[:en]UNDER CONSTRUCTION
I remember this like it was yesterday. I just introduced myself to I-Tunes and was flipping through the new albums. Except for a whole lot of hip, new artists, I also saw Parov Stelar (who turned out to be enormously popular, and still is) and – Chad Valley. I didn’t know either of them and decided to listen to their albums. I think I first played a couple of tracks by Parov Stelar and I was hooked (I still am!) Where was that band all this time? Same goes for Chad Valley, also known as Hugo Manuel. The first song that I heard came from their first album:
‘Equatorial Ultravox’ (2011) – Listen to their album right here.
Yes, I did experience some difficulties pronouncing the title of the album, but it was all worth it. It was absolutely amazing! The songs, melodies and synthesizers just hit me like a tranquillizer (especially the first song ‘Now that I’m real’). I was hooked! Who was this man and where had he been all this time? It was great and made me so deliriously happy. I can’t really put it into words the way Chad Valley deserves, but this music just goes right through me. For me, that’s what music is all about.
I must say that I’m not always in the mood for this kind of music. But then again, the only music that I’m always in the mood for is 80s music (so sue me). Although, I do have a ‘I need to hear Chad Valley right now’ mood very often and then I listen to them for three hours in a row, Back in 2011 – or was it 2012? – I was completely hooked on their music and while listening I kept asking myself when the hell they were going on a tour? That joyful moment was announced in 2013 – yes, 2 years after I discovered them – when I came to the pleasant surprise of reading something on their Facebook about a scheduled tour ánd that they would play in Amsterdam. I remember how I went completely hysterical on our couch in Haarlem and my, at that time, significant other thought that I needed to be reanimated in a couple of minutes. Yes, I went absolutely crazy and the only thing I could do was scream: CHAD VALLEY WAS COMING TO AMSTERDAM, IT WAS FANTASTIC AND WE HAD TO, HAD TO, HAD TO GO THERE!! Of course we did.
The only thing I remember from that concert is that the venue was a tiny, little place at Sugarfactory in Amsterdam. I brought my album (of course) because I wanted Chad Valley to sign it. I was bloody nervous and as we were way too early, I just rambled on and on about how fantastic the band was. And now was the time that I could finally hear them ‘live’! At a certain point the doors opened and the place was small, very, very small. There were some instruments and some people were joining us. My first thought? My gosh, this is it? This is the amount of fans he has in Amsterdam/The Netherlands? How is that possible, this band is way too fantastic. Anyway, after a short while I was kind of glad that there weren’t so many people in the room – it was almost like a private concert. We got drinks and were chatting at the bar, when Chad Valley suddenly walked into the room. My behavior went from completely sane to ‘a 12 year old who is going to meet Nick Carter for the first time’ crazy. Of course my, completely down to earth boyfriend, didn’t budge an inch and asked me if I didn’t want to walk up to Hugo (Chad Valley is his alter ego) to get my album signed? Of course I wanted that, but I just didn’t have the guts to do so! G walked up to him.. I saw Hugo looking up, grabbing my album and signing it. YEEY, done! I was so happy (and I still am!)
The concert was amazing and time flew by! It was so fantastic to finally hear all of their songs ‘live’ now – the sound went straight through me. Not because it was too loud, but because it was so spot on-fabulous! Especially because, at a concert, you see the artist’ emotion and that on top of great music makes it an extra lively experience.
And then he said something that I didn’t really get. He was mumbling something about how many songs there were left for them to play and I thought he said ‘5’. So I was excited, more to come, more to come. Now, I know that I suffer from selective hearing now and then, but it turned out that they were only going to play 1 more song. I didn’t get that until the end of that particular song. They were saying their goodbyes while I was standing there – in complete and utter shock. What?! You guys are done? NO!
I was totally immersed in their songs and I didn’t see this coming. Anyway, after the concert I had to get myself a Chad Valley T-shirt and so I did (I still have it, goes well with a black blazer to keep it professional). New memories were made!
(after claiming that I didn’t remember much about this concert, turns out I do remember every little thing!)
The years after the concert, Chad Valley remained to be in my playlist, but not always on repeat. Even though I got to know a lot of other artists, he always continued to be one of my favourites. When people ask me what my favourite music is, I mostly say: ’80s, Chad Valley and Robert Francis… oh and Parov Stelar’. I just love music and can’t really decide, but when push comes to shove this is my list. Most people have never heard of Chad Valley (up until now) and Robert Francis and when I do introduce them to ‘my two men’ they hate it most of the time. But who cares, I love ‘em!
In 2012 Chad Valley’s new album got released: ‘ Young Hunger’ (2012) – Listen to their album right here.
Come to think of it: he played a couple of songs from his, at that time, new album during the concert. I have to admit that I wasn’t as stunned by it as I was by ‘Equatorial Ultravox’, but that was just because I was so used to that sound. ‘Tell all your friends‘ does come from ‘Young Hunger’ and that is very ‘equatorial ultravox-ish’. In 2013 they had a huge hit with their track ‘Shell Suite‘ (from ‘Equatorial Ultravox’) – it featured on the soundtrack of ‘Warm Bodies’ (movie from 2013). I guess this track is the most popular one up until now.
After their second album it became quiet around Chad Valley. He did a couple of tracks with some artists, but nothing big and nothing of his own. I was still impressed by ‘Equatorial Ultravox’ (it’s just fantastic!) so I wasn’t complaining. Until I saw a new track, ‘True‘, appearing on his Facebook-page. I thought it was kind of poppy (and I’m not very much into that), but it did have that certain Chad Valley-sound. As a matter of fact I was just happy that they finally made a track again. In July of this year all (positive) hell broke loose when I saw a post about a new tour! As I am not the most patient person in the world, I immediately wrote them a message, asking if Berlin/Amsterdam were on the schedule? And yes, Berlin it would be!
I rushed to their website and there it was: December 8, 2015 – Magnet Club, Berlin! (let the excitement begin!) But when I wanted to buy my ticket the venue disappeared – and therefore my world- but ‘luckily’ it turned out that Magnet Club was shut down and it was called Musik & Frieden now. Pfffjoe! I could breathe again. As you probably understand, the last couple of months I was completely obsessed with the albums again. I was silently hoping that they would play ‘old’ songs too, even though they do have a new album. I just thought that the first album was the most popular one. Then again:
Only the first two tracks are on their first album and the third one in line is actually their newest track! I’m happy to see that at least 3 of their tracks are doing well! I have to say that I came to appreciate the newest album more, because I heard them ‘live’ in the meanwhile. I’m listening to their new album as we speak and it keeps getting better and better.
About the second concert, last Tuesday
I decided to attend this concert alone. I do have my steady concert ‘partner in crime’ but since I live in Berlin now and she is still in The Netherlands, planning becomes rather tricky. Besides, I didn’t even think of asking anybody to this concert. My first ‘only the lonely‘ concert was Robert Francis in Cologne (Germany) and even though it felt a bit weird to attend alone, it was great! I am a social person, but it’s different to go to a concert together- to an artist you both love and both are enormously excited about – instead of going to a concert, because a friend wants to go, asks you to join while you don’t know any songs (or even the artist). When you go by yourself you don’t have to entertain the other person and you just go your own way! So after surviving my dearest Robert in Cologne, I could take Chad as well. Besides, the club is a 20 minute bike ride from my house in Berlin so, off I went.
The concert was planned at 21.00h, but there was also an artist playing before Chad would perform. Although, I am not very much into other artists when I’m overly excited to see one of my favourites, I decided to go on time. You never know the turn up and I wanted to have a good spot. Well, it turned out to be just as empty as it was in Amsterdam, but luckily there were some more people when Chad Valley started to play! And yes, it was FANTASTIC! Just like in Amsterdam, I was almost standing on the stage and I enjoyed the songs to the fullest!
Firstly, they played ‘Now that I’m real‘ and just like the first time I heard it, it just went straight through me. I was in doubt if I wanted to film this song. On one hand I just wanted to enjoy the moment, but with the thought in mind that there is not exactly a lot available when it comes to ‘live’ videos from the band, I decided to grab my camera.
(and when I wanted to upload the movie, it turned out that I can’t place it here with WordPress, damn you!)
So I decided to dust off my ‘YouTube-channel and upload it there. You can find the ‘Now that I’m real’ clip here.
After my favourite song, they played a song from ‘Young Hunger’ and I must say that a ‘live’ performance does give a whole other dimension to a song. It was great! They played a couple of songs from their newest album:
‘Entirely New Blue’ (2015) – Listen to their album right here.
All in all, I had a fabulous time! The concert ended with the ever popular ‘Shell Suite‘ and I just couldn’t resist the temptation of filming the performance. I enjoyed every synthesizing beat to the fullest and am so happy to have my own little clip now.
In case you want to see/hear it too: my clip of ‘Shell Suite’ is available right here.
And then it was done, finished, fertig, finito – the end. I was bursting with energy and I decided to walk up to Hugo and let him sign my concert-ticket. I would have bought the new album, but since their first album was my first love – and he signed that one in 2013- I decided to leave it at that. I was also interested in one of his T-shirts, but when I saw those crazy merchandise-prices I reconsidered. I already have a shirt, it still goes so I was very happy with the signed concert-ticket.
YES! When I stepped outside, being one big, throbbing, ready to burst adrenaline-bomb (some have a runners high, I have a music high) I experienced the ‘downside’ of going to a concert alone. Not being able to share everything. Yes of course, I texted my friend and got an enthusiastic response about the signed concert-ticket, but it’s not the same as going to a bar to talk about the FANTASTIC concert. But, what am I talking about – it was amazing! I saw Chad Valley again and I absolutely loved it.
So do yourself a favour (now I have to think about another song) and listen to their albums. Who knows, maybe you grow to love them too. After all, it just took me 1 click on I-Tunes and four years later, the love is still there and even better!
Here they are:
[:nl]Ik zie het nog zo voor me in 2011. Ik had net I-Tunes en bladerde wat door de nieuwe albums. Onder deze stonden behalve een hoop hippe, nieuwe dingen ook Parov Stelar (die overigens heel populair is, zo bleek!) en – Chad Valley. Ik kende beiden niet en besloot eens een klikje te wagen. Ik geloof dat ik Parov Stelar allereerst ontdekte en fantastisch vond – nu in 2015 vind ik de Oostenrijkse DJ nog steeds geweldig. Hoe heb ik het ooit zonder hem gedaan?! Datzelfde geldt ook voor Chad Valley, oftewel Hugo Manuel. Het eerste liedje dat ik van ‘m hoorde staat op het album:
‘Equatorial Ultravox’ (2011) – beluister het album hier
Ja, ik heb ook even op die titel moeten oefenen, maar het album bleek zo goed. Ik was eigenlijk verkocht nadat ik het eerste nummer ‘Now that I’m real‘ hoorde . Ik klikte op play, hoorde de intro en was weg. Wie is deze man en waarom had ik nog nooit van hem gehoord? Wat een fantastische muziek! Ik kan het niet goed in woorden uitdrukken maar hij, correctie: ‘ze’ maken het soort muziek dat dwars door me heengaat.
Het is muziek waarvoor ik niet altijd in de stemming ben, omdat het geen mainstream muziek is. Wat klets ik nu: de enige muziek waarvoor ik eigenlijk altijd in de stemming ben is 80s muziek (so sue me). Vaak genoeg heb ik ineens enorme behoefte aan Chad Valley en luister ik weer drie uur naar al hun albums. In 2011, of was het inmiddels 2012 (?), was ik behoorlijk verslaafd en ik vroeg me dan ook af wanneer ze in godsnaam eens op tour zouden gaan. Mijn geluksmoment kwam in 2013 – ja, 2 jaar nadat ik ze had ontdekt inderdaad- toen ik ergens, waarschijnlijk op Facebook– zag dat ‘ie naar Amsterdam kwam. Ik weet nog hoe hysterisch ik tekeer ging op onze bank in Haarlem en mijn toentertijd significant other dacht dat ik binnen een minuut gereanimeerd zou moeten worden. Ja, ik werd gek en kon eigenlijk alleen maar gillen, WANT CHAD VALLEY KOMT NAAR AMSTERDAM, HET IS FANTASTISCH EN WE MOETEN, MOETEN, MOETEN ERHEEN!! En dat gingen we natuurlijk ook.
Het enige dat ik nog van dat concert weet is dat het in een piepklein zaaltje in the Sugarfactory was. Ik had mijn album meegenomen, want dat moest natuurlijk gesigneerd worden. Maar ik was bloednerveus. We waren veel te vroeg en ik stond maar te ratelen, want ik ging één van mijn favorieten ein-de-lijk ‘live’ horen. De deuren gingen open en de ruimte was klein, heel klein. Er stond wat apparatuur klaar en er liep een handjevol mensen. De eerste gedachte? Dit meen je niet, die man maakt zulke goede muziek en dan heeft ‘ie zó weinig fans? Hoe kan dat? Daarna was ik alleen maar blij dat het niet volstond met lui, dan hadden we tenminste een soort van privé-concert – ook weleens prettig in vergelijking met andere concerten. We hadden een drankje en stonden wat te kletsen aan de bar, toen ik the man himself ineens de zaal in zag lopen. Als een klein meisje van 12 dat Nick Carter voor het eerst ziet werd ik mega-nerveus. Mijn – totaal nuchtere– vriend vroeg direct of ik mijn album niet wilde laten signeren, want nu staat ‘ie praktisch voor onze neus? Ja natuurlijk wilde ik dat, maar meen je nu dat ik op dé Chad Valley af durfde te stappen? Het antwoord is ‘nee’. Dus G pakte mijn album en liep naar Hugo (Chad Valley is zijn alter ego). Ik zag Hugo opkijken, knikken en mijn album pakken. Hups, voor elkaar en G kwam weer terug. Ik was zó blij! (en dat ben ik overigens nog steeds).
Het concert was fantastisch en het ging vreselijk snel. Ik vond het zo heerlijk om al die fijne nummers die me zo van de wereld brachten nu ‘live’ te horen. Ze waren zó geweldig goed, dit mocht eeuwig duren. We stonden echt recht voor hun neus dus het feit dat hij helemaal opging in zijn eigen muzikaliteit maakte het geheel nog beter. En toen volgde er een zin die ik niet helemaal begreep. Hij murmelde iets over hoeveel nummers er nog kwamen en ik dacht ‘ie 5 zei. Ik was blij, want er kwam nog meer! Nu weet ik dat ik af en toe een selectief gehoor heb, maar het bleek dus dat hij nog maar 1 nummer zou spelen. Dat had ik niet door, maar het bleek toen hij klaar was met zijn nummer en afscheid van ons nam. Wat een deceptie, ik was even zo verdrietig, want ik dacht dat er nog een hoop ging komen…. maar nee. G moest er om lachen, ik werd er boos om, maar goed – moet ik maar beter luisteren. Ik zat gewoon zo in dat concert dat ik alles vergat en blijkbaar hoorde wat ik wilde horen. Na het concert moest en zou ik een T-shirt hebben dus nadat we dat bemachtigd hadden (ik heb ‘m nog steeds) gingen we naar huis.
(na eerder te hebben gezegd dat ik me weinig van het concert kan herinneren, blijk ik achteraf toch nog alles te weten!)
In de jaren erna schoof Chad wat heen en weer in mijn playlist, ik leerde veel andere muziek kennen, maar hij is altijd één der favorieten gebleven. Wanneer mensen naar mijn favoriete muziek vragen, is het antwoord meestal ’80’s, Chad Valley en Robert Francis… oh en Parov Stelar’. Ik hou van zoveel, but when push comes to shove heb ik mijn eigenste, vaste lijstje. Geen hond die van Chad en Robert heeft gehoord, maar stiekem vind ik dat ook gewoon leuk. Dan maar apart zijn. Gekke is ook dat als ik mensen voorstel aan ‘mijn twee mannen’ ze het meestal vreselijk vinden. Ieder zijn eigen smaak!
In 2012 verscheen overigens Chads tweede album. ‘ Young Hunger’ (2012) – beluister het album hier.
Nu ik erbij nadenk speelde ‘ie ook een aantal van deze nummers tijdens zijn concert. Ik moet eerlijk bekennen dat ik iets minder weg was van dit album, maar dat ligt waarschijnlijk aan het feit dat ik gewoon zo gewend was aan ‘Equatorial Ultravox’. ‘Tell all your friends‘ komt namelijk wel enorm ‘equatorial ultravoxerig’ binnen. In 2013 werd het fantastische nummer ‘Shell Suite‘ (van ‘Equatorial Ultravox’) een enorme hit doordat het op de soundtrack van de film Warm Bodies verscheen. Een film waar ik helemaal niets mee heb, maar toch tof dat zijn nummer hiervoor gebruikt is. Dit nummer is zijn populairste track tot nu toe.
Na het tweede album was het even stil rondom Chad Valley, hij deed wat tracks met andere artiesten, maar er verscheen niks van hemzelf. Ik vermaakte me nog steeds hartstikke prima met ‘Equatorial Ultravox’ dus mij hoorde je niet. Totdat er in juli van dit jaar ineens een nieuw nummer was, getiteld ‘True‘. Het hoorde wat ‘poppy‘ aan, maar had toch wel weer dat Chad Valley-gehalte. Bovendien was ik gewoon zo blij dat hij weer iets gemaakt had. ‘True‘ was in eerste instantie zeer zeker niet zo diep als, eigenlijk alle nummers, op ‘Equatorial Ultravox’, maar zeker lekkerder dan ‘Young Hunger’. De (positieve) pleuris brak helemaal uit toen ik een post zag verschijnen over een nieuwe tour. Ik, mevrouw Ongeduld, stuurde Chad Valley direct een berichtje op Facebook met de vraag of ze in godsnaam ook naar Berlijn/Amsterdam kwamen en, ja hoor. Berlijn it would be!
Vlug naar de website en ja hoor, op 8 december 2015 stonden ze aangekondigd in de Magnet Club (tegen de tijd dat ik een kaartje wilde kopen was de venue ineens verdwenen en zag ik de wereld alweer vergaan). ‘Gelukkig’ bleek de club alleen maar opgedoekt, heette het nu Musik & Frieden en kon iedereen weer rustig doorademen. In de vier maanden tussen toen en afgelopen dinsdag was ik weer compleet verslaafd aan zijn albums. Ik hoopte dat ‘ie ook nummers van zijn eerste album zou spelen – die zijn naar mijn mening toch het populairst. Hoewel:
Alleen de eerste staan op het eerste album en het derde nummer is zijn nieuwste track. Goed om te zien dat in ieder geval 3 van zijn nieuwe nummers scoren bij het publiek (ze zijn ook gewoon goed!) En ik moest ook zeggen dat, nu ik een aantal nieuwe nummers live heb gehoord, ik er meer waardering voor heb gekregen. Ik luister as we speak weer naar het nieuwe album en het wordt alleen maar beter.
En dan het tweede concert, afgelopen dinsdag
Ik besloot alleen naar dit concert te gaan. Al jaren heb ik mijn vaste ‘partner in crime’, maar het gaat wat lastiger met plannen nu de een in Nederland woont en de ander in Duitsland. Het is ook niet eens in me op gekomen om iemand mee te vragen. Mijn eerste ‘alleenige’ concert was Robert Francis in Keulen en hoewel dat even gek voelde, merkte ik ook hoe fijn het was. Geen rekening hoeven te houden met degene die naast me staat, als in: je afvragen of hij/zij het wel leuk heeft, want de persoon in kwestie gaat toch eigenlijk mee om mij gezelschap te houden. Hoewel het natuurlijk leuker is om een concert-ervaring te delen, beviel Robert me prima dus Chad kon ik ook wel aan. De club zit op welgeteld 20 minuten fietsen van mijn huis in Berlijn, dus kind kon de was doen. Het concert begon om 21.00 uur, maar had ook nog een voorprogramma. Daar zit ik meestal niet zo op te wachten, maar ik zorgde toch dat ik er op tijd was. Je weet nooit hoe druk het is dus kun je beter wat eerder gaan. Nérgens voor nodig geweest zo bleek. Het was net zo leeg als toen in Amsterdam en deze locatie was zelfs nog wat groter. Gelukkig stond het voller toen Chad Valley om 22.00 uur begon en ja, je voelt ‘m aankomen: het was FANTASTISCH!! Ik stond nog net niet op het podium en heb onwijs staan genieten.
Als allereerste speelden ze ‘Now that I’m real‘ en was ik in dubio of ik een opname zou maken of niet. Enerzijds wilde ik gewoon van het moment genieten, maar uiteindelijk bedacht ik me dat er (bijna) niets van ze online staat en dit mijn kans was.
(en toen ik het filmpje wilde uploaden bleek dat zo’n groot filmpje niet compatibel is met WordPress, damn you).
Dus ik besloot mijn ‘YouTube-kanaal’ maar weer eens af te stappen en je vindt het filmpje hier.
Na mijn lievelingsnummer volgde een lied van ‘Young Hunger’ en tja, dan zal het er wel aan liggen dat het ‘live’ is en dat je de emotie van de artiest ziet, maar het was absoluut mooi. Goed, een aantal van zijn tweede album dus en wat werk van zijn allernieuwste album:
‘Entirely New Blue’ (2015) – beluister het album hier.
Gewoon hartstikke ff-ing fantastisch – kan niet anders zeggen. Ze topten het spektakel af met ‘Shell Suite’ en ik kon het niet laten deze op te nemen. Ik heb keihard staan genieten van iedere beat (Chad Valley werkt altijd met synthesizers) en was extra blij dat ik nu mijn eigen filmpje had. Hier kan ik nog lang van genieten:
‘Shell Suite’ bekijk/luister je hier.
En toen. Toen was het einde oefening, het was klaar, af, finito, ten einde. Natuurlijk zat ik vol met energie en ik besloot dat ik mijn ticket ging laten signeren. Het nieuwe album had ik ook wel willen kopen, maar ik beschouw zijn allereerste album als mijn grote liefde en aangezien dat in 2013 is gesigneerd, liet ik het zo. Een T-shirt stond ook op mijn verlanglijstje, maar toen ik de merchandise prijzen zag was ik erg tevreden met het Chad Valley T-shirt dat ik die avond aanhad. Ja, ik droeg als een ware groupie een T-shirt van de band, haha. Ik ging dus voor een handtekening op mijn ticket.
En zo geschiedde! Toen ik naar buiten stapte was ik één bom adrenaline, kon ik alleen maar enorm glimlachen en merkte ik meteen weer de downside van in je up naar een concert gaan: er is niemand om het mee te delen. Natuurlijk stuurde ik het gesigneerde ticket naar mijn vaste ‘partner in crime’ waarop meteen een enthousiaste reactie volgde, maar het is niet hetzelfde als na een concert nog even wat drinken en nakletsen. Maar goed, het was mega fantastisch en ik ben zó blij dat ik mijn dosis Chad Valley weer heb gehad! Nadat je nummers ‘live’ hebt gehoord hebben ze toch ineens een andere lading, heerlijk.
Doe jezelf een plezier en beluister de albums eens. Voor mij is het ook begonnen met 1 klik op I-Tunes en vier jaar later is de liefde er nog steeds. Ze zijn gewoon echt heel goed. Je moet ervan houden, maar als je deze eenmaal in je hart hebt gesloten, gaat ‘ie er niet meer uit.
Resumé:
[:]