Ja, het was weer zover gisteren. Rond een uur of 13 schoot er een deuntje in mijn hoofd dat ik niet kon thuisbrengen. Zoals dat ook gebeurde met ‘You’ll never find..’ van Lou Rawls waarover ik hier schreef. Hoorde ik destijds woorden, nu hoorde ik vooral een pure melodie. En de vage zin ‘What can I do, oooohhh I gotta have your number baby’. Meteen opgezocht, maar ik kon zowel online als via Spotify niet op het nummer komen dat ik zocht. Waar anderen dan denken: ‘who cares’? Waar anderen verder gaan met hun leven, laat zoiets mij niet los. Als ik het in mijn kop heb, heb ik het niet in mijn kont, en moet ik het weten ook. Bij deze: over Boz Scaggs die zondag in mijn hoofd schoot en er nu nog zit
Nu ben ik zelf heel goed met lyrics. Meestal ben ik degene waaraan men hulp vraagt, maar deze keer moest er een ander muziekorakel worden geraadpleegd. Gelukkig heb ik er twee in Nederland, dus er ging een voice message naar Países Bajos.
Het was meteen raak!
Bij zijn eerste poging was het raak, al dacht hij zelf van niet, maar hij maakte me zielsgelukkig! Ja joh, ik heb niet veel nodig. Ben een makkelijk mens en snel tevree ;).
Het lied waarnaar ik hevig op zoek was, bleek Boz Scaggs met ‘What can I say’ te zijn. Wie? Ja, precies. Nou, hij dus.
En ik maar denken dat het een zwarte stem was, dus wel iets Motown-erigs moest zijn. Niks bleek minder waar.
Oh, hoe blij ik daarvan word. Zoals dat gaat, zet ik zo’n (her)ontdekt nummer dan weer zeven keer op repeat. Kan me voorstellen dat het irritant is als je met me samenwoont, maar hey. Het is of zelf ook luisteren of accepteren dat ik even 30 minuten uitzone, omdat ik een liedje een paar keer wil horen.
Anyhow, als ik dan een bepaald nummer van een artiest ontdek, sta ik vaak niet open voor de rest van zijn of haar repertoire. Ik zie wat dat betreft een patroon bij mezelf. Van Depeche Mode ben ik verliefd op ‘Enjoy the silence’, maar luister ik nooit naar de rest. The Outfield heeft een fantastisch nummer ‘Your love’ wat één van mijn lievelingsnummers is, maar naar de rest van hun nummers luisterde ik, tot voor kort, ook nooit.
Over Boz Scaggs die zondag in mijn hoofd schoot en er nu nog zit
Op een gegeven moment wel, omdat dezelfde vriend die Boz Scaggs herleidde, ook aankwam met een ander nummer van The Outfield. De nummers hebben dezelfde vibe (duh, dezelfde band), dus konden me ook bekoren. Een andere herontdekking was ‘Baby, come back’ van de groep Player (waar Ridge uit ‘The Bold and the Beautiful’ in zit, mijn god, wie had dat gedacht?), maar naar de rest had ik ook geen oren.
Gisteren ging de playlist na ‘What Can I say’ door naar andere nummers, maar wilde ik er dus niets van weten. Bovendien vind ik dat nummer in het speciaal ook gewoon fantastisch, dus waarom naar iets anders luisteren? Vandaag liet ik die narrow mindedness eens los, en draaide ook wat andere nummers. Ik zou mezelf niet zijn als ik weer direct andere nummers zou horen in de liedjes die voorbij kwamen.
Ik appte mijn vriend in Nederland met dit heuglijke bericht, of eigenlijk: ‘ik hoor weer van alles in nummers, en jij krijgt het ook te horen, of je nu wilt of niet.’
Nummers die klinken als
Ik heb het niet alleen bij Boz Scaggs trouwens, maar bij veel wat ik hoor. Alsof er een extra zintuig aanslaat als ik muziek hoor. Niet dat ik tijdens het luisteren actief aan het zoeken ben naar: oké, dit nummer. Wat hoor ik daarin?
Nee, ik zit gewoon lekker te luisteren, en er springt een radar in mij aan wat zegt: wacht even, ik hoor de melodie van X in dit lied. Zo gebeurde dat ook bij Steely Dan en Sade waarover ik hier schreef.
Vaak is het ook echt gesampled, maar in dit geval (deze gevallen) gaat het echt om korte melodieën.
In ‘What Can I say’ hoor ik verder niks bijzonders, maar in een ander nummer van Scaggs ‘Heart of Mine’ wel. Allereerst denk ik hier qua titel direct aan de lyric ‘This heart of mine has been hurt before, this time I want to be sure’ – uit ‘Waiting for a girl like you’ van Foreigner. Maar muziekwise hoor ik dan weer ‘Up where we belong’ van Jennifer Warnes en Joe Cocker.
Ja, noem me maf, maar het is wat ik hoor.
De rest van zijn repertoire
Daarna hoorde ik het nummer ‘Lowdown’ wat tof is, made even toffer by the fact dat me iets opviel! Klinkt als ‘Long train running’ van The Doobie Brothers! Dat was het eerste wat ik erin hoorde en later, toen ik die referentie alweer was vergeten en dacht: dat lied moet ik nog een keer luisteren. Wat hoorde ik hier nu in?
Uit een tweede luisterpoging kwam ook nog ‘How long’ van ACE.
Toen volgde ‘Georgia’ die me INSTANTLY aan Exile’s ‘Kiss you all over’ (1978) doet denken. Daarna gaat ‘ie voor een paar seconden over in ‘Ride like the wind’ van Christopher Cross (1979) . Waarna Boz een heel eigen sound inzet en met ‘Georgia’ een mooi nummer de ether in blaast.
Alsof het zo moest zijn met die extra dimensie in mijn oor, kreeg ik daarna ‘We’re all alone’ voorgeschoteld. Deze leidde me direct naar ‘She’s like the wind’ van Patrick Swayze and Wendy Fraser. (1987). En verrassend genoeg ook naar ‘The greatest love of all’ van Whitney Houston. Althans, ik dacht dat dit lied van Whitney was, maar dat is het niet. Waarover later meer!
Maar ik was nog niet klaar met Boz. Als ik dan zo ‘obsessed’ raak door een lied, weet ik graag wat meer over de man achter het lied. En hier kwam ik achter wat zeer interessante feiten waarmee ik deze post afsluit.
Hij zat in de Steve Miller Band, die volgens mij algemeen bekend is door de hit ‘Abracadabra’, maar het feit dat door één van Boz’ albums, een van mijn andere lievelingsbands TOTO is ontstaan – daarvan zakte mijn broek bijna af. Daarvan had ik geen idee, en zo zie je ook weer hoe klein de muziekwereld kan zijn. Scaggs had daarnaast ook een vinger in de pap bij Steely Dan en dat verwachtte ik ook niet!
Boz is overigens zijn nickname, die hem gegeven is toen hij een jaar of 12 was. Vrienden van ‘m wilde hem een gekke bijnaam geven en kwamen met ‘Bosley’, wat ‘Boswell’ en ‘Bosworth’ werd, waarna de boel werd afgekort naar Boz.
Je kan Boz Scaggs overigens kennen door de hits ‘Lido shuffle’ en ‘Lowdown’. Dat zijn z’n grootste knallers.
Ja, het voelt toch altijd als een extra cadeautje als ik mooie nummers hoor en mijn ‘extra oor’ aanslaat. Alsof er een extra dimensie in mijn gehoor ‘aangaat’ wat bruggen slaat naar andere muziek.
What can I say: music was my first love en Boz Scaggs my latest.