eigenlijk wel prima.
En verdomd, toen ik de volgende ochtend wakker werd leek ik wel meer uitgerust, meer ontspannen. Ik voelde ook geen urgentie om direct uit m’n nest te springen om te kijken of ik berichten had gemist.
Lekker dit, ja.
Nu deed ik het zondag onbewust en besloot ik het gisteravond bewust te doen. Ik werd weer met een heel ander gevoel wakker. Eindelijk snap ik mensen die dit al jaren roepen.
Hou die telefoon buiten de slaapkamer!
Zelfs nu na twee dagen niet direct op mijn iPhone scrollend merk ik hoe vaak mijn vriend dat ding in zijn handen heeft.
HET MOET NIET GEKKER WORDEN
Vanmorgen voelde ik me zelfs zo anders dat ik ook Headspace weer eens een zwengel gaf. En ik ontspande gewoon. Ik ontspande en kreeg écht wat meer headspace. Mijn dag begint ineens heel anders.
Ze zeggen dat je, om een gewoonte in je systeem te krijgen, je 2 weken nodig hebt. Dat klopt inderdaad met sporten. Ik dacht op een random dag hmm, wellicht moet ik Pilates eens proberen en dat i.c.m. wat cardio en dans vind ik nu gewoon lekker elke dag/om de dag. Headspace heb ik nu ook weer op iedere dag ingesteld en dit zonder telefoon naar bed ga ik ook eens doortrekken.
God zeg, het wordt nog eens wat met me. Als ik nu nog de wijn/mijn favoriete biertje kon laten staan..
HA, dat wordt sowieso niks, noppes, nada. Aangezien we zaterdag naar Spanje vliegen en naar Vilanova betekent: goed eten, goede wijn, onze favo biertjes en een bonk gezelligheid. Dan ga ik dus niet zitten zeveren dat ik niks eet/drink.
Minderen doen we wel weer in Duitsland, waar de cuisine toch al niet tot mijn favorieten behoort.
Enfin, dat dus. Die telefoon wegleggen als ik ga slapen.
Heerlijk, rust.
Goed bezig, Sas. Goed bezig!
Eens kijken hoe het gaat de komende twee weken!