Dank u dat ik met al mijn zorgen bij u komen mag.
Niet gedacht dat mijn creativiteit hoogtij zou vieren in tijden van crisis. Ja, je leest het goed, ik presenteer u bij deze weer een nieuwe episode van Barcelona Lockdown Diaries.
En ja, het voorgaande nummer is wellicht herkenbaar voor de katholieken onder ons. Wat ik overigens niet ben, ik deed gewoon mee, omdat ik op een katholieke basisschool zat in Schiedam.
Dit is een liedje uit het katholieke repertoire van de Heilig Hart Kerk in Schiedam. Daar waar ik als kleine meid elke week (?) naartoe ging moest). In een rij, twee aan twee over straat met alle klassen van de St. Jozefschool. Katholieke basisschool meen ik, al ben ik dus niet gelovig opgevoed en geloof ik nog steeds voornamelijk in mezelf, van liedjes hield ik van kleins af aan al.
Het volgende schreef ik alweer op 16 maart (afgelopen maandag).
Sinds gisteravond zit Spanje op slot. We zagen ‘m natuurlijk aankomen, maar nu het voor het echie is, voelt het toch even anders. In plaats van me helemaal te verliezen in de ‘we mogen niet meer de straat op, alles is dicht, het is één grote malaise’, (ik schreef gisteren al dat thuisblijven voor mij niet écht een straf is), voel ik me er een stuk beter bij om te bedenken waarvoor ik extra dankbaar ben in deze barre tijden. Op een rij, in willekeurige volgorde:
Ons heerlijke, grote balkon
Waar ik dus serieus vanmorgen heb zitten mediteren. Ja, er was nog wel wat externe ruis, maar zoveel minder dan normaal. Ja, dat krijg je met een straatverbod, maar dan combineer ik toch het liefst het nuttige met het aangename.
Ons balkon trouwens. God, wat heb ik er een partij op staan griepen. In de 1,5 jaar dat we hier wonen hebben we er alleen een vloer ingelegd. Ik had grootste plannen met planten en bloemen, maar vond het bloedirritant dat ik er mijn vriend niet enthousiast voor kreeg. Waar ik eerst hard baalde dat het niet zo breed is en niet #barnabalconies waardig is, ben ik nu ZO dankbaar dat wij een balkon hebben. In een tijd dat we alleen voor noodzakelijke dingen de straat op mogen, kunnen wij in ieder geval naar buiten.
Gezondheid
Wij twee zijn (denken we, gaan we vanuit) nog steeds gezond. We houden ons aan de maatregelen, dus lopen minimaal risico. Het is waanzin om te denken dat wij, omdat wij allebei 33 en gezond zijn, geen risico lopen, maar ik ben dankbaar dat we allebei kunnen ademen, ons hele lichaam het goed doet en we ons gezond voelen. Ik besef me dat het meer luxe is dan een vanzelfsprekendheid
Elkaar
Hiermee bedoel ik dat ik samen ben met mijn vriend en onze hond. Mijn moeder zit in Nederland én ligt sinds gisteravond weer in het ziekenhuis. Echt afschuwelijk, maar ook daardoor besef ik me des te meer hoe dankbaar ik ben dat mijn vriend en ik in ieder geval bij elkaar zijn. Die afstand brengt me op het volgende punt.
Luci
Ik was altijd al blij met die kleine mops, maar nu nog een schepje of 100 extra. We mogen namelijk alleen maar naar buiten voor boodschappen, medictatie, om te gaan werken óf jawel: om de hond uit te laten. Nog nooit ben ik zo blij geweest om een hond te hebben. Je ziet hele taferelen online met mensen die zelfs speelgoedhondjes hebben gekocht om maar naar buiten te kunnen. Het is fucking bizar. Naast het feit dat Luci echt wel aanvoelt dat er iets aan de hand is en ze extra komt knuffelen, is ze nu dus helemaal een geschenk uit de hemel.
Technologie
Ik kan me geen leven meer voorstellen zonder technologie. Vooral nu, omdat ik door deze dienst mijn moeder kan zien en spreken. Daarnaast kan ik lezen wat er in de wereld, en in mijn thuisland gebeurd. Juist omdat ik in het buitenland woon, zijn we nooit vaak dicht bij elkaar en door dat fucking virus zou ik haar nu niet eens kunnen knuffelen of zoenen. Het is een afschuwelijk idee, dus goddank voor de geavanceerde technologie.
Financiële middelen
We zouden vandaag naar Berlijn vliegen. We zouden er nu zelfs al zijn. Zoals je ongetwijfeld nu wel weet, heb ik 4,5 jaar in berlijn gewoond en voelt dickes B als thuis. Mijn twee beste vrienden wonen er en zei ik al dat ik me er thuis voel? Dat dus. Nu voelt het, alsof het me is afgenomen. Alsof er een duiveltje in de lucht zweeft, die zegt: nenenenene, je bent er zo lang niet geweest en nu mag je er lekker nog niet naartoe. I know, slaat echt als een tang op een varken, maar zo voelt het wel. En dat is klote, ik heb er een aantal keer flink om gehuild.
Door het coronavirus is het risico gewoon te groot, dus we hebben onze vlucht moeten cancellen. We hebben nu omgeboekt voor juni, maar niemand weet wanneer deze malaise over is, dus het is maar de vraag of die vlucht doorgaat.
Goed, ik wilde me focussen op dankbaarheid:
Ik ben dankbaar dat we de financiële middelen hebben om alsnog naar Berlijn te kunnen als het virus weg is. We kunnen altijd naar Berlijn vliegen als we dat willen, dat zit niet vast aan vandaag.
Om terug te komen op technologie: daardoor kan ik ze áltijd bereiken, zien en spreken. Dat is me ook meer waard dan me lief is.
Dankbaar ben ik trouwens ook voor de financiële middelen die wij hebben om voorraden te kunnen kopen. Het is niet voor iedereen vanzelfsprekend, dus ik ben in deze tijden extra dankbaar dat wij ‘gewoon’ naar de supermarkt kunnen en niet op droog brood moeten zitten.
Ik weet hoe het voelt om weinig tot niets te hebben, en tja – ik ben geld heel erg dankbaar.
Zon
Het klinkt bescheten, maar ik krijg toch liever zon op mijn toet dan dat ik thuiszit op een beteuterde, regenachtige dag. Die kan ik ook heel erg knus vinden, maar over het algemeen ben ik erg dankbaar voor die grote, gele vrind die er vrijwel altijd voor ons is in Barcelona. Daardoor kunnen wij in ieder geval lekker van ons balkon genieten en dat gun ik een ieder.
Supermarkten en apotheken
Deze twee blijven open tijdens deze golf. Alle zaken met levensmiddelen blijven geopend en apotheken natuurlijk voor medicatie. Ik dacht echt twee dagen terug even dat we nog ‘snel naar de super moesten voordat ‘ie op slot ging’ , maar dat gebeurt dus niet. Wel gaat mijn hart hard uit naar al het personeel dat het nu dag in, dag uit razend druk heeft. Zij zijn vast ook angstig voor besmetting en kunnen wellicht, door hun werk, niet bij hun dierbaren zijn. In plaats daarvan hebben zij te maken met hamsterende mensen die lopen te vechten om een pak toiletpapier.
Dankbaar met een hoofdletter D.
Het zorgpersoneel, alle hulpdiensten
Gisteravond om 22 uur hield Spanje een ode aan al het ziekenhuispersoneel en een ieder die er voor ons is in deze Corona-crisis. Een vriend van mijn vriend werkt in het ziekenhuis en maakt ongelooflijk lange dagen. Zijn vakanties zijn gisteren allemaal ingetrokken, omdat er een ENORM tekort heerst aan zorgpersoneel. Daarbij woont hij ook nog bij zijn moeder, die tot de risicogroep behoort, en moet hij dus een manier zien te vinden om ‘schoon’ te blijven zodat hij zijn moeder niet aansteekt.
GODSAMMEKRAKEN!
Madre mía, als we AL DIE LIEVE MENSEN toch niet zouden hebben.
Zij zijn de ruggengraat van de samenleving en dat mag weleens wat meer blijken in waardering en salaris. Zelf hebben wij twee gelukkig geen zorg nodig, maar als ik aan het zorgpersoneel in het ziekenhuis in Brabant denk (waar mijn moeder ligt).
Ik ben zo dankbaar dat ze mijn moeder de juiste zorg kunnen bieden, dat kun je je niet voorstellen.
Ons ruime, luxe appartement
Aan deze dacht ik eigenlijk als tweede, schreef toen de hele rambam op totdat Annebeth Vis (check @barcelonatips) me er nogmaals aan herinnerde door haar post.
Wij wonen in Barcelona aan Carrer Parliament. In een ruim appartement van 84m2 met hoge plafonds, grote ramen, een hele ruime woonkamer, open keuken, een extra kamer aan de straatkant, een lang, mooi balkon, een walk-in closet, 2 badkamers en een slaapkamer. Wij zitten met zijn tweeën de komende tijd, dus ik besefte me ineens wat een LUXE het is dat wij zo’n ruim appartement hebben.
We kunnen ons, als we willen, zelfs van elkaar afsluiten. Klinkt even raar, maar vooral ik ben erg gehecht aan tijd voor mezelf. Die zag ik dus het raam uitvliegen toen mijn vriend me zei dat hij de komende maand thuiswerkt. Ik had even innerlijke paniek, want dat is wel heftig voor mij. Maar daaraan wijd ik nog een apart artikel.
Ineens gingen mijn gedachten uit naar mensen die in een klein, donker appartementje wonen, want daarvan heeft Barcelona er heel veel. Weinig lichtinval, geen balkon, zelfs niet veel ramen. Ondanks het feit dat we vaak op ons huis (eigenlijk op de straat) lopen te griepen, want niks is ooit perfect natuurlijk. Nu zijn we zo ongelooflijk blij en dankbaar voor onze luxe thuisbasis . We zijn van alle gemakken voorzien.
God, schieten toch ook de daklozen door mijn hoofd. Die moeten wel op straat lopen en zijn, want where else can they go?
Goed, laat ik deze post eindigen dat ik simpelweg heel erg dankbaar ben voor alle positieve dingen en mooie dingen in mijn leven. Het is goed om daar extra bij stil te blijven staan.
Zéker in deze barre tijden.