Voordat iemand nu denkt, dat dit stuk streetart een hommage is aan Queen of Freddy Mercury: nee dus. Of wellicht ben ik de enige wiens gedachte bij het verzinnen van deze caption directemente naar Mercury vlogen? Zal ook niet de eerste keer zijn. Mijn hersenpan staat gewoon geprogrammeerd op lyrics.
Manresa? Waar?
Toen mijn werkgever me op 28 januari mijn Cita Previa overhandigde voor 15 maart, zakte bijna mijn broek af. Deze afspraak (cita previa) was namelijk voor het aanvragen van mijn NIE. Je wat? Mijn Numero Identification Extranjero. Ja, gezondheid. Oftewel, een klein, groen stukje papier – meer is het niet – dat mijn Barcelonese leven een stuk makkelijker maakt.
Maar, zoals ik ook in Berlijn vaak zat mee heb gemaakt, zijn de stadsdeelkantoren ZO overboekt dat je uit moet wijken naar andere oorden. Oorden waar ik normaal gesproken niet direct kom.
Berlijn vs. Barcelona
Dit shot schoot ik afgelopen vrijdag, in een plaatsje genaamd Manresa. Heb je in Barcelona niet genoeg streetart, denk je dan? Nou ja, jawel, maar mijn werkgever had een afspraak voor me geboekt in Manresa, dus off we went.
Waar ik uit Nederland kom en tijdens mijn 4 jaar in Berlijn nooit en te nimmer ergens moeilijkheden mee heb ervaren. Hell, in Berlijn boek je een afspraak. Dat an sich is dan wel weer lastig, maar je schrijft je binnen 10 minuten in en klaar is Kees: je woont in Berlijn. In Berlijn mocht je zo nu en dan ook wel een paar weken wachten voordat je een afspraak had, maar hier moest ik bijna 2 maanden (!) wachten. Dat vond ik toch wel heel lang.
Het duurt tergend lang
Maar goed, voor dat papiertje moesten we dus naar Manresa, ver buiten Barcelona. Na wat heen en weer gesodemieter bij de bank – ok, dit behoeft uitleg- mijn collega zei me dat we, voordat ik mijn NIE kon regelen, eerst een formulier moest laten invullen en betalen bij de bank. Maar joh, geen paniek, ALLE banken doen dat. Je voelt ‘m al: de eerste 4 banken waar wij aan kwamen kakken weigerden dit dus één voor één. Gelukkig heb ik een vriend met een lange adem, want ik liep goed te foeteren en verloor langzaam an mijn geduld.
En het schiet niet op
Uiteindelijk zaten we tegenover een super behulpzame beambte die een paar stempels op mijn document knalde en me mijn NIE overhandigde. Even snel langs de betaalautomaat om daar iets te betalen en KLAAR!
10 kg lichter door het bezitten van mijn papiertje, moest er nog even worden rondgewandeld. Een glas cava om het te vieren, want hey, when in Spain!
Om daarna naar het station te racen, voor ons welverdiende weekendje weg in Salou. Onderweg naar het station, kwamen we deze mural tegen en hoeveel haast we ook hadden, ik moest een shot van deze prachtigerd.
I want to break free!
Ik dacht ook direct aan I want to break free. Hoewel het ten tijde van het schrijven van de caption nog lyric-gerelateerd was, vind ik de foto en de dag wel goed matchen.
Ik was tenslotte in dat dorp voor een document dat me toch in zekere mate van vrijheid voorziet. Eerlijkheid gebiedt me te zeggen dat ik me zonder mijn NIE toch een beetje de vreemde eend in de bijt voelde in Barcelona. Voelt toch niet helmaal lekker als je woont en werkt, maar niet alle papieren op zak hebt.
Nu dus mooi wel!
Overigens blijkt deze mural van Mr Aryz te zijn en is deze geschilderd ter gelegenheid van Manresa Art Urbà. Een aantal grote street artists kregen destijds (in 2018) de gelegenheid om gebouwen en publieke ruimtes van Manresa van kunst te voorzien.
Prachtig is het!