Vandaag begon mijn Spaanse cursus weer en in mijn eerste, nieuwe les kwam ik mezelf even goed tegen. Ik werd totaal uit mijn comfortzone geyanked. Vreselijk, maar ook ontzettend goed.
Wat vooraf ging..
Zoals ik al vertelde stapte ik in deze cursus bij Oxford House door andere twee meiden. Ik ontmoette ze op een feest en besloot direct te handelen! Eigenlijk duurt de cursus een maand, maar ik stroomde pas de tweede week in. Bleek geen probleem te zijn, dus dat was top!
Goed, vanaf dag 1 zat ik naast die meiden en deed ik ook alles, wat in groepjes moest, met één van die meiden of allebei. Ik ga al niet lekker op groepswerk, dus vond het heerlijk om dat met die twee girls te doen.
Ja, vond inderdaad.
Ik doe de cursus weer met één van de meiden waarmee ik begon. Bij de entree groetten we elkaar uitbundig, want we hadden elkaar 2 weken niet gezien. Wat vind ik het een ZEGEN dat ik weer iemand heb ontmoet waarmee ik een klik heb. Zo ontzettend fijn, mede daardoor raad ik ook iedereen aan een cursus te doen in een nieuw land.
Panie(hiehie)k!
Afijn, wij dat lokaal in en daar gebeurde het:
Oh, een nieuwe leraar? In dit geval een vrouw. Onze vorige leraar is een man en ik merk dat ik beter vaar met mannen dan met vrouwen. Waarom? Dat is een mooie vraag, waarop ik nog broed voor een wellicht volgend artikel.
Ah, wel een paar bekende gezichten, maar toch meer nieuwe. Dit vind ik juist heel fijn, want de vorige groep was niet heel actief. Deze groep lijkt spontaner.
Oh, de lerares spreekt anders, heel snel en lijkt vrij streng? Mijn eerste indruk was: dit is er eentje waarbij je geen dingen weg kan lachen. En laat dat nu één van mijn beschermingsmechanismen zijn.
Ik had angst. Ik ging zitten en de eerste 10 minuten voelde ik me alsof er vijf vrachtwagens over me heen reden. Mag ik weg, mag ik vluchten, mag ik naar het toilet? Stof gemist, nieuwe omgeving, mensen hadden al huiswerk gemaakt en wij wisten niet waar het over ging. Voelde me direct met 5-0 achterstaan. Ik keek mijn vriendin aan, die me knuffelde en zei dat het heus goed kwam, maar dat zij zich inderdaad exact hetzelfde voelde.
Na het doornemen van het huiswerk, gebeurde het. Examen, zegt die lerares. Uh, wat, wij zitten hier net 10 minuten. Ze deelde iedereen in en we moesten in rijtjes gaan staan voor een wedstrijdje werkwoordvervoeging. Pardon?
Stel je voor: in rijtjes van 3 achter elkaar voor het bord staan, de lerares noemt een werkwoord in ik/jij/hij/zij whatever vorm. Aan de groepjes de schone taak om de vervoeging zo snel mogelijk op te schrijven en de stift door te geven.
Ik voelde me zo klein
No pressure (Queen, Bowie, kom er maar in!)
Direct voelde ik me minuscuul. In het verleden wilde ik in dit soort gevallen nog wel eens zeggen: sorry, ik moet naar het toilet en daar serieus blijven totdat die oefening klaar was. Nee, ik maak geen grap. Als dat zou betekenen dat ik 15 minuten weg zou zijn, dan deed ik dat en verzon ik een excuus. Dat is gelukkig allang verleden tijd, maar onbehaaglijk voelde ik me wel.
In een groepje, voor de klas, dingen opschrijven waarover anderen kunnen oordelen? UNDER PRESSURE! Direct voelde ik mijn houding veranderen. Ik zakte een beetje door één been en mijn armen gleden als vanzelf over elkaar voor mijn lichaam. Van de zenuwen begon ik wat te lachen en voelde mijn beschermingsmechanismen inkicken.
5 seconden was ik doodsbang om een fout te maken, om onder te doen voor een ander. Om iets niet te weten en allemachtig: dat anderen mij te slecht vinden, want nondeju ik heb wel 2 hele weken Spaans gehad. Dan moet je dingen weten! Deze nieuwe lerares en haar methode duwde me keihard, totaal uit mijn comfortzone.
Achteraf valt het altijd mee
De oefening bleek al na een minuut superleuk. Ik wist de antwoorden en kreeg adrenaline van het wedstrijdelement. Het deed me beseffen dat ik nog steeds kwetsbaar ben, maar me daar ook bewust van ben. En dat is mooi en oké..
Terug op mijn stoel bleken we echter nog niet klaar. Groepsoefeningen deden we altijd al, maar lekker met mijn meiden. Deze lerares gaf ons ineens nummers 1, 2 en 3 en we moesten driekwart van de les samenwerken met allemaal verschillende personen. Als ik ergens niet van houd, is het groepswerk. Again: omdat ik onzeker word en bang ben dat anderen over me oordelen. Ik ben altijd goed geweest in mezelf klein praten, besef ik nu. Dat is een beschermingsmechanisme waarmee ik mezelf uit dingen klets. Wauw.
Mijn eerste 2 weken Spaans heb ik afgesloten met gigantisch goed resultaat en nu werd ik weer onzeker, want ik vond dat ze allemaal (twee mensen, gut gut) beter spreken dan ik. Ik kon mijn vocabulaire niet vinden, mijn verhaal kwam er dus niet uit zoals ik wilde en drie dingen werden mij duidelijk:
Spaans moet ik echt oefenen
No shit, Sherlock! Ik heb 2 weken geen boek gezien en verwacht nu dat ik net zo goed ben als 2 weken terug. Nee dus.
Als ik me onzeker voel, haal ik mezelf naar beneden zodat ik van anderen peptalk krijg.
Een ach nee, dat heeft iedereen / nee joh, je doet het hartstikke goed / nou, mij lukt het ook niet hoor – doen me dan weer wat “opbloeien”. Als een ander zich ook zo voelt (gemeend of fake) of mij een spreekwoordelijke aai over mijn bol geeft, dan ben ik er ineens oké mee. En dat vind ik dus helemaal niet oké.
De name of the game is dus eigenlijk: ik stel me onzeker/durf ik niet/ben niet goed genoeg op en dan hoef ik het niet te doen van mezelf.
Ai ai (ai ai, cantar, no llores) Gisteren moest ik een totaal nieuw manspersoon vertellen over de gebruiken in Nederland. Mijn gedachten stonden op Duits en dat zei ik tegen hem in het Spaans. Althans, dat probeerde ik. Ja, begon ik: ik woon al 6 jaar niet meer in Nederland, ik weet niets meer van de gebruiken in NL? Verloochening van je vaderland, noemen ze dat. Why the F zeg ik zoiets? Ik voelde me zo ongemakkelijk dat mijn partner zei dat hij wel kon begonnen. Ik voelde me meteen op mijn plek gezet, maar stemde wel direct toe!
Gut, gelukkig, ik ben er even vanaf. 3 seconden in zijn praatje, keek ik naar het bord en borrelden de woorden ineens op. Ik begon hem vragen te stellen, half hakkelend, maar ik deed het wel.
Ook na de les zei ik direct tegen mijn vriendin: oh, het was wel anders he? Ik kwam totaaaaaaaal niet uit mijn woorden.
Echt, de negativiteit die ik soms tegen mezelf uitsla. Ik praat mezelf totaal onnodig, totaal onzeker. Ik kan het allemaal wel, maar het is gewoon vaak makkelijker om me klein te houden. Herkenbaar?