Ik schreef dit stuk al op 23 november 2023 en kwam het vandaag ’toevallig’ weer tegen.
Wauw, de laatste keer dat ik iets over mijn ouders schreef en publiceerde is LANG geleden. Heb ik een boel concepten staan in de backend van Modesk? Ja, maar soms voel ik ‘m niet. Vaak houd ik stukjes tekst voor mezelf, omdat het al genoeg is om het van me af te schrijven.
Een paar dagen terug ramde ik er een stuk uit met een leestijd van 15 minuten, en besloot ik het in stukjes te hakken en te publiceren. Omdat het mij helpt, en ik graag anderen help.
So here we go, en laat me vooral je gedachten weten.
Vaak ‘bezoek’ ik mijn ouders niet. Ik heb geen graf of speciale plek, ze staan – of ik moet zeggen stonden – in een doos op onze extra kamer.
In ons oude appartement stonden ze ook in de kast en dat kan denigrerend klinken, maar ik wist gewoon niet – en nog steeds niet goed – wat ik met ze aanmoest. Ha, ironisch, want toen ze nog leefden wist ik dat vaak ook niet.
Zat ik daar met die doos in mijn schoot
Hoe dan ook: gisteren vond ik mezelf in onze werkkamer. Omdat ik de boel wil opfleuren nu er een grote verandering in ons leven gaat plaatsvinden. We gaan verhuizen, of eigenlijk ’terug emigreren’ – remigreren, als dat al een term is. Zo niet, dan heb ik het net verzonnen. Begin juli begint mijn vriend met een baan in Hamburg, dus we laten ons leven in Vilanova i la Geltru even voor wat het is. Ik zeg ‘even’, maar als alles goed gaat houdt het een jaar of 4 in.
Zou ik er nerveus van worden als ik nu zou weten dat we nog 4 jaar in Spanje zou blijven? Ja, maar dat is weer een ander verhaal. Van 4 jaar Hamburg word ik niet nerveus. Spannend vind ik het wel, maar we behouden ons huis hier, dus mocht Duitsland tegenvallen, dan kunnen we hierop terugvallen.
Maar daar zat ik dus ineens op mijn knieeen voor een grote doos met belongings uit Brabant. Ik besloot ruimte te maken in de kast, zodat dingen uit die doos ook in de kast konden. Kon ik die 2 lelijke, grote verhuisdozen in ieder geval uit de kamer gooien en was de boel beter georganiseerd.
Een karton en een ‘pot’
En daar staarden ze me aan: twee urnen. Of niet eens urnen, maar nog steeds een ‘karton’ met mijn moeders’ as en een soort van pot met mijn vaders’ as. Dat mijn ouders er niet meer zijn, is bekend. Dat gegeven voel ik elke dag, en neem ik mee waarheen ik ook ga. Hoe moeilijk onze band ook soms was, je ouders moeten missen, dat wil je niet. Tenzij je wellicht met extreme gevallen te maken hebt gehad, maar dat had ik niet.
Ik had gewoon twee ouders die ook maar hun best deden, zoals wij dat doen met onze dochter. Uitkijken naar het moment dat Laia me over een paar jaar iets naar mijn hoofd gooit, doe ik niet. Toen ik nog geen moeder was, begreep ik mijn ouders, en vooral mijn moeder vaak niet, maar dat is 2,5 jaar geleden door mijn eigen ‘moeder worden’ flink verandert.
Als je ouders er niet meer zijn..
Nog steeds zou ik bepaalde dingen niet doen, en begrijp ik ze ook allerminst. Mijn moeder en ik zijn tenslotte andere personen en bepaalde dingen die ik heb ervaren, zou ik nooit met Laia (onze dochter) doen. Maar ze hebben me alles gegeven wat ze konden en daarvoor ben ik ze dankbaar.
-x-
Dit is een stuk dat ik al op 23 november 2023 schreef.