Roxy Music en wat die leuke jongen uit Schiedam met hen te maken heeft

Ken je dat? De eerste beats van een lied horen en haast het gevoel hebben dat je uit je lichaam treedt? Zo’n heerlijk zweverig gevoel alsof de wereld even helemaal verdwijnt? Alles waaraan je die dag denkt, wordt even geparkeerd. Het liefst doe je ook direct het licht uit, omdat je de klanken van het nummer dan nog beter ervaart.

Dat gebeurt bij mij bij onder andere bij een aantal nummers van Roxy Music. Naast dat ik een aantal nummers van deze band heerlijk vind, heb ik Roxy Music altijd een soort van mysterie gevonden.

Een gevoel van grimmig mysterie

Hun muziek roept bij mij een beetje het 70s Berlijn sfeertje op, terwijl zij natuurlijk hartstikke Brits zijn. Het is meer dat de tracks van Roxy Music in dezelfde categorie ‘grimmig mysterie’ vallen. Als je de sfeer van David Bowie/Ziggy Stardust kent, snap je denk ik beter wat ik bedoel.

Ik vind het ook te vergelijken met David Bowie’s Heroes. Vooral tijdens zijn optreden in de Duitse film Christiane F: Wir Kinder vom Bahnhof Zoo. De film is één van mijn lievelings en ik denk ook dat ik door die film meer interesse kreeg in Bowie, maar daarover komt een apart verhaal.

Welk lied ook de spijker op zijn kop slaat voor wat betreft deze sfeer is West End Girls van The Pet Shop Boys.

Bowie blijkt trouwens geen gekke associatie: blijkbaar verschenen Bryan Ferry en Bowie in dezelfde era ten tonele. Allebei in de 70s, Bryan liet zich graag inspireren door David. Het hele repertoire van Roxy Music, dat hele sfeertje, roept bij mij ook een specifieke herinnering op.

In mijn hoofd zit ik weer in een koffiezaak in Schiedam. Om me heen een enorme ouderwetse inrichting. Een hele ouderwetse inrichting, en een leuke jongen met een zwarte coltrui waar ik kort mee geobsedeerd was. Haha, nu moet ik denken aan het nummer Slave to Love van Bryan Ferry.

Dat terwijl ik in Brabant een vriendje had. Op dat moment woonden mijn ouders en ik al 6 jaar in Schaijk (Noord Brabant). Mijn bloed kroop echter waar het niet heus wel gaan kon: ik ging stage lopen in Schiedam en was op zoek naar een kamer. Daarom zaten we daar, even een koffie tussendoor.

Die jongen uit Schiedam

Die jongen was zo lief en geïnteresseerd, maar ik was enorm verlegen én ik had dus een vriendje. Dagen later had ik ‘spijt’. De gedachte of ik toch niet zijn nummer had moeten vragen? Toch niet wat meer interesse had moeten tonen, want hij “was zoals ik”. Met andere woorden: hij kwam ook uit Schiedam en mijn vriendje was Brabants.

Net als toen ik, in Berlijn wonende, eigenlijk heel graag een Duitser wilde – voelde het in Nederland een stuk logischer om ook een vriendje met een ‘harde G’ aan mijn zij te hebben. Maar nee, ik behield mijn stijl en klasse: gij zult niet met anderen flirten, terwijl gij een relatie hebt.

Idioot toch hè, dat ik nu zulke nummers met momenten associeer en me nu nog een split second afvraag: what if? Wat er was gebeurt als ik wel in contact met hem was gekomen? Zo leuk en aardig was mijn vriendje in Brabant namelijk ook niet. Te bizar allemaal. Hoe twee dingen die niks met elkaar te maken hebben, zo samenkomen in mijn hoofd.

Overigens kan het goed zijn dat ik More than this of Avalon daar in die koffietent heb gehoord, en het daarom met elkaar associeer.

Enfin, dat zal altijd een mysterie blijven.

Bryan Ferry vs. Roxy Music

Wat ook een mysterie voor mij was, is dat Bryan Ferry de leadzanger is van Roxy Music. Ik leerde ze apart van elkaar kennen. Roxy Music in eerste instantie door Dance Away en Avalon, Bryan Ferry door het fucking prachtige Slave to Love. Totdat ik eens in de geschiedenis van Roxy Music dook, en smakelijk moest lachen om het feit dat hij de band bij elkaar gesprokkeld heeft en er zo’n tof geheel van heeft gemaakt.

Ik had ook géén idee, dat die band al zolang meedraait. Goed, meedraaide, ze zijn inmiddels uit elkaar. Bryan Ferry ken ik natuurlijk alleen maar van zijn clips uit de 70s en 80s. Hij is nu 75, bizar. Verrast dat ik was, joh, om clips en video’s van hun eerste optredens te zien. Een totaal andere band dan hoe ik ze leerde kennen. Ongelooflijk.

Eind jaren 60 kwamen ze bij elkaar en startte in 1971 als een art-rock band die zo’n beetje overal maling aan had. Als ik die pakkies uit die tijd zie, damn.

Doet me ook echt denken aan de extravagante alter ego’s van Bowie. Alsof toentertijd echt veel meer kon? Over Bowie gesproken: het toeval wil dat Roxy Music’s eerste album in juli 1972 tegelijkertijd uitkwam met Bowie’s: Ziggy Stardust and The Spiders from Mars.

Met nu vergeleken was de representatie van bands en muziek toen echt KUNST. Het ging zowel om de verschijning als om de muziek. Als ik denk aan de beginjaren van Duran Duran, Bowie, Kayagoogoo, The Human League en nu blijkbaar ook Roxy Music; de pruiken/het haar, de pakken, het totaal “out of the box” gaan en dan ook nog knallers van nummers maken!

Avalon, Dance Away, More than this

Net zie ik dat het nummer waarmee Roxy Music bij mij top of mind werd, Dance Away, uit 1979 komt. Dat heb ik dus pas JAREN daarna gehoord, want ik werd in 1986 geboren. Ten tijde van Avalon en More than This waren ze al bezig aan hun laatste album, waarop Avalon stond. Dit kwam uit in 1982.

Hoewel ik Roxy Music door die sound heb leren kennen, waren ze toen al helemaal af van hun originele genre, wat ze zelf omschrijven als fiendishly psychedelic art pop. Avalon en More than this zitten zijn veel meer softrock, maar dat was blijkbaar wat aansloeg. Als je hun eerste nummer Ladytron uit 1972 ziet en hoort, is het toch onvoorstelbaar dat we Bryan Ferry nu in 2020 zo “gewoon” zien.

Feit blijft dat hoewel ik ze in hun soft rock era heb leren kennen, ook die nummers absoluut het beeld en de sfeer uit hun vroegere jaren oproepen.

Dat freaky, mysterieuze, verboden, donkere, onheilspellende achterkamertjes bekleed met rood velvet, over the top pakken en rare fluitjes-gevoel. Zo’n onbehaaglijk gevoel waarvan ik onder een deken wil duiken, maar het tóch graag wil zien. Zo’n donkere steegjes-gevoel waarbij je lijf schreeuwt: ik wil hier weg, je moet hier weg, het is niet veilig (ik denk nu direct aan Jeannie aan Falco, precies zo’n gevoel, terwijl de nummers NIKS met elkaar te doen hebben), maar je wilt toch graag blijven om te zien wat er gebeurd.

Voor mij is het onvoorstelbaar dat “we” zulke bands hadden en dat nu alles zo gewoon is.

De bands tegenwoordig zijn zó normaal

Er zijn wel artiesten die zich nu zo opdoffen en eruit springen, maar daarbij denk ik direct: moet het allemaal zo hysterisch? Als je dan naar mijn 70s/80s fascinatie kijkt, klopt er iets niet. Mijn voorliefde voor bands en muziek uit die decades heeft vast alles met nostalgie te maken. Het roept vroeger op, de stad waar ik geboren ben.

Mijn ouders hadden áltijd de radio aanstaan op de ‘ouwe lullen’ -zender (10 gold, skyradio, noem ze), dus ik kreeg van ’s morgens vroeg tot ’s avonds laat alles mee. In mijn tienerjaren herinner ik me avonden, zelfs nachten dat ik TellSell zat te kijken als ze weer eens een CD presenteerden. Ik meen dat ik serieus de nummers noteerden waarvan ze een “preview” gaven en (veel) later op de website die nummers zat te luisteren.

Knuffelrock van mijn ouders hoorde ik ook vaak, dus het is niet gek dat ik me zoveel meer verbonden voel met ‘ouwe lullen’-muziek.

It’s good to have your private obsessions

Bryan Ferry

Als ik zo eens door hun tracklist ga, valt mijn oog op Angel Eyes. Heh, maar dat is toch van Wet Wet Wet, welk nummer is dit dan? Bij het horen van de eerste melodie, valt het kwartje: natuurlijk ken ik deze. Die onmiskenbare synthesizers.. oooooooh Aaaangel Eeeeyes – shining on me – die instrumenten die ik weer niet thuis kan brengen, maar die het nummer zo herkenbaar maken.

Blijkt dus ook al uit 1979 te komen. Moet zeggen dat de eerste 5 seconden me aan Private van Dusty Springfield doen denken, maar ook dát is weer een ander verhaal.

Och jongens, mijn brandende verlangen om een post over Roxy Music te schrijven, heeft weer een buitenproportionele vorm aangenomen.

Dit wist je vast niet (en ik ook niet):

Ter afsluiting een kleine trivia over de band. Van die typische dingen die ik me afvroeg en uitgezocht heb. Daar word ik namelijk heel blij van.

• De naam Roxy Music is een samentrekking van New York’s Roxy Theatre én een twist op “rock”: hun originele genre. Bryan Ferry noemde de band Roxy, maar toen al een andere band zo bleek te heten, werd het Roxy Music
  
• Ik kende Roxy Music en Bryan Ferry apart van elkaar, totdat ik erachter kwam dat Ferry de leadzanger is – typisch wat voor mij
  
• De band ontstond doordat Bryan Ferry zijn baan verloor en een advertentie plaatste voor een keyboard-speler. De bassplayer kende hij van zijn schoolband en daarrrr was de band!
  
• Hij verloor zijn baan overigens, omdat hij tijdens zijn lessen (ceramics) spontane muzieksessies er doorheen gooide (ha!)
  
• Het in 1981 opgenomen Jealous Guy op was een cover van John Lennon (wilde ik toch Elton John schrijven!). Roxy Music nam het nummer op als tribute na Lennon’s dood in 1980. Het nummer deed het bizar goed in de UK charts en werd daarmee de bands enige (!) nr. 1 single
  
• Met Dance Away veegde Roxy Music het hele art-rock-extravagante imago van hun af. Dit was het eerste ‘strakke pakken’ nummer
  
• Het hysterische, bekende nummer ‘Let’s stick together’ uit 1976 is van Bryan Ferry. Na het fantastische Slave to Love had ik dat nooit verwacht. Het nummer deed het dan ook niet goed

Fascinerend hoe alles zo samen lijkt te komen. Ik merk ook hoe extra belangrijk muziek nu voor me is, in deze tijd van ‘huisarrest’. Als ik niet al liefhebber was, had ik dit artikel natuurlijk nooit geschreven, maar nu voel ik extra happiness en houvast in nummers.