Van kleins af aan ben ik het gewend om me voort te bewegen op de fiets. Zowel mijn vader als mijn moeder heb ik nooit zien fietsen, maf eigenlijk, maar ik fietste overal naartoe.
In Schiedam (geboren) leerde ik fietsen en in Schaijk (puberjaren) moest ik wel fietsen, want geen rijbewijs en klein dorp. Tijdens mijn studie in Amsterdam crosste ik de stad door (Lord, al die toeristen!) en toen ik in 2014 naar Berlijn verhuisde was er ook geen angst om op de pedalen te springen. Naar het schijnt is dat logisch, want alle Nederlanders fietsen zoveel.
Amsterdam, Berlijn, Barcelona
In september 2018 wisten we dat we van Berlijn naar Barcelona zouden verhuizen. Zonder blikken of blozen gaf ik mijn fiets aan de verhuiswagen mee en stapten we zelf in de trein. Toen onze verhuiswagen eenmaal in onze straat in Barcelona stond en mijn fiets uitlaadde, was het eerste geluid: er is eigenlijk geen plek voor je fiets in huis.
WAT?
Ik was compleet over de zeik toen de familie mij vertelde dat mijn fiets waarschijnlijk een kort leventje beschoren was in Spanje. Mijn fiets is mijn vrijheid, daarmee kan ik overal naartoe. Waarom moet die in een aparte stalling waar ik ‘m niet kan zien? Hoe bedoel je, Barcelona is geen fietsvriendelijke stad? Hoezo moet er een extra slot op, waar is dan een goede fietsenwinkel? Kortom: ik voelde me zwaar genaaid.
Zet je me in een land neer waar ik de taal niet spreek, waar de cultuur anders is en pak je me ook nog mijn fiets af?! Linea recta terug naar Berlijn, waar alles kan en mag.
Ja, ik was gigantisch onredelijk en zag het totaal niet meer zitten. Bovendien ben ik niet tegen mijn zin in, aan mijn haren naar Spanje gesleurd, dus mijn tantrum sloeg nergens op. Mijn vriend wilde me gewoon niet voor de leeuwen gooien en me de volgende dag in tranen zien, omdat iemand mijn fiets zou hebben gestolen.
Andere regels
In Spanje, althans in Barcelona, gelden even andere regels wanneer het aankomt op mijn ouwe, trouwe schat.
- Je mag je fiets niet random ergens neerzetten. Stoplichten en bomen zijn no-go’s – er zijn speciale fietsenstallingen waar je ‘m kan zetten. Huh? Hoe doe je dat dan als je gaat winkelen?
- Je fiets mag niet binnen staan. Wij hebben een ruime hal, maar no way in hell dat mijn fiets daar mag staan. Wat, waarom niet?
- Fietsen worden vaak gestolen, onderdelen ook. Ik wist niet wat ik zag toen ik mensen met zadels zag lopen. Tja, die zijn blijkbaar gewild hier.
Zonder fiets
De eerste maand in Barcelona heb ik dus niet gefietst. Ja, ik schrik er ook van als ik het zo lees. Ik, Sascia, mijn fiets is mijn leven. Anyway, omdat mijn fiets tijdens de verhuizing dus zo’n een blok aan ieders been was..
(mag niet op straat, mag niet in de hal)
..heeft mijn fiets dus heeft 1 maand (!) op ons balkon gestaan.
Waarom?
Er was me flink wat angst ingeboezemd door me te vertellen dat mijn trouwe vervoersmiddel gestolen zou worden op straat. Dat wilde ik niet. Daarbij moest mijn band worden opgepompt, en had ik geen pomp. Mijn vriend stond erop dat ik een extra slot moest kopen en als ik ergens geen verstand van heb zijn het fietssloten.
Nou mens, wat doe je moeilijk? Dan ga je toch informeren bij een fietsenwinkel? Ja, dat is handig. Wat ook handig is, is dat je een woordje Spaans spreekt. Dat doe ik wel een klein beetje, maar niet in fietsjargon. Dus dat stelde ik enorm uit. Overdag durfde ik niet naar een fietsenmaker, want ze zullen me maar aanspreken en dan klap ik dicht. En ’s avonds als mijn vriend thuiskwam, was de fietsenwinkel natuurlijk wel het laatste. Dus.
Amazon to the rescue. Daar kochten we een pomp en een slot.
Een maand later
Afgelopen week stond mijn fiets een maand (een maand!) op het balkon. Het slot en de pomp waren er al een paar dagen, maar ik heb een Hollandrad en dat ding is t#ringzwaar. Dat sleep je niet ff naar benee.
Vorige week maandag kreeg ik het ineens op mijn heupen. Ik was vroeg op, de pomp en het slot waren binnen, dus ik besloot dat we mijn fiets naar beneden zouden dragen.
Helemaal klaar was ik met het stil zitten. Ik ben niet de allergrootste fan van de massa mensen in het openbaar vervoer, ik miste mijn vrijheid, ik wilde fietsen.
Bicycle, bicycle, I want to ride my..
Waar ik de eerste keer fietsen direct achter kwam:
1. Fietspaden op de weg. Door onze straat kan ik gewoon op de weg rijden, maar op de grote weg is een fietspad aangelegd in het midden van de autoweg. Als in: je dient als voetganger/fietser over te steken waarna je dat fietspad kan pakken. Dat is heel gaaf en doodeng tegelijk.
2. Tweerichtingsverkeer. Ik ben eenrichtingsverkeer gewend. Het ene pad is rechts van de weg, het andere pad links. Hier niet. Hier komt je elkaar tegemoet. Inhalen, daar denk ik dus wel twee keer over na (anderen niet). Het is voor mij, als iemand die het niet gewend is, raar dat er zo dichtbij iemand op je af komt fietsen. Doodeng ook in het donker, als je tegenligger zonder licht fietst.
Ik vind die aangelegde fietspaden trouwens wel fantastisch. Dat trok het familiepleidooi van kijk uit, pas op een beetje in twijfel. Wellicht ligt het aan mijn Nederlandse fietsinstelling.
3. Mensen zijn vrij roekeloos. In elke grote stad loopt vrijwel alles door elkaar, maar hier heb ik het idee dat helemaal op standje chaos staat. Wat me brengt op het volgende punt:
4. Soms houdt het fietspad zomaar en ineens op. Op de weg langs de kust staat bijvoorbeeld een fiets aangegeven. Ideaal! Zo zie je exact waar je kunt rijden. De schrik sloeg er echter even flink in toen dat fietspad ineens ophield!
Staat er een stoplicht met fiets en voetgangers en moest ik ineens tussen de voetgangers oversteken naar de andere kant. Je kunt je voorstellen hoe fietsers en voetgangers (toeristen en locals) verward door elkaar lopen en fietsen?
Daar loopt het fietspad over de stoep , dan moet je een stukje over de weg en is er weer een fietspad. Het is ook raar. Ik wil natuurlijk niemand voor z’n donder rijden, maar ik kan als fietser ook nergens anders heen. Ga ik de weg op, word ik van de weg getoeterd door auto’s.
Ook op hele drukke plekken als Passeig de Gracia en Placa Catalunya zijn geen aparte stukken om te fietsen (of ik heb er overheen gekeken), dus daar ga je tussen de auto’s en bussen. Ja, ik ben Amsterdam en Berlijn gewend, maar dit vond ik eng.
En soms zie ik het fietspad in het midden van de weg gewoon te laat, en fiets ik per ongeluk op de weg.
5. De stoplichten zijn anders. Waar ik gewend ben aan rood, oranje en groen, geldt hier bij een aantal punten: oranje, flikkerend oranje en rood. Wat erin resulteerde dat ik eens een eeuw voor het stoplicht stond, want bij rood en oranje fiets je niet door. Mijn vriend vertelde me na mijn tocht dat je bij flikkerend oranje dus kan rijden. Wel voorzichtig.
6. Je fiets dien je slechts te parkeren in/aan daarvoor bestemde stallingen. In Nederland en in Berlijn knal je, je fiets probleemloos overal neer. Volgens mijn vriend heeft Barcelona het juist daarom zo aangepakt qua fietsenstallingen. We hebben smalle straatjes, anders wordt het een rommeltje. Logisch.
Vooral in Amsterdam erger je je suf, omdat je niet meer fatsoenlijk door de stad komt. Fietsen worden overal neergekwakt en dat is voor niemand een punt. Dat zie je hier dus niet. Je fiets mag tegen een rek, dus daar kijk je eerst naar uit voordat je afstapt.
Kortom: ik voel me officieel die buitenlander, die toerist die niet goed weet hoe te bewegen in de stad. Ik ben voor het eerst in mijn fietsleven die persoon waar ik op foeterde in Amsterdam en Berlijn.
Ik ben ook stiekem best benieuwd hoeveel mensen hier een eigen fiets hebben. Bij ons om de hoek is een Bicing-stalling, een mobiel fietsensysteem dat alleen inwoners van Barna kunnen gebruiken. Dát zijn dus in ieder geval allemaal locals zonder eigen fiets.
Het kost ook bijna niks, lees ik net. Maar je zal net naast een fiets grijpen als je ergens naartoe moet. Die van mij staat, hopelijk, voorlopig prima bij een café in de buurt.
Al blijft het voor mij heel raar dat mijn fiets niet gewoon voor ons huis aan een boom staat.