Hoor ik Vangelis met Conquest of paradise, dan zit ik weer op de achterbank van mijn ouders’ auto. We staan voor de Efteling.
Het is 1992 en we rijden onder de slagbomen van het net geopende Efteling Hotel door. Nondeju, jij herinnert je dat, dat in 1992 was? Nee, maar ik zocht net op wanneer het Efteling Hotel is geopend, en tadaa: dat blijkt 1992 te zijn geweest.
We waren al fervent bezoeker van de Efteling, maar dit was een jaar dat we niet naar het buitenland op vakantie gingen. Om toch ergens naartoe te gaan, en mij goed geëntertaind te houden die zomer, besloten mijn ouders om alle pretparken in Nederland aan te doen. Of was dat nu een ander jaar, en gingen we naar de Efteling voor mama’s of papa’s verjaardag? Die natuurlijk het allerliefst voor hun verjaardag een overnachting in een sprookjeshotel wilden, haha.
Nee, ik weet het niet meer. Daar ik mijn moeder niet meer kan appen, om het na te vragen, zal dit een onopgeloste kwestie blijven.
Afijn: op de een of andere wijze is me die ‘rit’ door de poort van het Efteling Hotel altijd bijgebleven, en weet ik nog hoe ik onder de indruk was. Die grote oranje weet-ik-wat-het-zijn op het dak (o ja, torens), ‘de poort’ die waarschijnlijk gewoon uit slagbomen bestaat. Ik vond het gewoon zo vet, al helemaal omdat het hotel boven de bomen uitkwam/je die oranje dingen tussen en boven de bomen uit zag steken van een afstand.
Het gekke is dat ik me niets meer van het bezoek zelf of de kamer herinner, maar wel van mijn vader achter het stuur (moet nog onze blauwe Saab zijn geweest). Van het door die poort rijden en dat Conquest of Paradise speelde. Vanaf dat moment geeft dit, toch al vrij mysterieuze lied, me een nog mysterieuzer en nostalgisch gevoel, omdat ik die ‘verscholen’ torens weer zie en dit geheel me ontzettend aan mijn ouders doet denken.
Hysterisch vind ik het, hoe liedjes me bijblijven en terugbrengen naar zo’n specifiek moment. Heel mooi, maar soms kan het me ook overvallen. Mijn ouders zijn er allebei niet meer en zo’n lied kan even flink binnenkomen. Ik ben dankbaar dat ik ze nog vaak ‘bij me voel’, maar het maakt me ook verdrietig.
Nog even over het hotel
In mijn zoektocht naar een fatsoenlijke foto die mijn gevoel weergeeft dat ik bij het Efteling Hotel kreeg, lees ik ineens dat het Efteling Hotel niet alleen gebouwd is ter ere van het, destijds, 40-jarige bestaan van de Efteling, maar ook omdat in 1992 Disneyland Parijs (toen nog Euro Disney) opende! De Efteling kreeg het heet onder de voeten, en wilde met iets komen waardoor het volk dat jaar ook nog naar de Efteling wilde komen. Eigenlijk hadden ze Droomvlucht als troef, maar de bouw van de attractie werd vertraagd door technische shit.
Het hotel werd daarmee ingezet als nieuwe toeristentrekker. Wat mij betreft gelukt, ik was zwaar onder de indruk. Minder van het interieur blijkbaar, want daar herinner ik me helemaal niets meer van.
Ik heb trouwens ook nooit geweten dat het pretpark blijkbaar ook één van de eersten met hotel was. Ja gut, waarom zou je zoiets weten als jong kind? Totaal niet interessant – en nog steeds niet, maar ik ben gek op zulke feitjes.
Ook vind ik het bizar dat Disney Parijs dus nog zo ‘jong’ is. Even te bedenken dat ik er in 1994 voor het laatst was, maar toen al 3 keer in Disneyland was geweest. Wow. Die vader van mij heeft wat op en neer gereden. Herstel: ik kan me één keer een busreis met OAD herinneren, de rest zal ‘ie gereden hebben. Haha, ik zie mijn ouders ook helemaal niet lang in een bus zitten, maar alles voor je kind hè ;).
Dat tik ik nu wel zo leuk, maar ik bedenk me ineens dat Laia vast ook een keer een lange busreis wil maken. Tenzij ze geen weet heeft van busreizen, maar we ‘gewoon’ altijd met de trein of het vliegtuig gaan. Dat is: als we weer eens een keer de stadsgrenzen kunnen verlaten.
Gut, je zou bijna vergeten dat we al 100 jaar in lockdown zitten hier in Spanje.
Goed, ik dwaal af.
Gaat naar de Efteling, luistert Conquest of Paradise en ontdek hoe heerlijk ze allebei zijn.
Oké, nog één random feit. Waarom deze foto met dat idiote rode ding erop? Dat is Pardoes, de mascotte, het boegbeeld, hoe noem je zo’n ding, van de Efteling. Ik vind de Efteling geweldig, maar Pardoes en zijn hele familie (ja er zijn er meer) vind ik dus eng. Alles in een kostuum vind ik eng, omdat ik nooit weet wat eronder schuil gaat.
Daarom vind ik clowns ook helemaal niets. Wie weet wat voor ranzigerd eronder zit. Alleen clown Bassie (Bassie & Adriaan) mag blijven. Waarom dat zo is? Daar wijd ik een nieuw stukje aan.
Als ik ook iemand in kostuum ergens zie, loop ik er serieus met een boog omheen. Fobie, much? Ja.
Ik snap: die mensen zullen heus gekeurd en nagetrokken worden voordat je ze in een pretpark vol kindertjes zet, maar toch. Blahg.
Laten we desondanks hopen dat de Efteling weer spoedig opent en we lekker kunnen Eftelen!