In deze serie probeer ik in woorden te vatten hoe mijn leven met mijn vader is geweest. Van toen ik klein was en hij ziek werd, tot aan zijn overlijden in november 2014.
De tranen staan al achter mijn ogen. Stef Bos zijn “papa” is een prachtig lied, maar breekt me elke keer op als ik het hoor. Het is dan ook denk ik mijn meest vermeden lied van de afgelopen 5 jaar.
Volgende maand, 23 november 2019 is het 5 jaar geleden dat papa overleed. Mijn vader, Jacques Theuerzeit, Jacobus Maria Theuerzeit, geboren op 6 februari 1944 in Ubach over Worms, Limburg. Oh man, de tranen rollen over mijn wangen, maar ik wil dit schrijven.
Papa was geen alledaagse vader. Hij kon, door ziekte, zelfs eigenlijk geen papa meer vanaf mijn 11e levensjaar. De laatste actieve herinnering van hem achter het stuur van de auto, vind je in dit stukje en verder kan ik mij alleen herinneren dat hij ons naar school bracht in zijn blauwe SAAB toen ik een jaar of 10 was. Ik zat in ieder geval nog op de basisschool in Schiedam. In de zomer van groep 7 naar groep 8, meen ik, kregen we in het Schieland Ziekenhuis in Schiedam te horen dat papa een kwaadaardige hersentumor had en binnen een paar weken “weg” zou zijn.
Nou, dan zakt zo’n heel ziekenhuis onder je jonge lijfie vandaan, hoor. Ik kan me herinneren dat papa een boel medicijnen meekreeg en daarvan staat me de pil hydrea het meest helder bij. Een dreigend uitziende, grote roze/blauwe pil. Wat het precies deed, weet ik niet, maar in ieder geval niet veel goeds. In combinatie met die andere pillen ging papa achteruit. Die troep moest zijn reis naar het einde behaaglijker maken, maar het werd er natuurlijk niet leuker op. Ik maakte het niet zo bewust mee, maar leefde wel in de spanningen en zorgen. Zo’n situatie laat altijd zijn sporen achter, maar wat wist ik daar nu van? Na de vakantie kwam de klap(per): terug in het ziekenhuis kregen we de mededeling dat ze een fout hadden geconstateerd.
Een FOUT. Een godverdomde FOUT!
Ja, zegt die arts:
Je vader heeft geen kwaadaardige hersentumor, het was een hersenbloeding. Het spijt ons, we hebben een fout gemaakt.
Ze probeerden het zo voorzichtig mogelijk te vertellen.
Je bent een ziekenhuis, je kan je geen fout veroorloven. We hebben het hier verdomme niet over een verkoudheid! AL die medicatie voor de kat z’n viool. Alles waar hij zijn lichaam mee had moeten vervuilen, dat zou helpen en nu juist het compleet tegenovergestelde had gedaan? Onherstelbare schade!
Deze fout is mijn vader (en ons) dan ook f*cking duur komen te staan.