Ineens daagde het me, terwijl ik met onze mops buiten liep. Ik kwam terug van een rondje strand ’s morgens en luisterde mijn Jukebox lijst op mijn telefoon.
Weer een liedje waarin het me opviel dat ik het woord ‘love’ hoorde. Een tijd niet meer gehoord, maar een lied dat me direct terugbrengt naar mijn tijd in een klein dorpje in Noord Brabant. Niet perse de leukste herinneringen die naar boven kwamen, maar ook die horen bij het leven.
Dus without further ado: het volgende uitverkorene nummer voor deze Jukebox Adventkalender. De voorgaande nummers vind je hier:
4. Level 42 – Lessons in love
Lessons in Love werd de ether in geblazen door Britse band Level 42. Het lied komt uit in 1987 (een jaar nadat ik ben geboren) en bleek later de meest verkochte single te worden voor Level 42. Het was hun eerste nummer 1 hit in Duitsland, Zwitserland, Denemarken en Zuid-Afrika en veroverde een top 10-plek in de hitlijst van een aantal landen.
Wat ik niet wist is dat de band als instrumentale groep is begonnen. Zonder stemmen/zingen dus. Na al die fantastische nummers kan ik mij daar weinig bij voorstellen.
De bandnaam blijkt te komen uit The Hitchhikers Guide to the Galaxy. Getal 42 is het antwoord op de grote vraag van het leven, het universum en al het andere, zij plakten er ‘Level’ voor en een bandnaam was geboren.
Grijsgedraaid
Ja, had ik ook niet helemaal verwacht, maar fans van The Hitchhiker’s Guide to the Galaxy worden hier vast helemaal wild van!
Het was ook tussen de heren van Level 42 niet allemaal whiskey en sigaren. Ja, klinkt wat mannelijker dan mijn gebruikelijke rozengeur en wodkalime. Blijkbaar stapte in 1987, middenin hun tour, één van de mannen uit Level 42. Hij was het niet eens met de meer aanwezige ‘pop sound’ en was oververmoeid. De groep zat zonder drummer en zette daarom de drummer van Prefab Sprout in. Die groep is verantwoordelijk voor één van mijn favo nummers allertijden en in 2021 schreef ik over hen.
Enfin, ik weet niet goed meer waarom, maar ik had ergens aan het einde van mijn tienerjareneen een Level 42-periode. Lessons in Love en Running in the family waren populaire oldies, en ik was benieuwd naar de rest van het album.
Busje komt zo
Het stond op repeat, en ik kan het nog steeds meezingen. Niet zo gek ook, aangezien ik the whole bunch twee keer per dag hoorde (en mijn lievelings waarschijnlijk vaker). Had ik deze techniek op mijn tentamenstof, toegepast, dan had ik betere cijfers gehaald!
Altijd al heb ik iets met songteksten gehad, überhaupt met muziek. Ik sluit dan ook niet uit dat ik de songteksten thuis heb zitten bestuderen, en ze daarom zo goed kende. Niet dat iemand er iets aan had, maar als ik mee kon zingen (woord voor woord) had ik het gevoel dat ik iets had bereikt.
Enfin, grappige memoire: ik tufte toentertijd heen en weer naar school met de bus. In Schaijk, (Noord Brabant), reden destijds 2 bussen: een normale (de lijn 96) en een buurtbus die werd bestuurd door vrijwilligers.
Als ik daar nu bij stil sta, vind ik het ergens gezellig klinken. Een buurtbus bestuurd door vrijwilligers (gepensioneerden) met inzittenden die alle dorpen, en hun moeder met elkaar bespreken.
Zó dorps
Echt dorps, over elkaar ouwehoeren, want ons kent ons. Daar had ik een hekel aan, niemand hoefde iets over mij te weten.
Ja, ik zei al dat ik rebels was. Nu denk ik, dat ik juist behoefte had om ergens bij te horen en de buschauffeur als een soort opa voelde. Iemand die naar mij luisterde.
Hoorde ik dan ergens bij, al was het de buschauffeur die mijn naam kende, dan zette ik me af. Terwijl ik me ook best wat ritjes herinner dat ik gesprekken had met de chauffeur. Soms omdat die man gewoon niet ophield met praten, al had ik oortjes in. En soms was het oprecht gezellig en voelde ik me gezien.
Soms miste ik ‘m expres
Hoe toepasselijk bij deze lyric, Lessons in love, vind ik dat een enorm inzicht. Bij ‘lessons in love’ schieten in eerste instantie alle assholes voorbij waarvan ik lessen heb geleerd, maar eigenlijk hoort een belangrijk aspect als verbinding met de medemens, gehoord worden, voor mij ook enorm thuis in deze categorie.
Ok, nu ga ik ineens diep.
Hoe heavenly (must be missing an angel, oeh Jukebox Adventskalender-ingeving!) dit ook klinkt, zei ik ook al dat ik hartstikke opstandig was. Ik weet niet hoe vaak ik die bus miste en ‘m vervloekt heb. Ik kon er gewoon NIET bij dat die bus maar 1x per uur reed en ik me dus – let op: aan moest passen.
Dat ik, Hare Majesteit Sascia Theuerzeit, niet naar huis kon wanneer IK dat wilde. Soms ‘miste’ ik ‘m ook expres en vroeg daarna of mama me naar Oss (daar ging ik naar school) kon brengen.
Of ik kwam iets te laat uit het centrum van Oss gesjeesd, en zag het ding aan mijn neus voorbij rijden. Soms was het ook nog de laatste en moest ik mama wel bellen. Gelukkig had ik een moeder die naar Oss gereden kwam. Ondertussen zat mijn vader thuis op de bank te sputteren dat ze me in Oss moest laten staan!
‘Daar zou ik van leren.’
Mooi was die tijd
Schiet me nu te binnen dat ik vanwege die bus zelfs een tijdje bij mijn oma heb geslapen. Die woonde naast het station en zo vermeed ik het risico om de bus te missen. Nee, ik weet niet meer wat het verhaal was, maar ik weet dat ik daar een tijdje sliep. Of in de vakantie om dichterbij mijn vriendinnen of werk in Oss te zijn. Ik weet het niet meer, en helaas kan ik het niet navragen.
Hetzelfde geldt voor mijn tante die pal in het centrum woonde. Heb ik ook een tijd gelogeerd, omdat ik een baantje had in Oss. Zo hoefde ik niet elke dag van Oss naar Schaijk en weer terug, en was ik flexibeler qua werktijden.
Ja, ooit zat allemaal goed met de familie van mijn moeders kant. Is daarna hopeloos de mist ingegaan en dat zijn geen leuke onderwerpen.
Ben er ook van overtuigd dat de decembermaand dit soort soort afdwalingen extra oproept? Nu word ik sowieso snel nostalgisch, maar de lichtjes, donkerte en onze kerstboom rechts van mij maken het intenser.
Die eeuwige Decembermaand
Plus natuurlijk het feit dat Kerstmis voor de deur staat. Dan besef ik mij extra dat het de derde (!) Kerstmis zonder mama wordt, en de negende (!!) zonder mijn vader.
Dat soort besef hakt erin, en omdat er vast meer mensen zijn die dit lezen en met iets soortgelijks kampen, wilde ik deze Jukebox Adventkalender maken.
Muziek verbindt. Veel liedjes hebben leuke herinneringen, en andere zijn confronterender en breken onderwerpen open.
Alles mag er zijn en verdient aandacht.
Goed, deze post is veel langer geworden dan ik in gedachten had. Echter, mag er in december extra worden gemijmerd, en roept mijn tekst wellicht ook iets bij jou op.
Geniet vooral van de playlist en tot morgen!
De voorgaande nummers in deze Jukebox Adventkalender vind je hier: