Have you ever heard the wolf cry to the blue corn moon? Or let the eagle tell you where he’s been. Can you sing with all the voices of the mountains? Can you paint with all the colors of the wind?
Vanessa Williams – Colors of the wind (1995)
Vier zinnen lang kippenvel. Wat zeg ik: al zodra ik het eerste instrument hoor van Vanessa Williams’ Colours of the Wind. Opvegen kun je me, ik vind het zo’n ongelooflijk prachtig lied. Het lied hoort bij de Disney film Pocahontas die in 1995 (ik was 9) het levenslicht zag.
Net als in de film
Ik woonde destijds in Schiedam (naast Rotterdam) en mij staat een bezoek aan de Lumiere bioscoop in Rotterdam bij. Met mijn buurmeisje was het geloof ik – en haar moeder. Haar moeder was Engelse docente en nam ons daarom denk ik mee. Althans, mijn geheugen zegt me dat we naar de Engelse versie gingen. Iets met: nu draait ‘ie in het Engels en dat is goed voor jullie.
Vandaar dat ik er wellicht weinig van begreep, want ik sprak natuurlijk nog geen Engels.
Voor Pocahontas zag ik The Lion King. Ja, ook in het Engels, omdat ik die op videoband kreeg. Grappig als ik nu terugdenk: zowel Pocahontas als The Lion King zagen zelden de binnenkant van mijn videorecorder. Ik zwijmelde veel liever weg bij Belle en het Beest (hoewel ik de intro heel eng vond), Assepoester, Lady en de Vagebond (och 1:09, kippenvel ALL over) , de Reddertjes (die ook wel een spanningselement hebben) of de Aristokatten (kattenpoot voor kattenpoot voor kaaaaattenPOOT).
Van Nederlands naar Engels
Mijn eerste Disney was Belle en het Beest en tot aan Aladdin in 1992, keek ik alleen Disney in het Nederlands. Logisch, ik was hartstikke jong. Vanzelfsprekend kende ik dus ook alle liedjes in het Nederlands. The Lion King introduceerde me met zijn Engelse soundtrack en toen deden de Nederlandse liedjes me niets meer. Goed voor mijn Engels dus! Ik kreeg meer interesse in Engels, begon ook Engels te lezen op de basisschool, maar tot op de dag van vandaag trek ik alleen de Engelse liedjes uit The Lion King en Pocahontas. Geef me aub niets in het Engels van andere Disney-films.
Het ding met Pocahontas was, dat ik als een blok viel voor de prachtige muziek én de mopshond, waarvan ik destijds niet wist dát het een mopshond was. Hier heb ik het over Percy, het verwende hondje van John Smith. Jaren later, toen we thuis een mops hadden, viel het me ineens op dat Percy ook een mopshond is. En dit lang voordat mopsen zo mateloos populair werden.
Ja, Disney is goed voor alles.
Wat betreft (The Lion King) de Leeuwenkoning weet ik weinig meer, maar ik weet wél dat we dus die Engelse soundtrack kochten en we deze heel vaak thuis luisterden. Mijn moeder was volgens mij gek op de stem van Elton John en zodoende zegt de Circle of Life mij ook een heel stuk meer dan de Kringloop van het Leven. Ik kan wel zeggen dat ik opgegroeid ben met die soundtrack – ik zie ‘m nog voor me.
Ben ik nu nog steeds hysterische fan van alle Nederlandse liedjes en kan ik ook écht geen geremasterde versies aanhoren – Pocahontas en The Lion King moeten in het Engels.
Na Pocahontas en The Lion King nam mijn interesse voor Disney af. Al kan ik mij daar haast niets bij voorstellen, aangezien ik het gisteren weer in mijn bol kreeg en een rits Disney-liedjes op mijn Instagram-stories plaatste.
Hoewel ik vrij heldere herinneringen heb aan de Pocahontas en Lion King-periodes, zijn mijn lievelingsfilms hele andere. Feit is dat ik altijd meer heb gehouden van Disney’s de Aristokatten, Assepoester, de Speurneuzen, Lady en de Vagebond en de Reddertjes. Belle en het Beest vond ik ook fantastisch, maar het beest was een beetje eng. Hetzelfde geldt trouwens voor de karakters in de Reddertjes, de boze stiefmoeder in Assepoester en Ratbout Ratatouille in De Speurneuzen. Daar kreeg ik ook rillingen van.
Nu ik het zo schrijf, zijn het allemaal films waarin dieren een grote rol spelen.
Lady en de Vagebond
Lady en de Vagebond grew on me, omdat mijn moeder dit ook een fantastische film vond. Ik heb die film zo ontzettend vaak gezien, dat ik ‘m haast kan dromen. Ik wilde ook een hondje als cadeautje in een mandje, vond de vriendschappen tussen die honden ZO zoet en had het niet meer (spoiler-alert) toen Snuffel, Lady wilde redden en zelf met zijn ouwe lijf onder die kar terecht kwam. Jogg die ernaast zat te joelen zorgde voor tranen. Vagebond vond ik niet leuk, want hij wilde Lady op het slechte pad brengen. Hahahahha, dat ben ik later in mijn leven maar al te aantrekkelijk gaan vinden.
Spannend joh, foute mannen. Had ik daar maar eerder lering uit getrokken hè. Overigens vinden Lady en de Vagebond elkaar he-le-maal tijdens het diner bij de Italiaan. Dat moet de bekendste scène uit de film zijn!
Naturellement, les Aristocats
De Aristokatten keek ik graag, omdat ik toen ik klein was, gek was op poezen. Ik kan niet fatsoenlijk naar die film kijken, want 1) ik schater de hele tijd van het lachen, omdat ik weet wat er komt 2) praat de hele tijd mee en 3) Luci, onze mopshond, zit alleen maar naar de TV te blaffen als ze al die beesten over het scherm ziet rennen (nie zo rennen, nie zo rennen!)
Behalve de poezen (katjuuuhuuuuuuuhs voor de kenners) zijn er ook ganzen in het spel: Abigail en Amelia Giebel, waar later hun oom Waldo bijkomt.
Dat wordt één hysterisch, hilarisch tafereel (nu doet Oom Waldo me opeens aan Martien Meiland denken!) en de ganzenpas blijft voor altijd legendarisch. Ik zal jullie alle fantastische oneliners besparen.
Ga ‘m zelf maar eens kijken op een druilerige zondagmiddag. Komt je innerlijke kind weer helemaal naar boven. Heerlijk is het.
Disney X Sascia-trivia
- Uit Lady en de Vagebond is een inside joke met mijn vader ontstaan. Als we ergens naartoe gingen en hij wilde dat ik hem een arm gaf, zei hij altijd: my lady en ik: en de Vagebond
- Ik heb een Aristokatten-pyjama, waarvan ik alleen de broek gebruik. Als ik dat T-shirt draag, kan ik mijn sexleven voorgoed gedag zeggen
- De naam van mijn/onze mopshond Luci komt uit Assepoester. Haar boze stiefmoeder heeft een kat, Lucifer, en aangezien die naam voor de duiver staat, ging ik 8 jaar geleden voor Luci
- Die kat Lucifer heb ik vorig jaar als pluche-knuffel gekocht in de Disney Store in Barcelona – ik slaakte werkelijk een gil toen ik ‘m zag
- Door Pocahontas wist ik überhaupt dat mopshonden bestonden, John Smith’s verwende mops Percy is de aanstichter van mijn mopsenliefde
- Een knuffel van Lady en de Vagebond staat al jaren trots in mijn, en nu onze woonkamer. Zo tof dat ik ‘m ook cadeau heb gedaan aan een vriendin. Overigens staat me nog een bijna-paniekaanval bij, toen ons nichtje ‘m te pakken had. Magneetjes zijn leuk voor kindjes, ik heb die knuffel direct verplaatst
- Mijn lievelings theemok is ook van Lady en de Vagebond. Prachtig stuk, wel prijzig, bere-zuinig op. Ik zag ‘m in de etalage van een winkel in Antwerpen en MOEST ‘m hebben
- Toen ik 4 was trad ik op als Belle met het liedje In ons dorp. Mijn moeder had de jurk en strik gemaakt en we hadden 2 vuilniszakken met knuffels meegenomen. Die wilde ik uitstallen voor mijn grande optreden, maar daar was geen tijd voor. Ik was zó teleurgesteld en weet nog dat ik heel stilletjes op het podium stond. Daarna stond ik bekend als het Belle en het Beest meisje
- Ik ben tot 1994 (26 jaar geleden, ja), 4x in Disneyland Parijs geweest. De laatste keer, omdat mijn vader 50 werd, we gingen een week en sliepen in Newport Bay Club. Ik wil nog steeds een keer terug
Meer Disney dan ik dacht
- Van De Aristokatten heb ik een prachtige fotolijst, met een foto van mij en papa op mijn bureau. Die was eerst van een goede vriendin in Rotterdam, en ik werd er spontaan verliefd op. Ze kocht ‘m in Disneyland Parijs en toen ze ‘m niet meer wilde, gaf ze ‘m aan mij als verrassing
- Door de Speurneuzen is Baker Street in Londen een heel ding geworden en denk ik, als ik daar loop, aan Basil Holmuis en professor Ratbout Rattatoei in plaats van aan Sherlock Holmes (verhaal is natuurlijk gebaseerd op Sherlock Holmes)
- Ik verlies all common sense als ik schattige Disney-kleertjes (of merchandise voor volwassenen zie). Lefties had laatst een Aristokatten-pakje voor kinderen met een legging ZO schattig en leuk, dat ik ‘m voor een vriendin heb gekocht. Met klem zei ik erbij: als je meisje eruit groeit en je wilt ‘m wegdoen, geef ‘m dan ajb terug– zo hysterisch leuk dat printje
- Een goede vriendin en ik gooien er nogal eens wat Disney oneliners uit naar elkaar. Dat kan alleen met haar, de rest verklaart me voor gek en weet natuurlijk niet waarover ik het heb
Ja, ik mag 33 zijn, van Disney houd ik nog steeds enorm.
Ga jij ook helemaal AAN van Disney, of vind je er geen klap aan?