1 jaar en – even checken – 17 dagen wonen we nu in zonnig Barcelona. Het is december, aankomende dinsdag is het Kerstmis, maar als de kerstverlichting niet zou hangen, zou je zeggen dat ik lieg. We kunnen hier nog steeds op een terras zitten (met jas aan, dat dan weer wel), het is nog steeds zonnig en gisteren moest ik mijn shawl afdoen, want het is te warm.
Anyway, ik dwaal af: ik wil je graag vertellen waarom ik pas na 1 jaar en 2 dagen actually, Spaans ging studeren. In mijn vorige stuk over mijn cursus las je al mijn positieve ervaringen, maar ook angstgedachten die me ervan bleven weerhouden om Spaans te leren. Gedachten waardoor ik me tegen liet houden om actie te ondernemen en die taal onder de knie te krijgen.
Jij bent natuurlijk benieuwd waarom ik zo lang wachtte om Spaans te gaan studeren en wát dan mijn angstgedachten waren. Hier komen ze:
Ik ben 33 en wilde niet in een klasje expats/twenty-somethings terechtkomen die er allemaal met de pet naar gooien, terwijl ik serieus ben. Onwijze oordelen, gebaseerd op vorige, persoonlijke ervaringen.
De waarheid (insert: Marco Borsato) was dat ik bang was om leuke mensen te gaan leren kennen, waarvan ik binnen een aantal maanden afscheid moest nemen. Marco zegt dat afscheid nemen niet bestaat, maar dat ervaar ik anders.
In werkelijkheid
Bleek dit grote BS en leerde ik juist twee hele leuke mensen kennen. Een die hier voor onbepaalde tijd blijft en een ander, Duits meisje (yes, Duits, halleluja!) die hier tot februari blijft, maar overweegt weer terug te komen. Naast het feit dat we alledrie een taal leren, en dat nu met zijn allen kunnen doen, kan ik met hen ook over struggles praten. Zo worden de mijne ineens “de onze”, which is great. Deze twee ladies zijn net zo serieus als ik, en met de rest van de klas had ik weinig te schaften. Behalve met groepsoefeningen, waarover meer in een ander punt.
Spaans leren spreken en begrijpen, betekent ook dat mensen verwachtingen van me zouden kunnen hebben (lees: ik was bang voor mijn eigen standaard en andermans verwachtingen) in mijn dagelijks leven.
Achtergrondinformatie: ik ben inmiddels meer dan 2 jaar samen met een Spanjaard (die me in Berlijn ten huwelijk vroeg en in september 2020 gaan we trouwen!) Nu is het voor Spanjaarden niet altijd vanzelfsprekend dat ze de Engelse taal goed beheersen, maar bij mijn vriend ligt dat anders.
Hij heeft vroeger x vroeger in NL gewoond én 6 jaar in Berlijn (langer dan ik, can you imagine). We hebben elkaar ontmoet in Berlijn waarna we samen besloten om naar Barcelona te gaan. Hij is (gelukkig) veel Europeser dan de meeste Spanjaarden die ik ken en wij spreken dus altijd Engels. Van hem kwam dus geen pressure om Spaans te leren.
Waarom ik pas na 1 jaar in Barcelona wonen Spaans ging studeren
Wel komen we vrij vaak samen met familie en is dat voor mij altijd draining, vanwege de taalbarriere-struggle. We praten hier slechts over ouders, broer, schoonzus en twee nichtjes, maar ga er maar aanstaan. Tijdens familiebijeenkomsten, en het is niet eens een grote familie, verdwijn ik dan ook naar de achtergrond en kan ik mezelf niet uiten. Daardoor had ik elke keer paniek als er iets te doen was. En de Sas, alleen JIJ kan die barriere wegnemen, ga nou Spaans leren – druk, hielp niet. Ik hou niet van druk en moeten en dus kon iedereen het lazarus krijgen.
In werkelijkheid
Versta en spreek ik na 2 weken Spaans een stuk meer, en ook uit mezelf. Ik heb er meer zelfvertrouwen door gekregen en zie er nu minder tegenop om weer een hele middag bij de familie te zitten. Ik ben heel dankbaar voor zijn liefdevolle familie, even though it’s hard with a capital H. Dát alleen al te erkennen. Dat het logisch is dat ik me zo voel. Dat ik me zo mág voelen. Dat hele “liever voor mezelf zijn”, levert een stuk meer op dan het wegdrukken en streng zijn voor mezelf
Spaans leren en masteren, betekent misschien op lange termijn dat ik Barcelona echt leuk ga vinden. Dat ik me hier wellicht écht thuis zou kunnen gaan voelen, en dat voelt als verraad naar Berlijn. Wíl ik me wel thuis voelen in Barcelona? Dan heb ik namelijk geen reden meer om me af te zetten tegen deze Spaanse stad. Wil ik dat wel?
Ten eerste: is het Alberto! (Samson & Gert-referentie) en ten tweede: wat een nare gedachtes en gevoelens. Waarom zou ik me niet thuis mogen voelen in Barcelona? Omdat ik Berlijn zo mis? En waarom wil ik me afzetten tegen de stad waarin ik woon en ook nog wel even blijf? Vreselijk, tijd om liever te worden voor mezelf.
Berlijn blijft altijd mijn nummer 1, de stad zit in mijn hart en die is er niet meer uit te rammen. Goed Spaans spreken en een leven op kunnen bouwen hier, is allereerst beneficial for me plus, wil niet zeggen dat we niet over 2 jaar teruggaan naar Berlijn – of ergens anders heen. Limiting beliefs noemen we dat. Mijn thuis is waar Sergio en Luci zijn. Wat ook weer tegenstrijdig voelt, want een thuis hebben, zegt nog niet dat je gelukkig bent. Met Barcelona krijg ik nooit de band die ik met Berlijn heb en dat is hartstikke OK.
In werkelijkheid
Wel biedt Barcelona me weer nieuwe kansen, waaronder Spaans leren en nieuwe mensen leren kennen. Bovendien houd ik van het eten en is het klimaat het hele jaar door heerlijk. Barcelona is een kans, die nog rijker wordt als ik Spaans goed onder de knie heb. Al zijn er ook dingen die ik absoluut kut vind aan Barcelona. Dingen waarmee ik op de langere termijn niet meer wil dealen, dingen die me stress geven. Ik denk dus niet in jaren, wat mijn vriend wel doet. Als hij het heeft over “over twee jaar dit of dit in Barna” krijg ik een interne paniekaanval. Daar spreken we ook over.
Hij geeft zelf toe dat hij egoïstisch denkt wat betreft zijn werk. Dan besluit ik vervolgens om niet te gaan zitten doemdenken en me op het moment te focussen.
Du moment zou ik niet teruggaan naar Berlijn, omdat ik eindelijk in een soort van flow zit in Barcelona. Ik heb goed contact met die meiden, heb mijn Spaanse cursus, ik ben erg gehecht aan mijn sportschool en mijn werk kan ik vanuit overal doen. Barcelona is voor nu mijn thuis, omdat Sergio en mijn liefste Luci hier zijn. Zou ik nu alleen in Berlijn zitten met mijn liefste twee ver weg, zou ik doodongelukkig zijn.
Zo, die was langer dan ik dacht!
Ik heb een hekel aan groepswerk, omdat ik heel individueel ben en niet afhankelijk wil zijn van anderen
Ik heb groepswerk nooit leuk gevonden. Als ik iets doe, houd ik er niet van om afhankelijk te moeten zijn van anderen. Het liefst doe ik het allemaal zelf.
Zo ging het al tijdens mijn studie: of ik neem de leiding, of ik verdwijn naar de achtergrond. Ik erken dat mijn individualistische aspect iets is, waaraan ik mag werken. Ik moet in dit leven nu eenmaal met anderen kunnen samenwerken. Goddank, als je groepje of medestudent toevallig leuk en meewerkend is, maar anders moet ik het er ook mee doen.
Waarom ik pas na 1 jaar in Barcelona wonen Spaans ging studeren
Groepswerk was een grote reden voor mij om niet meer de klas in te gaan. Een paar maanden geleden koos ik voor een online “studie” Spaans van Rosetta Stone. Kon ik lekker alleen, wanneer ik wilde, waar ik wilde en op mijn eigen tempo online doen. Heerlijk! Althans, dat dacht ik. Ik heb het eens 2 weken achter elkaar volgehouden en begon toen ook wat Spaans tegen mijn vriend te spreken, maar het is niet de beste match voor mij.
In werkelijkheid
Bleek ik nu in mijn klasje sowieso die meiden te hebben. Ik zei al eerder: zij waren de voornaamste reden dat ik me inschreef. Het meeste deed ik dan ook met hen of één van hen. Totdat ze er op een dag allebei niet waren, toen voelde ik wat paniek. Nu moest ik met anderen samenwerken, verandering, niet mijn sterkste asset. Ik ging er positief in, was actief en vroeg ze dingen. Echter, waren zij al aan het schrijven, terwijl ik nog sprak. Ik wist het antwoord op één van de vragen niet en vroeg een ander meisje. Ja, zegt ze, het is absluut dit en dit. Oh ok, dus ik schreef het op. Toevallig vroeg de leraar die vraag aan mij. Terwijl ik het antwoord las, voelde ik dat het niet het juiste was en corrigeerde mezelf in dezelfde adem.
Direct besloot ik: vanaf nu vertrouw ik op mijn intuïtie. Overigens heb ik dat vaak met Spaans. Eerste antwoord is goed, dan ga ik twijfelen, verander ik het en blijkt toch dat eerste antwoord goed te zijn.
Ik blijf het bizar vinden hoe moeilijk deze beslissing om een Spaanse cursus te gaan doen, voor mij was. Wel kan ik zeggen dat het de beste beslissing van het jaar is!
Dus, heb je de kans om een andere taal te leren, in Nederland of in het buitenland, ga ervoor!