Zaterdagochtend 18 januari 2024. In mijn hoofd speelt zich de songtekst af van Toontje Lagers’ – ‘Stiekem met je gedanst’ uit 1983, want die luidt ‘3 uur ’s nachts, 7 januari’. Goed, zaterdagochtend 18 januari dus. Ik ben altijd goed geweest met data (en namen) en zo staat 18 januari te boek als: de verjaardag van mijn eerste vriendje. Aangezien ik gebeurtenissen met liedjes en lyrics associeer razen mijn vingers over het toetsenbord en geef ik je vandaag: Duran Duran in een muzikale ode aan mijn eerste vriendje.
..so it begins
Het was allemaal onzeker en afstandelijk. We durfden niet goed. Een soort van knipperlichtrelatie was het. We hebben het, geloof ik, 3x geprobeerd. Nu schiet Het Goede Doel met ‘Alles geprobeerd’ (1986) door mijn hoofd. Schitterend nummer ook.
Och Robbert, ja 100 jaar na dato kan ik best zijn naam noemen: wat was ik verliefd! Op je gebronsde huid, terwijl je Nederlands bent. Hij is lang, heeft zwarte (wellicht donkerbruine) krullen, en geen dertien-in-een-dozijn gezicht. Dat klinkt raar, maar ik val op karakteristieke koppen. Hahahahaha, what defines karakteristiek? Ik weet het niet, maar ik was weg van hem. Nu trekt er een songtekst van Guus Meeuwis door mijn brein, maar deze zal ik je besparen. Al is Guus, net als Robbert, Brabants, dus blijven we in thema.
Alles geprobeerd
Nee, gut, die verkering. Ik was heel erg verliefd en aanhankelijk (want mijn eerste vriendje, en hij was ook gek op mij!!!) Hij was nogal stil en wist zich geen raad met een meisje in z’n ‘drukke leven’. Ik liep continue onzeker achter hem aan, het ging een keer uit, toen ging het weer aan, want hij had spijt… en ik? Ik had geen ruggengraat.
Er was een andere meid die hij ook heel leuk vond, al zei hij van niet. Moest ik weer van een vriend horen dat mijn liefde achter haar aanzat, maar zij hem echt niet wilde. Ja, ook leuk.
Duran Duran in een muzikale ode aan mijn eerste vriendje
Hoe concentreerde ik me nog op school? Ja, niet. Zat destijds op het MBO in Oss, en als ik me onzeker voelde over Robbert, sloegen al mijn zintuigen af en kon ik niks meer. En ik voelde me nogal eens onzeker. Verschrikkelijk.
Zo ook de avond waarop Ordinary World een prominente rol in mijn muzikale geheugen zou krijgen. Ik zat de bewuste avond (ja, ik maak het spannend), in een jaar dat er nog inbelverbindingen waren, in het atelier van mijn moeder. Ik was online, want dat was toen een ding na school. Je vloog naar de computer en kletste via MSN met mensen. Wat erg eigenlijk, toen waren we al verslaafd aan digitale communicatie.
Anyhow, ik was online en Robbert kwam ook online. Ik zie dat venstertje nog oppoppen rechtsonder: ‘Robbert heeft zich aangemeld’ – lichte hartverzakking. Zou hij iets zeggen, of moet ik iets zeggen? Hij was mijn vriendje hè, ik ‘had’ ‘m al. Dit spreekt boekdelen over mijn onzekerheid.
Tijdperk MSN
Het was een tijd waarin je, in je MSN-naam, songteksten en weet-ik-wat neer kon zetten, en vaak hadden meiden er iets ‘jongensgerelateerds’ in staan. Had je een vriendje, dan wilde je dat vaak laten weten, dus stond er Sascia <3 Robbert 4-ever, want we zijn puppies, maar we gaan natuurlijk altijd bij elkaar blijven, dat snap je. Robbert was een vrij droge jongen en had gewoon ‘Robbert’ als zijn naam en dat vond ik stom, want waarom staat daar niet Robbert <3 Sascia 4-ever? Schaam jij je? Wil je available blijven? Again, zo onzeker.
Ha, te bedenken dat ik nu mensen in mijn leven heb, die serieus al sinds die leeftijd bij elkaar zijn. Dus het kán wel.
Ons gesprek die avond was kort. Ik moest alles eruit trekken. In de kamer stond zo’n oud (was toen hip!) radiotorentje van mijn moeder, en ik had het gevoel dat er iets was. Ik hoor nu al de intro-drum van Duran Duran in mijn hoofd. Zo’n moment is het blijkbaar voor mij geweest. Het was gewoon mijn grootste angst dat Robbert mij niet meer leuk zou vinden. Waarschijnlijk omdat ik wist dat hij er een einde aan wilde breien, maar dat wilde ik niet zien.
Daar ging mijn ‘Ordinary World’
Met de wijsheid van nu (20 jaar later mind you) had ik ‘m zelf aan de kant gezet, maar dat wilde ik niet. Ik liep achter ‘m aan te puppie’en. Alles om gezichtsverlies te voorkomen. De hele wereld zag het aankomen, behalve Sascia. Goed, ik vroeg hem dus of er iets was..
Kreeg een vaag antwoord terug, en opeens begint hij te typen…. ‘Robbert typt een bericht’ zal er hebben gestaan – milde hartverzakking – en dat typen duurde eeuwig in mijn hoofd. We hadden ook gewoon kunnen bellen, maar hey, dan moest je offline, dat ging destijds niet tegelijk. Duran Duran moet ongeveer bij ‘but I don’t cry for yesterday…’ zijn geweest toen mijn hart aan gruzelementen werd geslagen door het bericht dat volgde.
Robbert, mijn vriendje, mijn eerste echte liefdeswereld zei dat hij twijfelde.
Hij twijfelde en maakte het uit
Nou, daar ging mijn ordinary world. Duran Duran zingt natuurlijk over ernstig leed, maar het mijne deed er, in mijn hart, niet voor onder. Volgens mij heb ik ‘m naderhand een aantal keren gebeld, maar nam hij niet op. Ik vertelde het mijn ouders en uiteindelijk hebben we dan toch wel gebeld. Al dan niet met ingrijpen van zijn vader of moeder, want Robbert zat ook in zak en as, maar wist gewoon niet hoe hij mij in moest ‘passen’ in zijn leven. Dan was uitmaken makkelijker.
Ja, makkelijker voor jou, maar het brak wel mijn hart.
Duran Duran bleef langer dan onze kalverliefde
Since I don’t know when (oh, lyric van ‘All she wants to do is dance’, Don Henley (1984) in mijn hoofd) is Duran Duran een van mijn favoriete ’80s bands. Ik heb ze meerdere keren ‘live’ gezien en Robbert moet zijn plekkie nu – helaas – delen met een echt ellendig gegeven. Of eigenlijk twee: het overlijden van mijn ouders. Ja, dit is wellicht boom, in your face, maar het is de realiteit.
De laatste keer dat ik Duran Duran ‘live’ zag, hield ik het niet droog en dacht ik aan papa en mama. Als je naar de tekst luistert, gaat het over je gewone wereld die aan gort wordt geslagen. Voor mij is Ordinary world één van de mooiste liedjes van de band, maar ook een track die ik niet altijd trek om te horen.
Het is een prachtig nummer, maar wel zwaar. Naast de lyrics heeft het lied gevoelige melodieen en zeggen die drums in de intro alles. Zij hebben het over oorlog en misere, ik denk aan papa en mama, maar vandaag even aan Robbert.
Puur omdat het zijn verjaardag is en er ineens een riedel uitkwam.
Gefeliciteerd lieverd, en dank je wel voor de inspiratie voor deze post.