Het is dinsdagochtend 7:00 uur. Ik word wakker met een enorme drang om 70s en 80s te luisteren. Na 3 seconden schiet Maggie May van Rod Stewart in mijn hoofd.
Werkelijk alles doe ik op mijn telefoon. Sinds ik echter vanaf januari een vliegtuigstand policy heb vanaf slapen gaan tot ’s morgens, klik ik YouTube aan. Daar tik ik Rod Stewart in en verschijnt als eerste een ander lied Have you ever seen the rain.
In de clip van “Have you ever seen the rain” heeft Stewart nog een vrij recente look. Die clip blijkt opgenomen tijdens een recent live concert.
Klik ik 3 minuten later echter op Maggie May krijg ik een slightly jongere Rod Stewart. Naar dat niet al te knappe koppie kijkende, besef ik me toch eens te meer dat ik een vrij unieke muzieksmaak heb voor mijn leeftijd.
Dat is muziek uit mijn jeugd!
Schoonpapa zei het vorige week nog, toen ze vorige week hier zaten. Ik slingerde de 70s en 80s aan en kreeg een: jee Sas, dat zijn liedjes uit mijn jeugd! Dat zei hij natuurlijk niet in het Nederlands. Ik woon namelijk in Barcelona en mijn lieve familie is hartstikke Spaans, Anyway, daar gaat het niet om.
Over mijn Barcelonese stadsleven tik ik hier stukjes.
Maar die stenen tijdperk muziek dus. De 70s en 80s, ik heb het altijd al gehad. Maggie May blijkt al uit 1971 te stammen, wat overigens geen uitzondering is bij mij. Have you ever seen the rain is origineel niet eens van Stewart, maar komt uit het repertoire van Creedence Clearwater Revival. Ook van die lekkere, ouwe rakkers. 1971, jawel.
Oude muziek is niet sexy
Er is een tijd geweest dat ik mijn liefde voor oude muziek naar mensen verzweeg. Gewoon, omdat het niet stoer of sexy was. Vooral toen ik jonger was en ik mensen net leerde kennen. Ik wilde leuk en interessant gevonden worden, dus was mijn antwoord op de vraag: wat is je favoriete muziek meestal iets recents. Dat vond ik ook wel leuk hoor, voor een tijdje, en dan schakelde ik weer terug op mijn ouwe, trouwe 70s en 80s.
Al jaren heb ik één goede vriendin die mijn liefde voor oude muziek deelt. Met haar ben ik een hoop concerten afgegaan sinds 2003 en ze waren stuk voor stuk fantastisch.
Mensen die zeggen dat oude muziek ouderwets of niet sexy is, die hebben er gewoon nog nooit goed naar geluisterd.
Er zijn in mijn leven twee knettergoede vriendschappen ontstaan die er niet waren geweest zonder mijn lievelingsmuziek. Ik dank muziek dus op mijn blote knietjes, want die mensen zijn enorm belangrijk voor me. Mij maak je nu eenmaal blijer met een avondje oude muziek dan met techno-stampen. Ja, ik hoor je van je stoel vallen. Ik heb zelfs tot vorig jaar november in Berlijn gewoond. Techno-capital of the world, maar nee, dat kon me niet bekoren.
Geef mij maar Rod Stewart of een metgezel.
Laat mij maar wakker worden met Maggie May of Suzi Quatro, dat is voor mij muziek. Deze muziek heeft ook extra lading, omdat ik ermee ben opgegroeid. Van kleins af aan zat ik in Schiedam al aan de radio geplakt. Radio 10 Gold, Skyradio, mijn liefde voor de golden oldies moet dus wel daar vandaan komen.
Hadden ze naar Bach geluisterd, had ik daar wellicht meer waardering voor gehad. De waardering is in de de loop der jaren ook extra sterk geworden, omdat ik muziek met ervaringen associeer. The good, the bad and the ugly. Ik plak muziek als labels op personen en op situaties.
Dat is zo sterk dat ik sommige muziek slecht kan horen, omdat het een herinnering oproept die ik op dat moment even niet trek.
Memories, like the corners of my mind
Aan de andere kant ken ik talrijke lyrics uit mijn hoofd. Ik herinner me nog dat ik 12 was en Que Si, Que No van Jody Bernal bestudeerde. Ja dat is weer een hele andere hoek. Zit zo: ik hoorde die taal (Spaans), kon niks verstaan en dus niet meezingen. Dat was onacceptabel, dus dat maakte dat ik mijn Hitkrant aan gort scheurde toen de lyrics erin verschenen. In mijn kamer, bij de microfoon van mijn karaoke-machine (ja echt!), net zolang tot ik ‘m mee kon zingen.
Waarom? Geen idee, ik gok dat ik het gewoon niet uit kon staan dat ik niet mee kón zingen. Van die determination kan ik nu af en toe nog wel wat gebruiken.
Inmiddels ben ik samen met een Spanjaard, dus heb ik Jody niet meer nodig. Ik moet ook zeggen dat ik liedjes nu vaak op een andere manier hoor. Veel dieper dan vroeger. En ik weet waardoor dat komt: ik hoor en begrijp de teksten nu veel beter. Vroeger brachten liedjes een gevoel omhoog. Nu heb ik genoeg levenservaring (oma spreekt) om ze met een situatie in mijn leven te associëren.
In 1978 scoorde Rod Stewart een hit met Do you think I am sexy? Neuh, niet bepaald, hij niet, maar dat lied is fucking sexy. Dus ik heb het hele gedoe losgelaten. Als mensen nu aan me vragen wat mijn favoriete muziek is, zeg ik volmondig: 70s en 80s. JA, ik luister ook andere, hele specifieke dingen, maar 80s were my first love and they will be my last.