Lees hier het eerste deel: Een eerlijk stuk over verhuizen en je enorm kwetsbaar voelen.
Zak es lekker door, zak es lekker door – dat is toch zo fijn!
Typische klassieke carnavalskraker die ineens in mijn hoofd schiet waardoor ik me toch besef dat ik veel warme herinneringen heb aan Brabant. Vooral qua muziek en carnaval. Desondanks heb ik altijd tegen de provincie aangeschopt, en wilde ik er gewoon niet toe ‘behoren’. Het ding met Brabant wat ik me nu pas realiseer is dat ik mij wel thuisvoelde, maar het altijd voelde alsof ik er niet bijhoorde.
Met mijn harde Randstadse G en algehele houding, was ik anders dan de mensen op, bijvoorbeeld, mijn middelbare school. Dat lieten zij mij merken door me enorm te pesten. Conclusie: ik voelde me een outsider, niet goed genoeg, anders.
Dat voelen was heel lastig voor me, dus wat deed ik? Me ertegen verzetten: Brabant stom vinden, boos worden en hard ‘nee, ik woon in Schaijk, maar ik kom uit de Randstad’ roepen als mensen me vroegen of ik uit Brabant kwam. Of nog erger: als men durfde te zeggen dat ik Brabantse ben.
Ik maakte mezelf gewoon wijs dat je beter bent als je uit de Randstad komt. Ja belachelijk, maar wel de waarheid. Het is dat Marco Borsato gecancelled is, anders zou ik hier aan een van zijn liedjes refereren.
Enorm innerlijk conflict
Ontzettend lastig maakte ik het mezelf, want ik woonde in Brabant, was supposed to find mijn draai daar, terwijl ik met een enorm innerlijk conflict rondliep. Het voelde alsof niemand luisterde, alsof niemand me begreep. Dit resulteerde naast totaal rebelleren en me terugtrekken, ook in emo-eten en dat zorgde dan weer voor enorme schaamte.
Mijn ouders moesten een weg vinden in een klein durrup, mijn vader (en moeder, en ik dus ook) dealde met de aftermath van ziekte, en ik herinner me voornamelijk dat ik me afsloot. Ik voelde me shit, alsof er geen ruimte voor mij was. Wilde me ergens thuisvoelen, en dat deed ik ook wel, maar ik voelde me wel anders dan anderen.
Of nou ja, dan de meeste anderen. Uiteindelijk heb ik wel goede vrienden gemaakt in Brabant en 1 dierbare vriendin is nog steeds in mijn leven.
Nog een eerlijk stuk over verhuizen en je kwetsbaar voelen
Ik vond het moeilijk om, als 12 jarige puber mijn draai te vinden in een dorpje waar ik niks of niemand kende. Je dient je toch in zekere mate aan te passen, en het was gewoon teveel voor me. En een hele andere woonplaats plus papa’s ziekte.
Schaijk is heel klein (7315 inwoners in 2022) en (bijna) iedereen kent elkaar. Dat voelde ik als iets heel verstikkends, en mijn vader was daar ook niet van gediend. Dus wij grapten altijd:
‘Ons kent ons, maar niemand kent mij/ons’.
Mijn moeder was het tegenovergestelde en gooide zich in allerlei clubjes. Mag jij raden wie er een leuker leven had?
Nog een eerlijk stuk over verhuizen en je kwetsbaar voelen
Ze wilde mij ook vaak zat ergens introduceren, maar dat wilde ik niet. Ik had immers het gevoel dat ik mij niet thuis mocht voelen. Dat mensen mij niet accepteerden, terwijl ik me nu ook besef dat ik me afsloot, dus men op een gegeven moment ook dacht: nou ja, laat maar – die nieuwe meid, die wil niet. Mooi, want dan kon ik zeggen dat het aan hen lag.
Wat een zelfinzicht op de maandag he, sta van mezelf te kijken. Zo fijn ook dat zulke dingen nu naar boven komen en ik weet zeker dat ik niet de enige ben! Ik zei het al eerder over onze verhuizing van Barna naar Vilanova, maar ik voelde me eigenlijk zo sinds dat wij van Berlijn naar Barcelona verhuisden.
Anyway, ik gooide dus maar mijn kont tegen de kribbe (net als ik hier een tijd deed) en zette een masker op alsof ik alles stom vond aan mijn nieuwe provincie. Ik was tenslotte ‘importbrabander’ zoals mijn vriendin altijd zei. Was echt een grapje, maar voor mij zat er een kern van waarheid in.